Δεν είμαι μυημένη στις αστυνομικές ιστορίες, ούτε στις ιστορίες εξιχνίασης μυστηρίων. Όταν έπιασα τα
Ουγγρικά Ψάρια στα χέρια μου, δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω, εκτός ίσως από το κωμικό στοιχείο που γνώριζα πως υπάρχει. Με αυτό το βιβλίο, τελικά, χάρηκα πολύ. Γιατί γέλασα πολύ, και γέλασα αβίαστα. Κι όταν αυτό συμβαίνει, η εμπειρία της ανάγνωσης μεγεθύνεται. Ο Γιάννης, ο Μάγος, το παρηκμασμένο ροκάδικο, Ο Βρύζας, η Μικρή, Αντώνης ο Αλεξίσφαιρος και το Lada είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν την ιστορία αυτού του αναγνώσματος. Ενίοτε παρεισφρέουν και ο Ναπολέοντας Ζέρβας και (λίγο) ο Ρήγας Φεραίος.
Ο Γιάννης, ο επίδοξος ποιητής, και ο Μάγος, ο ανένταχτος επαναστάτης, έχουν βάλει στόχο να εξιχνιάσουν το μυστήριο της ύποπτης εξαφάνισης του φίλου τους του Χάκερ. Ή Τίτο ή Φρικάκια. Η απαγωγή του Χάκερ -ο οποίος είναι μπλεγμένος σε μια ηλεκτρονική περιπέτεια, καθώς φαίνεται να έχει διεισδύσει σε ιντερνετικά μονοπάτια που δε θα έπρεπε- διατρέχει όλο το βιβλίο και πάνω σε αυτήν ξετυλίγεται μια ιστορία μυστηρίου. Μια ιστορία, όμως, που δε μοιάζει με τις άλλες.
Ο συγγραφέας της με έπεισε. Από την αρχή μέχρι το τέλος κυριαρχεί το αυθεντικό και πηγαίο χιούμορ, η σάτιρα και ο αυτοσαρκασμός, καθώς ο Γιάννης Πλιώτας συμμετέχει στην πλοκή. Πρόκειται για ένα βιβλίο φαινομενικά απλό. Χαλαρό, αστείο και εύπεπτο. Κι εδώ θα μπορούσε να πάει κάτι στραβά. Θα μπορούσε να φανεί απλοϊκό ή το χιουμοριστικό του κομμάτι να ναυαγήσει άδοξα. Αυτό όμως δε συμβαίνει σε κανένα του σημείο! Από την αρχή ως το τέλος η γραφή και η ιστορία είναι καλοδουλεμένη και ρέει αβίαστα και με συνέπεια σε αυτό που είναι: κωμωδία που προσφέρει πολλές αφορμές για σκέψη.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για μια παρωδία των αστυνομικών μυθιστορημάτων, στην οποία βέβαια η αστυνομία δεν εμπλέκεται ποτέ και πουθενά. Αλλά είναι μόνο αυτό; Ο συγγραφέας σατιρίζει την πολιτική κατάσταση, την οικονομική κατάσταση, τα λογοτεχνικά δεδομένα, την αναγνωστική δεινότητα όλων ημών των αναγνωστών, τη ζωή στην επαρχεία… την ελληνική πραγματικότητα εν γένει! Το βιβλίο περιέχει κομμάτια ξεκαρδιστικά. Οι σκέψεις του αφηγητή Γιάννη, ο εσωτερικός αναστοχασμός και προβληματισμός του για όλα αυτά που βλέπει και βιώνει, προσδίδουν ένα σουρεαλιστικό vibe και δίνουν προσωπικότητα στο βιβλίο. Κατ' εμέ, ο γρήγορος αφηγηματικός ρυθμός -και κατ' επέκταση ο γρήγορος αναγνωστικός ρυθμός- σε συνδυασμό με το στόρι που κυλά, κάνουν το βιβλίο να «δένει» πολύ καλά. Και δίνουν στον αναγνώστη μια πλούσια αναγνωστική εμπειρία. Τα
Ουγγρικά Ψάρια σερβίρονται με μεγάλες δόσεις χιούμορ και καταναλώνονται άφοβα!
