Όπως είθισται σε όλες τις πτυχές τις καλλιτεχνικής και όχι μόνο ζωής, πρώτα έρχεται η φθορά και μετά έπεται η αποχώρηση. Το έχουμε δει πολλές φορές αυτό το έργο. Εδώ
όμως έχουμε να κάνουμε με τους Queen. Και οι Queen δεν έφυγαν ποτέ από την κορυφή, καταφέρνοντας να προσαρμόζουν πάντα τον ήχο τους στις τάσεις της κάθε εποχής, κυκλοφορώντας δισκάρες φρεόπως τα The Game, The Works, A Kind of Magic κτλ. Είναι προσωπική η προσέγγιση μου, αλλά πιστεύω ότι οι Queen με το Innuendo, έφτασαν στο peak τους, ξεπερνώντας ακόμη και το κλασικό A Night At The Opera του 1975. 18 χρόνια μετά το πρώτο τους άλμπουμ, η έμπνευση ήταν ακόμα παρούσα. Κι αυτό σε μία περίοδο που η πορεία του συγκροτήματος ήταν προδιαγεγραμμένη, καθώς ο Freddie Mercury διένυε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, πολεμώντας με το AIDS.
Η πρώτη μου επαφή με το album είχε να κάνει με την πρεμιέρα του video του ομότιτλου single, στο MTV, την εποχή που αυτό έπαιζε μουσική (ναι, αλήθεια, είχε μόνο μουσική). Επόμενη κίνηση ήταν να κατεβώ στο κέντρο της πόλης, στο δισκάδικο Billboard στην Προξένου Κορομηλά, και να αγοράσω το 7” single που κρατώ μέχρι σήμερα ως κόρη οφθαλμού. Το δισκάκι είχε πραγματικά λιώσει στο –τραγικό κατά τα άλλα- πικάπ μου. Αν
μπορούσα να ξεχωρίσω ένα τραγούδι από την τεράστια καριέρα των Queen, θα ήταν αυτό, κερδίζοντας στα σημεία το Bohemian Rhapsody. Οι στιχουργικές αλλά και μουσικές αναφορές στο Kashmir των Led Zeppelin, εμφανείς. Η αργή, πομπώδης και progressive εισαγωγή, η φλαμένγκο κιθάρα του τεράστιου Steve Howe των Yes, το hard rock ξέσπασμα και το solo του May, απογειώνουν το τραγούδι, καταδεικνύοντας τη μαγεία της μουσικής των Queen. Το υπόλοιπο άλμπουμ, κατακλύζεται από τραγουδάρες όπως το ρυθμικό Headlong, το ιδιαίτερο, κυρίως στιχουργικά I’m Going Slightly Mad, αλλά και
το mid-tempo These Are The Days Of Our Lives (προσωπικό αγαπημένο), στου οποίου το video ο Mercury, εμφανώς αδυνατισμένος και καταβεβλημένος από το AIDS, κάνει το τελευταίο επίσημο καλλιτεχνικό του πέρασμα. Όχι, fillers δεν υπάρχουν στο άλμπουμ. Το Innuendo κλείνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με μια από τις συγκλονιστικότερες ερμηνείες του Mercury, στο The Show Must Go On.
Δεν ξέρω αν τελικά το Innuendo είναι το καλύτερο άλμπουμ των Queen. Το σίγουρο είναι πως για μένα στάθηκε αφορμή ώστε να ασχοληθώ σοβαρά με την καταπληκτική μουσική τους και δη με τον τεράστιο Freddie Mercury. 53 λεπτά και 44 δευτερόλεπτα. Τόσο διαρκεί.
Ακούστε το όλο, και μετά ξεκινήστε το ταξίδι προς τα πίσω, όπως έκανα κι εγώ…
