Τι έκανα όταν βγήκε το The Last of Us; Το μόνο πράγμα
που κρατήθηκα να κάνω –αν και η συνήθεια είναι μεγάλος μάστορας- ήταν να γράψω
γι’ αυτό το παιχνίδι. Όσο και αν αγαπώ το γράψιμο, όσο και αν πασχίζω να
μεταφέρω εμπειρίες και συναισθήματα μέσα από λέξεις προσεκτικά τοποθετημένες τη
μία δίπλα στην άλλη, η όλη διαδικασία είναι φτηνή. Όπως η συμπίεση του
αναλογικού σήματος σε ψηφιακό. Πάντα θα υπάρχει εκείνο το ποσοστό της απώλειας
στην εξίσωση. Οι λέξεις μπορούν μονάχα να ευτελίσουν μια εμπειρία. Το πόσο καλά
γράφει κανείς, απλά καθορίζει το βαθμό «συμπίεσης», το πόσο καθαρά θα περάσει
εν τέλει την εμπειρία και το συναίσθημα.
Πριν λοιπόν συνεχίσετε να
διαβάζετε ετούτο το κείμενο, καλύτερα παίξτε το παιχνίδι. Όχι μόνο ελέω των spoilers που θα ακολουθήσουν
(γιατί θα ακολουθήσουν), αλλά γιατί ακόμα και έτσι το μόνο που μπορείτε να
αποκομίσετε από αυτές εδώ τις λέξεις είναι μία πολύ φτηνή, σχεδόν invitro εκδοχή του The Last of Us.
Είναι εύκολο να εκθειάσει κανείς
το τελευταίο έργο της Naughty Dog.
Είναι ακόμα πιο εύκολο να γράψει κείμενα επί κειμένων ικανά να συγκινήσουν και
να ανατριχιάσουν αλλά αυτό εδώ δεν θα προσπαθήσει να κάνει κάτι τέτοιο. Ο
τίτλος είναι ξεκάθαρος. Το The Last of Us είναι
από κείνες τις κλασικές εμπειρίες που έχουν την ικανότητα να στιγματίσουν και
να καθορίσουν ανθρώπους. Πως το καταφέρνει αυτό;
Κάθε σκηνή, κάθε κίνηση, κάθε
μορφασμός, κάθε διάλογος που εκστομίζεται στο παιχνίδι έχει σμιλευτεί έτσι ώστε
να είναι γνήσια ανθρώπινος, γεμάτος ελαττώματα. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά του
τίτλου το δέσιμο του ήρωα με την κόρη του, οι ελάχιστες συνδιαλλαγές μεταξύ
τους, το φευγαλέο χιούμορ, είναι κάτι που παιχνίδια δεκάδων ωρών δεν έχουν
καταφέρει να κάνουν. Το The Last of Us όμως,
έχει την ικανότητα να λυγίσει τον παίκτη από τα πρώτα κιόλας πέντε λεπτά. Πόσοι
δακρύσατε αλήθεια στην εισαγωγική σεκάνς; Καμία ορχηστρική μουσική, κανένα
μεγαλειώδες κινηματογραφικό πλάνο, καμία θηριώδης έκρηξη. Μονάχα η στιγμή και η
συνειδητοποίηση του τι διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια του παίκτη. Σαν το
εύγλωττο «μπλουμ» του Παπαδιαμάντη στο Μοιρολόγι της Φώκιας.
Και μετά, έρχεται το χτίσιμο της
σχέσης μεταξύ της 14χρονης Ellie και
του Joel. Και το
χτίσιμο της σχέσης του ίδιου του παίκτη με τους ήρωές του. Η μικρή Ellie, ένα κορίτσι μεγαλωμένο
στην μεταποκάλυψη με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Καμία σχέση με τις καρικατούρες
γυναικών που μας έχει συνηθίσει –δυστυχώς- η βιομηχανία μας. Συνεχώς
αντιπαραβάλλει –άθελα της- τη δική της ιδιοσυγκρασία και τα θέλω της με εκείνα
των κοριτσιών στην ηλικία της από άλλες εποχές. Δεν είναι τυχαίο ένα σημείο του
τίτλου στο οποίο έχει πιάσει ένα ημερολόγιο και απορεί με τα ευτελή
ενδιαφέροντα που είχαν οι κοπέλες της ηλικίας της κάποτε.
Και ο γερασμένος –από τη ζωή- Joel. Ένας άνθρωπος, όπως μου
είχε πει κάποτε ο Troy Baker,
που δεν έχει άλλα όρια να ξεπεράσει. Αν αυτό δεν μιλά απόλυτα για τον αντιήρωα Joel, τότε η φονική του οργή
στο τέλος ίσως απλά είναι η ατόφια υπογράμμιση του χαρακτήρα του.
Αλλά πέραν όλων όσων θα μπορούσαν
να ειπωθούν για τον τίτλο και –πιστέψτε με- είναι πολλά, κυριότερο όλων,είναι
το τέλος του. Θα μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε. Ο χαμός ενός εκ των δύο σίγουρα
θα ήταν ένα εύκολο αν και εξαιρετικά συγκινητικό τέλος. Αλλά όχι. Ο Druckman πάλεψε να
μεγαλουργήσει και εκεί, προσφέροντας έναν επίλογο, πιο δυνατό, πιο ανθρώπινο
από οτιδήποτε είδαμε μέχρι σήμερα και όχι μόνο σε videogames.
Ο Joel γυρνά την πλάτη του στην ελπίδα της
σωτηρίας της ίδιας της ανθρωπότητας για να σώσει την Ellie και μετά σαν πατέρας της, ψεύδεται
για την προστατέψει ακόμα και από αυτή την γνώση. Εκείνη όμως το ξέρει. Και οι
δύο μάλλον το ξέρουν. Και συνεχίζουν.
Αν όχι για κάτι τέτοια παιχνίδια,
τότε σίγουρα για κάτι τέτοιες στιγμές παίζουμε ακόμα videogames. Ίσως είναι καιρός να
ξεκινήσετε και εσείς οι υπόλοιποι. Ας μιλήσει λίγο και ο Gustavo επί του θέματος.
Ο Δημήτρης Ρέντζιος γράφει στο www.authority.gr και, μαζί με τον Μάνο Βέζο,
παρουσιάζουν στο www.amagiradio.com την
εκπομπή “The Grid”.
