Το είδαμε στο Mulholland Drive, το είδαμε στο Blue Velvet, το είδαμε στο Wild at Heart και το επιβεβαιώσαμε στην τρίτη season του Twin Peaks – αυτός ο άνθρωπος απλά έχει το χάρισμα και ξέρει πολύ καλά τι κάνει.
Ο πρόεδρος του Φεστιβάλ των Καννών, Thierry Fremaux δήλωνε to 2017 πως από την στιγμή που ο David Lynch μπήκε πίσω από την κάμερα, και τρίλεπτη ταινία να έκανε, οι Κάννες θα την προβάλανε. Όμως, και αυτό μπορούμε να το πούμε όχι για πολλούς, ο David Lynch αυτή την φήμη δεν την εκμεταλλεύεται καθόλου από την στιγμή που αυτό που προβλήθηκε στις οθόνες μας, ήταν απλά ένα μάθημα κινηματογραφικού σασπένς. Οι δύο ώρες κύλησαν σαν νερό, οι ανάσες του κοινού ενώθηκαν, οι αναστεναγμοί ανακούφισης συγχρονίστηκαν και απλά όλοι επιθυμούμε την συνέχεια.
Δεν θέλει απλά κουράγιο να δηλώνεις στο τέλος της σειράς σου το 1993 ότι θα επιστρέψεις σε 25 χρόνια. Θέλει μια τεράστια πίστη στις ικανότητες ότι μπορείς να επιστρέψεις με κάτι που αξίζει. Και ο David Lynch επέστρεψε όχι στηριζόμενος στην διασημότητα της σειράς που όλοι περιμένανε αλλά δίνοντας ένα αποτέλεσμα πιστό στον χαρακτήρα της σειράς, ενταγμένο στο σήμερα και προσεγμένο σε κάθε λεπτομέρεια (ο ίδιος, ως μουσικός συνθέτει την περισσότερη ηχητική υπόκρουση που απλά ανατριχιάζει). Η ιστορία συνεχίστηκε όχι για τους νοσταλγικούς αλλά ως αυτάρκης στο σήμερα.
Ο David Lynch και η ομάδα του στην πρεμιέρα των δύο πρώτων επεισοδίων της τρίτης σειράς στάθηκε από τους φωτογράφους στο κόκκινο χαλί περίπου 5 λεπτά, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ομάδα καλλιτεχνών εκείνης της χρονιάς. Απλά δεν μπορούσαν να τον χορτάσουν. Το ίδιο όμως θα πούμε για το Twin Peaks. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η σειρά του Twin Peaks μαζί με την τρομακτική επιστροφή της των 25 ετών μετά, θα αποτελέσουνε cult σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου.
