Οι αθεράπευτοι λάτρεις της πιο επαναστατικής μουσικής δίνουν κινηματογραφικό ραντεβού με το ντοκιμαντέρ “η τραγουδίστρια της πανκ” για να τιμήσουν ένα χαμένο είδος.
-Ξέρεις να παίζεις κιθάρα;
-Όχι
-Ξέρεις να παίζεις μπάσο;
-Όχι
-Θέλεις να φτιάξουμε μπάντα;
-Ναι.
Λίγες εμπνεύσεις μετά και αφού η Kathi Wilcox πείστηκε η Kathleen Hanna είναι κιόλας πάνω στη σκηνή. Δείχνει τον πισινό της, χοροπηδάει και το στήθος της πάει πάνω κάτω γιατί έχει κάψει το σουτιέν της. Στο ένα χέρι κρατά το μικρόφωνο και στο άλλο το ένα της παπούτσι.
Φέρνει μπροστά τις γυναίκες. Οι άντρες ας κάτσουν. Αλλά πίσω και για μια φορά να βγάλουν τον σκασμό. Απειλεί τους πιο εξυπνάκηδες με το παπούτσι σε περίπτωση που σκεφτούν καμιά κουταμάρα. Τώρα μπορούν όλοι να χορέψουν mosh με δική τους ευθύνη. Οι φλέβες στον λαιμό της φαίνονται ξεκάθαρα. Είναι η πρώτη τραγουδίστρια της πανκ που τσιρίζει μελωδικά.
Την Kathleen Hanna την έμαθα πολύ αργότερα με το ρεμιξαρισμένο “Callmeafterdark” των LeTigre από τoν Richard Morel. Τότε ήταν οι Bikini Kill μαζί με την Kathi Wilcox, την Tobi Vail και τον Billy Karren. Η αφορμή ήταν ότι στα λεγόμενα τότε spoken words hows με τα οποία ξεκίνησε η Hanna δεν πήγαινε κανείς. Αντιθέτως τότε άνθιζε η περίοδος των βαν που γυρνούσαν ασταμάτητα από πόλη σε πόλη και στέγαζαν τους performer που προκαλούσαν τα όριά τους συνεχίζοντας ακόμη και άρρωστοι.
Τότε που για πολλούς το “Smells like teen spirit” άνοιξε στην Alternative την
πόρτα στον εμπορικό κόσμο. Έτσι και η Κathleen Hanna είχε την πολυτέλεια να αναδείξει το ταλέντο της την χρυσή εκείνη περίοδο για την ροκ με στίχους που φωνάζουν με
βάνδαλη και πρόστυχη γλώσσα την αγανάκτηση των νέων στο περιθώριο. Να γνωρίζει
τον Kurt Cobain και να κάνει γκράφιτι μαζί του.
Η Σινι Άντερσον περίμενε υπομονετικά. 3 χρόνια δουλειάς, υλικό από 20 χρόνια και μύχιες συνεντεύξεις για να αποκαλύψει την δημιουργό ρούχων, φανζίν και φωτογραφικών εκθέσεων, φεμινίστρια, ακτιβίστρια, συνθέτρια και μοναδική performer στο μεγαλείο της. Που μετά από 2 συγκροτήματα και μια πολυτάραχη ζωή και αφού διαγνώστηκε με βορελίωση ύστερα από 5 χρόνια ταλαιπωρίας, εξακολουθεί να μην
εφησυχάζεται.
Αρνούμενη να παρατήσει ότι είναι όλη της η ζωή η Hanna τώρα έχει φτιάξει το “The Julie Ruin”. Ζει με πιο αργούς ρυθμούς σε ένα ανθρώπινο σπίτι με θέα μια λίμνη και με στημένο το αυτί σε ένα αχανές μουσικό πεδίο που συνεχώς μεταλλάσσεται παραμένει απόλυτα εναρμονισμένη.
