“Κάθε απόγευμα, γυρίζοντας από το σχολείο,
τα παιδιά πήγαιναν να παίξουν στον κήπο του γίγαντα. Ήταν ένας μεγάλος,
πανέμορφος κήπος με απαλό πράσινο γρασίδι. Όταν ο γίγαντας είδε τα παιδιά να
παίζουν στον κήπο του, τους φώναξε με πολύ άγρια φωνή και τα παιδιά έφυγαν
τρέχοντας. «Ο κήπος είναι δικός μου» είπε ο γίγαντας «και δε θα επιτρέψω να
παίζει κανείς εδώ μέσα εκτός από μένα».”
– Oscar Wilde: “Ο
Εγωιστής Γίγαντας”
Ο Βρετανός μουσικός Damon Albarn, ένας
από τους πρωτομάστορες της brit pop σκηνής (Blur, Gorillaz), παρουσίασε, μέσα
στο 2014, την πρώτη εξ ολοκλήρου προσωπική του δουλειά με τίτλο “Everyday
Robots”, έναν ιδιαίτερο δίσκο απαλής και νοσταλγικής ποπ μουσικής.
«Είναι
ένα άλμπουμ για την αγάπη, την απώλεια, το να μεγαλώνεις και το να είσαι
εντάξει με αυτό.» Κάπως έτσι περιγράφει τον πρώτο του δίσκο ο 46χρονος
σήμερα Damon Albarn.
Μακριά από τον εφηβικό παροξυσμό του “Song 2” των Blur και της, πάλαι ποτέ, ανέμελης κουλτούρας του Cool
Britannia, που σημάδεψε τη νοοτροπία των '90ς, ο μεσήλικας πια Albarn
ρίχνει τους τόνους και αυτοβιογραφείται μέσα από τα καινούργια του τραγούδια.
Όλα μπλέκονται μέσα στο χαρμάνι της μνήμης, τα παιδικά παραμύθια του Oscar Wilde, η
ευχάριστη θολούρα που έμεινε από ένα ξεχασμένο πάρτι του 1995, μια χειμωνιάτικη
απογευματινή βόλτα πλάι στα σκωτσέζικα lochs, οι
σκόρπιοι και αυθόρμητοι συνειρμοί του καλλιτέχνη.
Το
έκτο τραγούδι του δίσκου, ο “Εγωιστής Γίγαντας”, είναι ένα αμάλγαμα όλων των
παραπάνω προσωπικών στιγμών, ένα κράμα με βασικό συστατικό την ανάμνηση. Ένας
25άρης Albarn
σουλατσάρει στα γραφικά δρομάκια της σκωτσέζικης πόλης του Dunoon,
δίπλα στην μεγαλοπρεπή λιμνοθάλασσα του HolyLoch.
Είναι ένα υπέροχο δειλινό, οι καταπράσινες πλαγιές βάφονται μενεξεδί, τα ήρεμα
νερά δεσπόζουν αδιατάρακτα μέχρι την στιγμή που ένα πυρηνικό υποβρύχιο κάνει
την μοναχική εμφάνισή του και διασαλεύει την εικόνα του τοπίου. Στο μυαλό του
καλλιτέχνη-παρατηρητή, το υποβρύχιο θυμίζει τον “Εγωιστή Γίγαντα” του OscarWildeπου
εμφανίζεται ξαφνικά ως φύλακας-τιμωρός για να εκδιώξει τους ξένους από τον
εδεμικό κήπο του.
Στο Holy Loch της Σκωτίας,
λειτουργούσε ναύσταθμος υποβρυχίων από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι το τέλος
του 20ού αιώνα. Οι γύρω περιοχές φιλοξενούν μέχρι σήμερα τον υποβρυχιακό στόλο
του Ηνωμένου Βασιλείου, που σε περίπτωση ανεξαρτησίας της Σκωτίας, θα έπρεπε να
αποχωρήσει για πάντα.
Στις
18 Σεπτεμβρίου 2014, όλος ο πλανήτης κράτησε την ανάσα του μέχρι να ανακοινωθεί
το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της Σκωτίας. Από την μία η
πλευρά του ΝΑΙ, που χρησιμοποίησε ως όπλο την διαχρονική συναισθηματική δύναμη
του εθνικισμού και από την άλλη η πλευρά του ΟΧΙ, που κέρδισε το δημοψήφισμα με
σύνθημα το «ισχύς εν τη ενώσει».
Για
τους πρώτους, το υποβρύχιο του τραγουδιού του Albarn είναι
ο εγωιστής γίγαντας της κεντρικής εξουσίας, του Λονδίνου, που διαταράσει την
φυσική αρμονία του τόπου τους, που λειτουργεί στο υποσυνείδητό τους σαν ένας
φύλακας που δεν τους αφήνει να χαρούν τον κήπο με τα ανθισμένα λουλούδια που
περιγράφει στο παλιό του παιδικό παραμύθι ο Oscar Wilde. Για
τους δεύτερους, όμως, το υποβρύχιο δεν είναι ξένο σώμα αλλά δικό τους
δημιούργημα, διότι τα δικά τους παιδιά το επανδρώνουν, στα δικά τους λιμάνια
δίνει δουλειά, δικά τους χέρια το φτιάξανε για να προστατεύει και την δική τους
χώρα.
Όπως
και στην ιστορία του Oscar Wilde, όπου ο γίγαντας σταμάτησε να είναι εγωιστής και έδωσε
τον κήπο στα παιδιά για να παίζουν, έτσι και μια ολόκληρη χώρα πρόκειται να
αλλάξει, παραχωρώντας ευρεία αυτονομία στα δικά της παραπονεμένα παιδιά,
προκειμένου να γλιτώσει από μια απόσχιση που θα οδηγούσε τους πολίτες των εθνών
να ζήσουν φοβικά, με μίσος και μαντρωμένοι.
*Ο Νίκος Δασκαλάκης παρουσιάζει κάθε
Τετάρτη, 22:00-00:00, την ραδιοφωνική εκπομπή “A Hard Day’s Night” στο Amagi Radio (www.amagiradio.com).
