Η Μάνθα Τσιάλιου ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που σκέφτονται πολύ και μιλάνε λίγο. Ζωγραφίζει τα τελευταία 10 χρόνια στο γκαράζ του σπιτιού της που μετατράπηκε σε εργαστήριο και περνάει πολλές -πάρα πολλές- ώρες την ημέρα εκεί. Τη συνάντησα και ήπιαμε ένα καφέ, όμως δε θα σας πω όλα όσα είπαμε. Αυτή η δεκαετία ίσως είναι ένας κύκλος που κλείνει. Όταν τη ρώτησα αν μέσα από τα έργα της θέλει να εκφράσει τον εαυτό της και την εσωτερική της οπτική, μου απάντησε ότι ισχύει: «μέσα από αυτά εκφράζεις σκέψεις και βιώματα, χωρίς να περιμένεις αντίκτυπο και ανταμοιβή. Άλλωστε, η στιγμή της δημιουργίας είναι και η σημαντικότερη.» Όταν ζωγραφίζει, αποφορτίζεται και απομυθοποιεί την πραγματικότητα.
Η ζωγραφική της
Έντονα χρώματα, φευγαλέες και μυστηριακές γυναικείες μορφές, μεικτά συναισθήματα. Εγώ από την έκθεση των έργων της αυτά αποκόμισα. Φυσικά ο καθένας αυτό που βλέπει το ερμηνεύει διαφορετικά και βάσει των δικών του εμπειριών και σκέψεων. Η Μάνθα σε μία ερώτηση για ρεύματα και εξπρεσιονισμό, μου απάντησε ότι η Ζωγραφική της είναι παραστατική με εξπρεσιονιστικά στοιχεία. Αν κάνετε μία βόλτα στην έκθεση θα παρατηρήσετε ότι δεν υπάρχει πουθενά ανδρική μορφή (το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι είναι παθιασμένη φεμινίστρια). H ίδια μου είπε ότι απλώς αποτυπώνει τη θηλυκότητα και τη θηλυκή φύση του ανθρώπου, ανεξαρτήτως φύλου. Συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό κάτι που διάβασα «…χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή να μην πέσουμε στην παγίδα των ονομάτων: επειδή ένα κείμενο φέρει γυναικεία υπογραφή, δεν είναι οπωσδήποτε και η γραφή του γυναικεία. Μπορεί κάλλιστα να είναι ανδρική, όπως μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο.» Κάποιες γυναίκες στα έργα της φαίνονται ταλαιπωρημένες ή καταπιεσμένες, γι αυτό ευθύνεται η κοινωνική δομή και τα διάφορα στερεότυπα που έχουν θεμελιωθεί στη συνείδηση μας.
Το πιο παράξενο ,όμως , ήταν η θεωρία της για τα χρώματα: τα έργα που είναι με χρώμα τα δημιουργεί, όταν επιθυμεί να ξεφύγει από τη μαυρίλα γύρω της δημιουργώντας έτσι ένα καταφύγιο. Άλλωστε, σε κάποιο σημείο της συζήτησης μας που είπε «Ο μελαγχολικός κατέχεται κυρίως από το αίσθημα του υπέροχου(-Καντ)». Ενώ τα ασπρόμαυρα έργα ταυτίζονται με την πάλη και τα δημιουργεί τις περιόδους που αισθάνεται ότι μπορεί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.
Η έκθεση ξεκίνησε την περασμένη Παρασκευή και θα είναι μέχρι τις 8 Μαΐου στο χώρο Toss Gallery (πάνω από το La doze).
Φωτογραφίες: Πηνελόπη Μαμάη
