Στήλη ρομαντική, εκκεντρική, φορώντας βελούδινα φορέματα,
συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι «Sante» άφιλτρο,
βουτάει στη δισκοθήκη της και θυμάται βινύλια και στιγμές αλλοτινών εποχών…
Η Θεσσαλονίκη σε ρυθμούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου και
κάπου εκεί ο Τζιμ Τζάρμους να περπατάει και να καπνίζει τα τσιγάρα του,
αναλογιζόμενος τα πλάνα από πιθανή μελλοντική του ταινία, με φόντο το ομιχλώδες
λιμάνι της πόλης…Είναι
εκείνη η εποχή που τα πλακόστρωτα γίνονται…κινηματογραφικά και γεμίζουν φάτσες
όμορφες, φάτσες νεανικές και μη, με μάτια γεμάτα πάθος για εικόνες και ήχους.
Χρόνια τώρα. Στο ίδιο έργο θεατές. Κυριολεκτικά. Να ξεφεύγεις. Μέσα από
κινηματογραφικές ιστορίες γυρισμένες σε μέρη μακρινά. Τόσο μακριά και συνάμα
τόσο κοντά.
Να τριγυρνάς στην Αποθήκη Γ΄, κρατώντας τα προγράμματα στο χέρι, τον «εξώστη»
παραμάσχαλα, συζητώντας γεμάτος έξαψη για εκείνο το αριστούργημα απ’ το τμήμα
των Ανοιχτών Οριζόντων. Και ξανά χωμένος σε μια σκοτεινή αίθουσα. Στον Παύλο
Ζάννα ή στη Φρίντα Λιάππα…
Μακάρι να μην τελείωνε ποτέ αυτό το Φεστιβάλ, λες. Ναι, εσύ που διαβάζεις αυτό
το κειμενάκι, κάπου στο καφέ της Αποθήκης ή έξω, δίπλα στο Θερμαϊκό. Κοίταξε
γύρω σου. Και σκάσε ένα χαμόγελο. Έτσι, για το γαμώτο. Γιατί, δεν μπορεί, σ’
όλη αυτή τη σκληρότητα της καθημερινότητας, σ’ όλο αυτό το θλιβερό σκηνικό μιας
χώρας που παραπαίει, υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου σαν κι εσένα. Με όνειρα,
γεμάτοι συναισθήματα, αγάπη, ωραίες σκέψεις. Μοιράζεστε το ίδιο πάθος. Για τον
κινηματογράφο, τη μουσική, τις τέχνες, τα γράμματα. Είσαι έτοιμος γι’ ακόμη μια
προβολή;
Θα φτιάξουν τα πράγματα. Το πιστεύω. Να το πιστεύεις και συ. Και μην ξεχνάς το
χαμόγελο, ε;
