γράφει ο Γιάννης Δασκαλάκης
Ο Μίμης Πλέσσας παίζει Philicorda κατά την ηχογράφηση του πιο σπάνιου δίσκου της ελληνικής δισκογραφίας με τον τίτλο “Greece Goes Modern” (1967).
Στον μυστήριο και μαγικό κόσμο των μικρών δισκοπωλείων κυκλοφορούν διάφοροι μύθοι
και ιστορίες σχετικά με άγνωστες και χαμένες μελωδίες θρυλικών καλλιτεχνών. Μία από αυτές τις ιστορίες είναι και η αναζήτηση του χαμένου δισκοπότηρου, ενός νεωτερικού δίσκου του συνθέτη Μίμη Πλέσσα που κυκλοφόρησε παραμονές της δικτατορίας του 1967, λίγο πριν η Ελλάδα μπει «στον γύψο» και αποκοπεί για άλλη μια φορά από την “αναγέννηση” της Δύσης των ‘60ς.
Ήταν 1966, όταν ο Κάρολος Φιξ, ιδιοκτήτης της ιστορικής “Ζυθοποιίας Φιξ”, ζήτησε από
τον φίλο του Μίμη Πλέσσα να δημιουργήσει κάτι διαφορετικό και πρωτοποριακό για την διαφήμιση της μπύρας Φιξ. Ο δημιουργός είχε την φαεινή ιδέα να εναρμονίσει για jazz-rock σύνολο δέκα σκοπούς (παραδοσιακούς χορούς) της ελληνικής υπαίθρου, ειδικά για τις ανάγκες της διαφημιστικής ραδιοφωνικής εκπομπής για τη Φιξ, δίνοντάς τους ένα νέο, ανεπανάληπτο, ψυχεδελικό άρωμα.
Χρειαζόταν ένα συγκρότημα για το «ανέβασμα» του έργου, το οποίο βρέθηκε στα πρόσωπα των “The Orbiters” (Andrea Ortega φλάουτο, σαξόφωνο, Igor Raniets ντραμς, Τίτος Καλλίρης ηλεκτρική κιθάρα, Νίκος Γκίνος κλαρίνο, Ανδρέας Ροδουσάκης κοντραμπάσο), ενώ
απαραίτητη υπήρξε και η συμβολή του ζεύγους Gesar, οι οποίοι φιλοξένησαν στην
εταιρία τους τα 10 ηχογραφήματα. Τέλος, ο Βασίλης Φωτόπουλος (Όσκαρ Σκηνογραφίας
για τον “Ζορμπά”) φιλοτέχνησε το μοναδικό εξώφυλλο του δίσκου που πήρε τον
τίτλο “Greece Goes Modern”.
Το κτήριο Φιξ κατασκευάστηκε το 1893 και ανακαινίστηκε ριζικά κατά την δεκαετία του 1950 από τον αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτο, πρωτοπόρο εκπρόσωπο του μεταπολεμικού μοντερνισμού. Το εν λόγω οικοδόμημα πήρε τη μορφή ενός μεγάλου καραβιού, που ήρθε να αράξει απαλά στην είσοδο της πόλης. Το κτίριο φαινόταν να «πλέει» πάνω στο διάφανο νερό, που υποδηλωνόταν από τις συνεχείς τζαμαρίες του ισογείου, ενώ τη νύχτα, το πάμφωτο εργοστάσιο ταξίδευε στο σκοτάδι και τη σιωπή, με τους εργάτες-πλήρωμα σε διαρκή ενεργητικότητα.
Το κτίριο Φιξ αποτέλεσε ένα ιστορικό τοπόσημο στην ιστορία της Αθήνας, συμβολίζοντας τον εκσυγχρονισμό και την ανόρθωση της Ελλάδας μετά τον πόλεμο.
Για δεκαετίες, αυτό το σύμβολο ελπίδας αφέθηκε να ρημάζει ξεχασμένο από όλους, σήμερα, όμως, αναβιώνει ως ένας χώρος αφιερωμένος στη σύγχρονη τέχνη. Το ίδιο συνέβη και με τον δίσκο του Μίμη Πλέσσα, ο οποίος μετά την κυκλοφορία του δεν ξανατυπώθηκε, ενώ χάθηκαν και οι αρχικές μπομπίνες. Βρέθηκε, όμως, ένα αντίτυπο του δίσκου σε άριστη κατάσταση το οποίο χρησιμοποιήθηκε σαν μήτρα και ο δίσκος κυκλοφόρησε ξανά, ως το ιδανικό soundtrack μιας Ελλάδας που, σε πείσμα των καιρών, συνεχίζει να παντρεύει την παράδοση με την πρωτοπορία και ξανά “goes modern”
