Φόντο διακρτικότροπα φινετσάτο.
Το περιεχόμενο υλικό. Συνηγορούντος αέναα του περιγράμματος, του περίγυρου, εκείνου που εναγκαλίζει -Ω! Με τόσην, άραγες, αμαρτωλά ευεργετική διάτθεση, πλεόνασμα ανωτερότητος- ό,τι οριοθετεί, εναρμονισμένα.
Ο περιορισμός ως πιθανή εξασφάλιση της φιλειρηνικής αντικουλτούρας.
[…]
Εγώ κι εσείς κι αυτοί, αυτός, εμείς κι εσύ και αυτές, όλοι εδώ. Κι όλοι συνορεύουμε. Και όλα μας τα σύνορα γίνηκαν άθροισμα λογιστικότατον και μας ανένηψαν από αλμυρό θάνατο. Χρόνια τώρα. Και μας ενέχουν και είμαστε το περιεχομενο: Το λεμόνι μόνο του, είτε πολλά μαζί για συντροφικότητες, μέχρις να μαραθούμε. Τυχερό το πρώτο. Και ουχί σύνηθες να παρεϊσουμε το πορτοκάλι, τη ντομάτα, το σταφύλλι. Εγώ σε γυαλί, εσύ σε πορσελάνες της απάτης, σε τσίγκο, μπακίρια, στο «άλλο».
Παντοτινώς, μοναχά διαρκίζων, ο περίτεχνα, ιδιόρρυθμα λεπτολογημένος καμβάς του σκιερού αποτελέσματος εμού και της επικρατείας της ολόδικής μου.
[…]
Κι άντε, εγώ κατέκτηκα το γυαλί μου, επιτάσσοντας το έμπροσθεν των γυμνών από φόβο παραδοχών κι ενοχικών κατάφωρα, μη φθονερών- οφθαλμίσκων μου, καθώς και της ιστορικότητας που κουρνιάζει, ανέκαθεν, σε μάτια «καθαρά»: Τα δικά μου και των υπόλοιπων λεμόνων.
[…]
Αγαπημένη, πόσο θα επιθυμούσα να τραυματίσω τη συναισθηματική απόκλιση της χιλιομετρικής, ολωσδιόλου χτικιάζουσας, γεωγραφίας, να την εγχειρίσω, να διεισδύσει σε κάθε πόρο με φυσικό επίπλασμα. Να πω «πονάω» στο απομακρυσμένο μου, στο «εκτός συνόρων». Μα ασθενικά δεν δύναμαι ν' αποδιώξω την υποψία, βάσιμη κατά κύριο λόγο, της ελάχιστης έως μηδενικής δυνατότητος του εξανθρωπισμένου απεικονισθέντος λέμονος, του ξινού-αποκρουστικού, αναλογικά με την ποσοτική απεικόνιση του, κοινωνικού ανθρώπινου όντος.
Γιατί πληγώνω τους παλμούς μου στη σκέψη Έλληνος αδικοχαμένου και γιατί χωρίς επιθετικό προσδιορισμό της εθνικότητος, κάθε μου φρούτο, καθένα λαχανικίζον θρόφημα φαντάζει μακρινό και α-παθώ; Κι επιβιώνω βραδύπαλμα;
Γιατί είμαι πρώτα Έλληνας κι έπειτα άνθρωπος; Πρώτα Αργεντίνος κι έπειτα άνθρωπος; Πρώτα Κούρδος κι έπειτα άνθρωπος; Πρώτα Αφγανός κι έπειτα ανθρωπος; Πρώτα φαγί χορτασμένο, κορεσμένο κι έπειτα αγόγγυστη, επιτακτική ανάγκη επιβίωσης; Αλεξιθυμίες.
Θα ποθούσα να θέσω όλο το περιεχόμενο από κάθε σύνορο, από κάθε υλικό, σε ένα μεγαλόπρεπο τραπεζοειδές κατασκεύασμα, να το στοιβάξω κάπου-κάπου κι αλλού να τα κρατήσω ξέχωρα όλα τα καλούδια ετούτ' εδω, ωσάν εκείνους τους καχεκτικούς λεπρούς των παλαιών χρονολογιών. Και κατόπιν να κουβανήξω ένα σύγνεφο χαρμόσυνα μαυριδερό κι αυτό να ωβρέξει και να βρέξει και να ωβρέξει. Κι όταν οι σταλιές γενούνε δάκρυα, όλα τα τεθειμένα τα προαναθερφθέντα, σε διαθέσεις έμφασης, ν'αδράξουν κοινό (θαρρείς ούτε χαρτονένιο, ούτε πορσελάνης, μήτε διάφανο γυαλίζον επιδεικτικώς) ένα περίβλημα: Μιαν ενσυναίσθηση.
[…]
Είθε ο κάθεις, μας, «Θεός» να ευλογήσει το τραπέζι ετούτο.
Μιαν ωδή, στα μάτια που βλέπουν.
****
Στοιχεία Επικοινωνίας
Καλλιτέχνης: Ντίνος Πετράτος
Χώρος: Metamorfosis Αίθουσα Τέχνης
Διεύθυνση: Χρυσοστόμου Σμύρνης 11, 54622 Θεσσαλονίκη
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 2310 264 365
Ιστότοπος: [email protected]
Διάρκεια έκθεσης: Από τις 23 Οκτώβρη έως και τις 21 Νοέμβρη 2015
Είσοδος: Ελεύθερη
