Η Μαγδαληνή Μπεκρή μας μιλά για το δικό της βλέμμα πάνω στην παράσταση ''Τhe smell of the kill''.
Πείτε μας δυο λόγια για την παράσταση…
Το έργο της Μισέλ Λόου, παρουσιάζει στη σκηνή τρεις γυναίκες τη Μόλλυ, τη Νίκη και τη Ντέμπρα. Οι γυναίκες αυτές που οι άντρες τους ήταν συμμαθητές στο κολλέγιο, συναντιούνται μια φορά το μήνα και συζητούν κλεισμένες στις κουζίνες τους. Την ίδια στιγμή οι άντρες τους παίζουν γκολφ στο διπλανό δωμάτιο. Δεν είναι φίλες. Οι συζητήσεις τους συνήθως είναι τυπικές και ανώδυνες. Αυτή τη νύχτα όμως όλα θα αλλάξουν.
Δύο είναι για μένα τα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία του έργου. Το πρώτο είναι ότι οι γυναίκες αυτές εξελίσσονται σαν πρόσωπα στη διάρκεια του έργου. Διαγράφουν η καθεμία τη δική της σημαντική προσωπική πορεία επί σκηνής. Με την ίδια λογική εξελίσσεται και η σκηνική τους σχέση. Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι ενώ το έργο δείχνει σε ένα πρώτο επίπεδο ότι κινείται στον άξονα του ρεαλισμού, στην πραγματικότητα διαθέτει ένα λανθάνον αλλά ιδιαίτερα έντονο σουρρεαλιστικό στοιχείο που του δίνει μια πολύ ενδιαφέρουσα σκηνική διάσταση.
Για ποιό λόγο επιλέξατε αυτό το κείμενο; Τι σας γοήτευσε σε αυτό;
Με γοήτευσε ιδιαίτερα το γεγονός ότι είναι γραμμένο από γυναίκα συγγραφέα και επειδή ακριβώς και οι ηρωίδες του είναι γυναίκες τελικά ο κόσμος και η πραγματικότητα φωτίζονται μέσα από τα μάτια των γυναικών. Δουλεύοντας το έργο συνειδητοποίησα ότι είναι η δεύτερη φορά μέσα στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων που ασχολούμαι με το θέατρο που εργάζομαι πάνω σε ένα κείμενο γυναίκας δημιουργού. Η προηγούμενη φορά ήταν το 1996, όταν έπαιξα το έργο της Ανν Φιλίπ Όσο κρατάει ένας στεναγμός. Δεν ξέρω αν συμφωνώ με τον χαρακτηρισμό γυναικεία γραφή σε θεωρητικό επίπεδο, έτσι κι αλλιώς αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση που δεν έχει νόημα να την κάνουμε αυτή τη στιγμή. Το σίγουρο είναι ότι νιώθω μια μεγάλη οικειότητα με τον γυναικείο λόγο, ενός είδους εκλεκτική συγγένεια. Κι αυτό είναι ένα στοιχείο που προσωπικά δεν θα θελα να το παραβλέψω. Γι αυτό και επέλεξα η ομάδα των συντελεστών της παράστασης να είναι ως επί το πλείστον γυναίκες. Με ενδιέφερε σ' αυτή τη φάση της πορείας μου η ιδιαίτερη οπτική των γυναικών, το δικό τους βλέμμα για τον κόσμο.
Όσον αφορά, το είδος του κειμένου. Επιλέξατε να επικοινωνήσετε τα μηνύματα σας με μια μαύρη κωμωδία. Πιστεύετε ότι η κωμωδία σαν είδος έχει περισσότερη αμεσότητα; Είναι πιο απτή στο ευρύ κοινό;
Ναι φυσικά πιστεύω ότι η κωμωδία έχει πολύ μεγάλη αμεσότητα γιατί είναι πολύ περισσότερο προσιτή στο ευρύ κοινό. Από την άλλη πλευρά νιώθω προσωπικά να με αφορά πάρα πολύ σαν είδος και την ίδια στιγμή να με προκαλεί. Ίσως γιατί διαισθάνομαι ότι δεν το περιμένει κανείς από μένα ούτε να παίξω ούτε να σκηνοθετήσω κωμωδία. Δεν είναι το αυτονόητο. Για το δικό μου βλέμμα όμως η κωμωδία έχει ενός είδους ιερότητα. Θεωρώ το γέλιο των ανθρώπων ιερό. Κι όταν μπορώ -στο βαθμό που μπορώ μέσω μιας θεατρικής παράστασης- να το προσφέρω στους θεατές νιώθω ιδιαίτερα ευτυχής. Θα θελα όμως να προσθέσω εδώ και κάτι ακόμα. Με ενδιαφέρει πολύ ο τρόπος με τον οποίο επιδρά το κωμικό έργο στη συνείδηση του θεατή. Στην κωμωδία ο θεατής δεν ταυτίζεται με τους ήρωες του έργου γιατί τότε δεν μπορεί να γελάσει. Κλαίμε με τα παθήματα των ηρώων όταν ταυτιζόμαστε, δε γελάμε. Άρα τη στιγμή που βλέπει κάποιος την παράσταση κρατάει από τα δρώμενα αποστάσεις ασφαλείας. Κι έτσι γελάει. Έχει όμως αναγνωρίσει τις καταστάσεις που του είναι οικείες, που τον αφορούν. Έχω την αίσθηση ότι οι ταυτίσεις όπως και οι προσωπικές συνδέσεις και αναφορές θα γίνουν αργότερα. Στον προσωπικό χρόνο των θεατών. Χωρίς μάλιστα οι ίδιοι να το συνειδητοποιούν. Αυτός είναι, νομίζω, ένας ακόμη λόγος που κάνει την κωμωδία σαν είδος ιδιαίτερα δραστική.
Δουλεύετε ως σκηνοθέτης και ως ηθοποιός. Ποιο από τα δυο υπερτερεί εν τέλει;
Η αλήθεια είναι ότι υπερτερεί το ηθοποιός. Νιώθω ότι η προσέγγισή μου κάθε φορά που σκηνοθετώ είναι η υποκριτική. Αυθόρμητα δηλαδή εστιάζω το ενδιαφέρον μου πολύ περισσότερο στο ρυθμό της κάθε σκηνής, στις σκηνικές σχέσεις και στις ανθρώπινες διαδρομές των ρόλων και πολύ λιγότερο στις ενδιαφέρουσες σκηνικές εικόνες που θα δημιουργηθούν. Επίσης με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα οι λειτουργίες του ηθοποιού στη σκηνή καθώς και οι δικές του προτάσεις για το ρόλο και τη σκηνική του δράση. Με λίγα λόγια θεωρώ τον ηθοποιό συν-δημιουργό όσον αφορά το σκηνικό αποτέλεσμα. Είμαι υπέρμαχος της φιλοσοφίας που λέει ότι στο θέατρο εν αρχή ην ο ηθοποιός.
Έχετε δουλέψει για χρόνια με τις Νέες Μορφές, των οποίων ήσασταν ιδρυτικό μέλος. Σας βοήθησε στην εξέλιξη σας ως σκηνοθέτης να έχετε έναν μόνιμο θίασο ως συνεργάτες;
Να ξεκαθαρίσω κάτι: δεν θεωρώ τον εαυτό μου σκηνοθέτη. Είμαι απλά μια ηθοποιός που σκηνοθετεί. Αυτό ένιωθα τον καιρό που δούλευα στις Νέες Μορφές, αυτό νιώθω και τώρα. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, φυσικά η πορεία μου μέσα στις Νέες Μορφές και η «σκηνοθετική» και η υποκριτική, που όπως σας είπα για μένα είναι ένα πράγμα, είναι πολύτιμη. Μου πρόσφερε, εκτός από πολύ σημαντικές καλλιτεχνικές εμπειρίες, τη δυνατότητα να αποκτήσω ένα ήθος καλλιτεχνικό που συχνά το θεωρώ εξίσου σημαντικό με το υψηλών προδιαγραφών σκηνικό αποτέλεσμα. Στην ιδιαίτερη, καλλιτεχνικά, συνθήκη των Νέων Μορφών το ποιος θα σκηνοθετήσει κάθε φορά ήταν θέμα συγκυρίας. Αν δηλαδή εξαιρέσω τη Μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι του Κολτές και τις Δούλες του Ζενέ που πραγματικά ήθελα πολύ να τις σκηνοθετήσω, όλες οι άλλες παραστάσεις που σκηνοθέτησα ήταν αυτές στις οποίες δεν μπορούσα να παίξω. Για όλους όσοι δούλευαν στις Νέες Μορφές εκείνο τον καιρό σημασία είχε το επόμενο βήμα για την εξέλιξη και τις καλλιτεχνικές ανάγκες της ομάδας και όχι η προσωπική πορεία του καθενός. Γι αυτό και οι ρόλοι εναλλάσσονταν με μια απόλυτη φυσικότητα.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας
Τον Φεβρουάριο σκοπεύουμε να ανεβάσουμε τη Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. της Λένας Κιτσοπούλου σε σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου. Η παράσταση θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Τ. Ομολογώ ότι είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη που θα μου δοθεί η ευκαιρία να ξαναπαίξω. Ανυπομονώ να αρχίσουν οι πρόβες.
****
Συντελεστές
Ελεύθερη απόδοση:
Γιάννης Παρασκευόπουλος
Σκηνοθεσία: Μαγδαληνή Μπεκρή
Σκηνογραφία- Ενδυματολογία: Σοφία Παπαδοπούλου
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Μουσική επιμέλεια: Κοσμάς Ευφραιμίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Φωτεινή Τσακίρη
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Μαρία Παυλίδου
Παίζουν: Καίτη Σαμαρά, Ξένια Πετμεζά, Φάνης Βασιλείου
Φιλική συμμετοχή: Κική Στρατάκη
Εισιτήρια
10€ (κανονικό)
8€ (φοιτητικό)
5€ ανέργων-σπουδαστών δραματικών σχολών
(ισχύουν ατέλειες για ηθοποιούς, μέλη ΣΕΗ)
Για πληροφορίες & κρατήσεις στο τηλέφωνο:
+302310210308
Πληροφορίες εκδήλωσης
Θέατρο έξω από τα Τείχη
Πανεπιστημίου 2 Ευαγγελίστρια , +302310210308
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21:15
Διάρκεια: 70′
(χωρίς διάλειμμα)
Είσοδος 5 – 10 ευρώ
