Σαν
παρεξηγησιάρης πιτσιρικάς κρύβομαι
εδώ και καιρό από αυτόν. Τα μάτια στάζουν
σαν κίτρινες λαμπάδες ανήμερα του
Επιταφίου και το στόμα μου είναι στεγνό
– είδα που λες το όνειρο εκείνο και πάλι
έπαιζα εναν ρόλο άγνωστο, ξεχασμένο.
Μου πήρε λίγη ώρα να θυμηθώ τα σκαλοπάτια
προς το σπίτι με τις σβησμένες λάμπες
πετρελαίου, βλέπω μπροστά μου Εκείνον
να παζαρεύει με τα παληκάρια στο χωράφι
με τις λεβάντες και απορώ, πως άραγε
προσθέτω το βαρος μου σ'αυτη τη γιορτή;
Ένα βάρος που με παιδεύει λες και το
τέλος θα ειναι γλυκό, χάνομαι στις
θύμησες του βασιλικού και της φωτογραφίας
σου, την βλέπω κουκίδα-κουκίδα να
ζωντανεύει μπροστά μου και φοβάμαι.
Φοβάμαι πως χωρίς εσένα δεν είμαι. Δίχως
τα ματια σου βαριέμαι τούτη την ικανότητα
μου να αγαπήσω και κάθομαι στην άκρη
της καρέκλας και σε παρατηρώ. Κάθομαι
σε ενα παγκάκι και ξημερώνει – θαρρώ πως
κρυώνω – και ταΐζω τα πουλιά πατατάκια
και περιμένω να φέρεις το παγωτό, ήρθαμε
για μια μπάλα αλλα ξεχαστήκαμε.
Έφυγαν
όλοι, εραστές και πληγωμένοι, κοιταχτήκαμε
μία τελευταία φορά και ως βιαστικοί
σκοπευτές βάλαμε μπρος, σαν κίνησαν τα
καράβια γύρω μας ετσι και εμείς πατήσαμε
το κουμπί για εκτόξευση. Μια σακούλα
τρύπια και ένα δοχείο από φαστφουντάδικο
είναι αυτά που μένουν – είναι μία ένδειξη
του χρόνου αυτό το απαίσιο κρύο. Και
πάλι σε φοβάμαι, δίχως λόγο, ως αύριο θα
σε έχω ξεχάσει αλλά μου στεριώνει ο
φόβος στο παρόν κι ειναι πραγματικότητα.
Μέχρι να σβήσω το τσιγάρο μου έχεις
φύγει, για τελευταία φορα, φύγε και μην
ξαναγυρίσεις – έλα μόνο όταν θα είναι
σωστό και άσε με να μυρίσω και εγώ το
σούρουπο. Γεύομαι την ησυχία του φιλιού
σου και τα λόγια αυτά τα δροσερά έρχονται
να με βρουν σαν χρωματιστές κλωστές
μιας κεντήστρας που στολίζει για πρώτη
φορά και πετάει όλα όσα έχουν ξεθωριάσει
– εκείνα που οι ζωντανοί λένε ζωή όσο
ζούν.
