Το 2015 ο
Alejandro Jodorοwski ζητούσε βοήθεια.
Κατηγορώντας το αμερικανικοδίαιτο παγκόσμιο σύστημα διανομής και εκμετάλλευσης ταινιών, ζητούσε χρήματα με σκοπό να ολοκληρωθεί το μοντάζ της τελευταίας ταινίας του – Poesia Sin Fin. Μια ταινία που έχει σκοπό «να γιατρεύσει», έναν ύμνο για την ποίηση και την έμπνευση ενάντια στον κόσμο που την πνίγει. Αυτός, ο δημιουργός ταινιών που μείνανε στην ιστορία του κινηματογράφου (
Holy Mountain, El Topo, Santa Sangre) τώρα, στα 86 του αναγκάστηκε να ζητήσει, με μια «ιερή παράκληση» όπως λέει, χρήματα.
Δεκάδες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του, μέσω του indiegogo και του kickstarter και έτσι, οι σινεφίλ στην Ελλάδα θα έχουν την χαρά να παρακολουθήσουν την ταινία του
Poesia Sin Fin τις επόμενες εβδομάδες.
Για όσους έχουν δει την προηγούμενη δουλειά του, La Danza de la Realidad, η ταινία είναι μια συνέχεια της αυτοβιογραφικής λογικής του Jodorowski. Γυρισμένη στο Santiago της Χιλής, η ταινία παρουσιάζει την προσπάθεια ενός παιδιού να γίνει ποιητής. Η ταινία κυλάει από ιστορία από ιστορία, σε καμπύλες γραμμές, από έμπνευση σε έμπνευση μέχρι το μη-τέλος, την αόριστη συνέχεια του ταξιδιού – αναζήτησης της ποίησης όπου ο παλιός Jodorowski με τον νέο Jodorowski συναντιούνται σε δύο παράλληλα επίπεδα, ενώνοντας το μέλλον με το παρελθόν, την ελπίδα με την πράξη με μια κίνηση αισιοδοξίας και μια πρόκληση στο κοινό για την συνέχεια του ταξιδιού – μια μετάθεση ευθύνης.
Ο Jodorowski έχει αφήσει πίσω του τον προκλητικό συμβολισμό του Holy Mountain και φτάνει από άλλον δρόμο στον ίδιο στόχο – την πρόταση ενός άλλου κόσμου μέσω της έμπνευσης. Ενός κόσμου μαγευτικού, που μπορεί να θεραπεύσει, να γιατρέψει τους ανθρώπους. Μια τέτοια τέχνη ζητάει ο Jodorοwski, με ευθύνη. Στην ταινία του οι χαρακτήρες μοιάζουν να είναι οι ίδιοι προσωποιημένοι αυτή η τέχνη. Το αγόρι – ποιητής είναι η ίδια η έννοια της Ποίησης. Μια ποίηση τολμηρή, άγρια, ερωτική, μαγευτική, γιορταστική και κυρίως που διαλύει το προυπάρχον. Αυτή πρωταγωνιστεί και εμείς ελκόμαστε από αυτόν τον ψεύτικο κόσμο που όμως μοιάζει τόσο πολύ με τον δικό μας. Ο κόσμος εκείνος είναι μια παρέλαση, με κοστούμια, με κομφετί, με κρασί, με διονυσιακή έκσταση και τελικά αισιόδοξη. Είναι μια πρόταση. Είναι μια άλλη ανάγνωση του ίδιου κόσμου, ή καλύτερα των δυνατοτήτων που μπορεί να έχει εφόσον αφήσουμε αχαλίνωτη την δημιουργικότητά μας. Έγκειται σε εμάς να τον ερμηνεύσουμε και να κάνουμε το μεγάλο βήμα της άρνησης της πραγματικότητας που βαρεθήκαμε να ανεχόμαστε και να οικοδομήσουμε μιαν άλλη όπου η κινητήριος δύναμη θα είναι η Ποίηση.
Τέλος, γιατί κάνει ποίηση ο Jodorowski; Τι είναι αυτό που κινεί έναν άνθρωπο στα 86 του να συνεχίζει ακατάπαυστα το μεγάλο έργο της δημιουργίας; Ίσως η πίστη πως υπάρχει αυτή η δυνατότητα αλλαγής, πως μπορεί να ξεχυθεί η ποίησή μας και να απελευθερώσει την καθημερινότητα εφόσον δεχτούμε αρκετά ερεθίσματα. Και αν ένας γέρος, δεν διστάζει να κινείται ακατάπαυστα, να φτάνει το σώμα του και την ψυχή του στα όρια, να ζητάει χρήματα από οποιονδήποτε του περισσεύουν 10 ευρώ για να δημιουργήσει αυτό το ερέθισμα, τότε ποια είναι η δική μας θέση σε αυτό; Που είναι η δική μας ευθύνη προς τον κόσμο της ποίησης που ζητάει να τον αφήσουμε να εισβάλλει και να διαλύσει την στάσιμη πραγματικότητά μας;
