Σκηνοθεσία: Christopher McQuarrie
Ηθοποιοί:
Tom Cruise, Rebecca Ferguson, Jeremy Renner
Η πέμπτη κατά σειρά Επικίνδυνη Αποστόλη στηρίζει την επιτυχία της σε δύο βασικά χαρακτηριστικά: στην ισορροπία ανάμεσα στο παγκοσμιοποιημένο μπλογκμπάστερ και το κατασκοπικό θρίλερ και κυρίως στη στιλιζαρισμένη αυταρέσκεια του βασικού πρωταγωνιστή της. Αν και δεν μπορώ ούτε να το επιβεβαιώσω, αλλά ούτε και να το αρνηθώ εντούτοις η ανανέωση είναι αισθητή, παρότι η ταυτότητά της παραμένει αμετάβλητη στο πέρασμα των χρόνων
Τέσσερα χρόνια μετά τη μεγάλη εμπορική επιτυχία του Ghost Protocol (με συνολικά έσοδα 700 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως) και δεκαεννιά χρόνια από την πρώτη ταινία με ήρωα το μυστικό πράκτορα Ήθαν Χάντ σε σκηνοθεσία Μπράιαν Ντε Πάλμα, η αειθαλής πλέον σειρά κατασκοπικών ταινιών παρατείνεται με μια ακόμη πιο άρτια και ελκυστική προσθήκη που προσφέρει την απαραίτητη αναζωογόνηση στο είδος, ανατρέχοντας παράλληλα σε κλασικά στιγμιότυπα που σημαδέψαν την ύπαρξή της. Κουβαλώντας στις αποσκευές της τις αρετές (αλλά και τις αδυναμίες) της αναβίωσης της ταινίας του Μπραντ Μπερντ, και κυρίως του εισαγωγικού φιλμ του φραντσάιζ, αναλαμβάνει να συνδέσει στοιχεία θρίλερ παρακολούθησης της δεκαετίας του 60 με εξωφρενικές, γεμάτες δράση και οπτικά εφέ σκηνές που κόβουν την ανάσα. Και όλα αυτά με κεντρικό άξονα τον απόλυτα μοντέρνο movie star. Αυτόν που δεν έχει καμία διάθεση να αφήσει αυτή τη σειρά να αυτοκαταστραφεί. Για πέμπτη συνεχή φορά ο αγέραστος και σε εκπληκτική φυσική κατάσταση Τομ Κρουζ αποδεικνύει τη δέσμευσή του στο ρόλο του action hero, μετατρέποντας το φιλμ σε προσωπική καλλιτεχνική και εμπορική όαση στην οποία μπορεί κάλλιστα να επιστρέφει μετά από αποτυχημένες (βλέπε Jack Reacher) ή μη εκτιμημένες όσο θα έπρεπε (Στα Όρια του Αύριο) προσπάθειες.
O σκηνοθέτης και σεναριογράφος Κρίστοφερ Μακουάρι, αισίως στην πέμπτη συνεργασία του με τον 53χρονο σταρ, ακολουθεί ξεκάθαρα περπατημένες δομές, ανανεωμένες όμως με αρκετό κινηματογραφικό θράσος ίσως για να μπορέσουν να αντέξουν στα σημεία των απαιτητικών καιρών. Η μυστική υπηρεσία πληροφοριών IMF δαιμονοποιείται για ακόμη μια φορά, μια σκιώδης πολυεθνική οργάνωση με τίτλο Το συνδικάτο πυροδοτεί κύματα αστάθειας, πολιτικής αναταραχής και παγκόσμιας καταστροφής και όπως πάντα ο ασταμάτητος Ήθαν Χαντ ξανασυγκεντρώνει την ομάδα του, αναλαμβάνοντας να κλέψει μυστικές λίστες, να διαρρήξει απαραβίαστα χρηματοκιβώτια, να αποκρυπτογραφήσει μηνύματα υψίστης ασφαλείας και να αποτρέψει δολοφονίες σημαντικών προσώπων κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Χρησιμοποιώντας ως βασικά του συστατικά αναφορές σε ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχει να δώσει αυτή η σειρά ταινιών στο genre, ο δημιουργός κατορθώνει να αναποδογυρίσει τη φορμούλα, μετατρέποντας ένα σενάριο-παρωδία σε μια ταινία με ψυχή που δεν βασίζεται μόνο στα φαντασμαγορικά οπτικά εφέ (που αψηφούν κάθε νόμο της φυσικής) ή στα τελευταίας ψηφιακής τεχνολογίας μέσα κινηματογράφησής της. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αδιαμφισβήτητα καλύτερη σκηνή του φιλμ μοιάζει βγαλμένη από κατασκοπικά θρίλερ μιας άλλης εποχής, με τους ήχους του Nessun Dorma μέσα στην όπερα της Βιέννης να συνοδεύουν μια σεκάνς αντισυμβατική και αρκετά γενναία για μια τόσο mainstream παραγωγή. Η ωριμότητα του φιλμ διακρίνεται επίσης στην αίσθηση ότι η αφοσίωση του ήρωα στο στόχο (που δεν είναι άλλος βέβαια από τη σωτηρία του κόσμου) μοιάζει να γίνεται τελικά αυτοσκοπός, με τα ανύποπτα θύματα των πολιτών που τυγχάνει να βρίσκονται στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, να αποτελούν απλά παράπλευρες απώλειες.
Εξάλλου, όπως γίνεται ρητά κατανοητό, θα υπάρξουν και άλλοι κακοί που θα αναπληρώσουν τη θέση αυτού που θα ηττηθεί (κανείς βέβαια δεν περιμένει τους εγκληματίες να θριαμβεύουν στο τέλος), κλείνοντας έναν φαύλο κύκλο που αυτοτροφοδοτείται διαρκώς από αναλώσιμους αντιπάλους.
Ο Τομ Κρουζ είναι το δίχως άλλο ένας από τους βασικούς λόγους που το φιλμ μετατρέπεται από μετριότητα σε κάτι που αξίζει να δεις. Ρισκάροντας και τελικά πετυχαίνοντας, δίνει τη δική του παράσταση βγαίνοντας αλώβητος από την πρόκληση της ηλικίας και από το ρίσκο του εκτροχιασμού προς τη γελοιότητα (οι τελευταίοι Αναλώσιμοι αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα). Μοιράζεται σχεδόν ισόποσα τον κινηματογραφικό χρόνο -κάτι που δεν συνέβαινε στα προηγούμενα επεισόδια- με τη Ρεμπέκα Φέργκιουσον που ερμηνεύοντας την Ίλσα, διπλή πράκτορα με αμφιλεγόμενα κίνητρα, προσθέτει μια ενδιαφέρουσα περφόρμανς, η οποία θα ήταν ακόμη πιο ελκυστική εάν της το επέτρεπε το σενάριο. Κάνεις δεν αντιλαμβάνεται για ποιόν λόγο οι τρομοκράτες συνεχίζουν να την εμπιστεύονται, ιδίως όταν μετά από κάθε αποτυχημένη αποστολή χρησιμοποιεί αβάσιμα επιχειρήματα για να αποδείξει την αφοσίωσή της. Από το υπόλοιπο καστ ξεχωρίζει ο Σάιμον Πεγκ ενσαρκώνοντας το μάγο της τεχνολογίας Μπέντζι, φίλο του Ίθαν και κωμική εκτόνωση του φιλμ, ενώ ο Τζέρεμι Ρένερ υποχρησιμοποιείται στο ρόλο του Μπραντ, επί κεφαλής της μυστικής υπηρεσίας.
Η ατάκα της ταινίας πάντως ανήκει στον Άλεκ Μπόλντγουιν (αρχηγός της CIA και επικριτικός απέναντι στη δράση της IMF) ο οποίος σε μια ανύποπτη στιγμή χαρακτηρίζει τον Χαντ ως τη πραγματική ενσάρκωση του πεπρωμένου.
Ακριβώς αυτή η αποφασιστικότητα και η δέσμευση του πρωταγωνιστή στην ταινία του, είναι τελικά που την κάνουν διασκεδαστική, παρόλα τα κενά της. Τονίζοντας εύστοχα τη δυσεπίλυτη σχέση μεταξύ του αναπόφευκτου και της τυχαιότητας, το νέο Mission: Impossible παραμένει ζωηρό και εννοιολογικά συμπαγές, χαρίζοντας συντονισμένες σκηνές δράσεις και περιορίζοντας τις επιπολαιότητες.
Και κυρίως, σε αντίθεση με τα τελευταία Terminator και Die Hard, δεν σου περνά επ' ουδενί από το μυαλό ότι ο βασικός της πρωταγωνιστής έχει απολέσει οριστικά τα χρόνια της νιότης του.
αναδημοσίευση απο cine.gr
