Πωλητήριον. Ώραι οκτώ (Όχι, όχι, δεν πρόκειται περί των
Ησιόδειων κορών του Διός). Δεν υπήρξα εκεί. Έπειτα έπειτα. Κ' ύστερα- ύσθερα.
Τα καλά, λένε, προτρεπτικός συμβουλευτικίστικος τόνος, τα κρατεί κανείς στα
κλεισίματα. Μούφες. Ωστόσο βαφτίσθηκε η άποψις εδωνά. Το όνομα αυτής
αναμνηστικόν. Εκ του αναμιμνήσκω με ψιλή. Επί της ουσίας.
Πρόκειται για ζωγραφική με ακουαρέλλα σε χαρτί, ένθετα σε
ρητίνη με μήτρα τις κορνίζες. Οι πίνακες, λοιπόν, αποτελούν συνονθύλευμα ενός
πολλαπλού πεδίου δράσης- αντίδρασης, το οποίο και αναπόφευκτα συναντά τις
νευρικές του απολήξεις σε μορφή πολυεπίπεδης ανάλυσης: Πυρήνας- περίβλημα,
νοηματοδότηση- ιδεοληψία. Το είναι και το φαίνεσθαι.
Αναφορικά με το πρωταρχικό μας επίπεδο, μπορεί κανείς να
διακρίνει με καταφανή τρόπο ενός είδους Νταλιανή ρητινώδη ρευστοποίηση του
υλικού κόσμου. Πρόκειται για τη μετά- νεωτερική εξελικτική ισχύ της εξάπλωσης
της ύλης, η οποία καινοτόμα μεταλλάσσει
την ψευδαίσθηση στο περατωμένο ονείρατο. Πρόκειται, πράγματι, για το υγρό
στοιχείο. Αντιστοιχίσεις φωτορεαλισμού και ρεαλιστικού στο εικαστικό; Μονάχα με
μια φαντασία σ' αιθεροβασία.
Επίσης, τι θα ήταν η ανάμνησις χωρίς τον δυτικότροπο
ρομαντικό συμβολισμό, ο οποίος κοσμεί τα εν λόγω έργα, σας αόρατο φύλακας, σαν
ουσία φαιά και καταδικαστέα; Όντως, συγκρούονται δύο αντιθετικά στελέχη,
μονομάχος ακλόνητος ο ρεαλισμός ο προαναφερθείς και, από την άλλη, η συνεργασία
αέναα συμπαθέστατου, πολυπαθούς ρομαντισμού και συμβολισμού παντός καιρού. Ή
μήπως όχι;
Στα ευδιάκριτα προστίθενται μετά- ιμπρεσιονισμός και
προοδευτικά μακριά από τα όρια του αφηρημένου, θα λέγαμε, εξπρεσιονιστικός
βόμβος.
Η καλλιτέχνιδα, εμβαθύνοντας, ευθαρσώς αναζητά τα μπαρόκα
κομμάτια της, τα εξευγενισμένα μαργαριτάρια της ιστορικής της υπόστασης,
ενσωματωμένα στο χωροχρόνο: Παρελθόν. Και παρόν; Μέλλον; (δύο ερωτηματικά θα
αποτύπωναν πληρέστερα την απορία τούτη)
Επιπροσθέτως, θα μπορούσαμε να αναφερθούμε, γιατί όχι, και
σε έναν άλλου τύπου, διαστρεβλωμένο μανιερισμό (καθώς manierus= τρόπος),
τοποθετημένο μοναχά στην ύστερη μοντερνικότητα, κατ' αναλογία με την ύστερη
αναγεννησιακή κουλτούρα του ρεύματος.
Περιβάλλων χώρος και περιβάλλων κόσμος, μετέπειτα.
Νοηματοδότηση. Ακραίες κι όμως συμβατές οι σκέψεις περί
φιλοσοφικής πτυχής- επέκτασης με προεκτάσεις- υπόνοιες στον χώρο ενός Φωβισμού, ως απότοκο της σωματικής και
άρα πνευματικής ατομικής αποσάθρωσης.
Αυτή εδώ αγγίζει τα πνευματιστικά επίπεδα Ντεριντιανής αποδόμησης, καθώς και
μιας φιλοσοφικού τύπου επέκτασης στα νοητά όρια του Ντανταϊσμού, ως απώτατη
έκβαση, αναφορική των μηδενιστικών τάσεων του τραύματος, της έντασης, της
γενεαλογίας και του ανεπανόρθωτου χαμού- πόνου με την απώλεια του κομματιού από
το βιωμένο ανθρώπινο.
Προφανώς, υπερρεαλιστικές- σουρεαλιστικές ερμηνείες χωρούν
στην προσπάθεια απομάγευσης- εκκοσμήκευσης, οι οποίες μάλιστα πρεσβεύουν και
μια γενικότερη ανασκόπηση της ανθρώπινης υπάρξεως και των αξιών που τη διέπουν,
όπως εδώ βρίσκουμε την αξία της οικογένειας.
Πράγματι, δεν πρόκειται γι' αυτό που ο ιδρυτής του
σουρεαλισμού Αντρέ Μπρετόν εννοιοδότησε ως το φαντασιακό- ονειρικό,
απεικονισμένο με έναν τρόπο συμβατικό κι ανθρώπινο. Αντιστρέφοντας αυτή την
αντίληψη επανέρχεται ο προαναφερθείς ρεαλισμός ως κυρίαρχη βάση, στην οποία
μπορεί να χτισθεί το γκραμσιανής σύλληψης φαντασιακό επικοδόμημα, αυτό που πυροδοτείται από το
κυνικά πραγματικό που παρουσιάζεται απειλητικό- φωβιστικό στο γυμνό μάτι.
Κάπου εδώ συνειδητοποιούμε ότι ο καλλιτεχνικός αυτός
πνευματισμός ξεπερνά τα ποικίλα συνήθη καλούπια της
τέχνης, εξελίσσοντας την, αναγεννώντας την από τις δικές της στάχτες.
Κλείνοντας, τα έργα αυτά, εκτός από την έντονη διάθεση του
περιρρέοντος αρνητισμού και της αποδομιστικής διόδου- εξόδου από αυτόν,
αποπνέουν και μια ενδότερη- ενδόμυχη προσπάθεια αντίδρασης στην αναγκαιότητα
του εξ αίματος, στο φυγείν αδύνατον και τις ρουσσωικές
αλυσίδες που τόσο επιθυμούμε να μας
δεσμεύουν σε φαύλους κύκλους κοινωνικούς και κατ' επέκτασην.
Πρόκειται για μια
καταστασιακού τύπου διάθεση ριζοσπαστικής αντίδρασης απέναντι σε ένα κομμάτι
του εαυτού μας, την οικογένεια. Την αγαπώ, τη μισώ, ευρύ το φάσμα των
συναισθημάτων. Όσο λαχταράς την ανεξαρτησία, άλλο τόσο γίνεσαι ξανά το μικρό
σπουργίτι που αναζητά τη γνώριμη ζεστασιά και τη μυρουδιά τη δική του. Μόνον
αυτή είναι 'σπίτι, πατρίδα, τόπος.
Ειλικρινά, ποιος είναι ο άπατρις; Αξίζει μιαν απάντηση πεισθική.
Δεν έχει να κάνει με γεωγραφίες. Δεν έχει να κάνει με το
αισθητικό. Έχει να κάνει με την επιβίωση. Όπως ανέφερε κάποτε και η γαλλίδα
φιλόσοφος Simone Weil, η ομορφιά ξεγελάει τη σάρκα, για να πάρει την
άδεια να φθάσει μέχρι την ψυχή. Ποιος είν΄ ο άπατρις, εάν την πατρίδα σου
την κουβανείς;
Ποιος είναι ο άπατρις;
Και ποια η πατρίδα; Ο τόπος; Το σπίτι;
Και πού; Not quite there.
***
Πληροφορίες έκθεσης
Έκθεση :
Not qiute there
Καλλιτέχνες:
Alma Bakiaj
Χώρος: Myro
Gallery of Contemporary Art
Διεύθυνση:
Νικηφόρου Φωκά 8, περιοχή Λευκού Πύργου, Κέντρο Θεσσαλονίκης
Εγκαίνια:
Στις 15 Ιανουαρίου
Διάρκεια
έκθεσης: Έως τις 14 Φεβρουαρίου
Είσοδος:
Ελεύθερη
Στοιχεία
επικοινωνίας
Ημέρες και
ώρες λειτουργίας: Πέμπτη- Παρασκευή 11:00- 14:00 και 17:00- 21:00, Σάββατο
11:00-15:00
Τηλέφωνο
επικοινωνίας: (0030) 2310 269187
E- mail: [email protected]
Ιστοσελίδα:
www.facebook.com/ThessalonikiMyro
