Τον Παύλο τον φιλοξενήσαμε στο
editorial περασμένου τεύχους με μια
τοιχογραφία του, τον εντοπίσαμε σε έναν δρόμο της Αθήνας, μαζί με την Τζένη, το
κορίτσι του, που μαζί φωτίζουν λευκούς απρόσωπους τοίχους και τα είπαμε
φευγαλέα δίνοντας ραντεβού σε κάποιον τοίχο της Θεσσαλονίκης…Αναμείνατε!
Υπάρχουν οι βάσεις για μια κοινωνική
επανάσταση, ή ακόμα είναι πολύ ανώριμη η
κοινωνία να αποδεχτεί την έννοια της
αυτοδιαχείρισης & της αλληλεγγύης?
Ποιάς αυτοδιαχείρισης και ποιάς
αλληλεγγύης; Αυτά τα λέμε για να χαιρόμαστε μεταξύ μας, όσοι τα πιστεύουμε. Ο
κόσμος έχει ανάγκη από σωτήρες. Ψοφάει για ανάθεση, θέλει «πολιτικούς με
αρχίδια!» Κάτι τέτοια δε μας λένε ότι θέλουν; Οπότε, ποια επανάσταση; Νομίζω
ότι αυτές οι έννοιες μπορούν να γίνουν κεκτημένα μέσα σε μια μέρα. Η εμπειρία
τους μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο ο άνθρωπος. Αλλά
δύσκολα σηκώνεται ο άλλος από την βολή του. Δεν παύουμε να ελπίζουμε βέβαια.
Μετά από πολύ συζήτηση και πράξεις που να αποδεικνύουν ότι η αλληλεγγύη και η
αυτοδιαχείριση δεν είναι ουτοπίες. Έχεις τόση υπομονή;
Ένα μήνυμα στον τοίχο μπορεί να αφυπνίσει?
Οι ψιλιασμένοι ίσως πάνε ένα βήμα
παραπέρα. Οι κοιμισμένοι θα γκρινιάξουν για βρώμικους τοίχους. Ένα μήνυμα όμως
που μένει κάπου και επαναλαμβάνεται η ανάγνωσή του, στο τέλος ηχεί εκκωφαντικά
στο κεφάλι μας. Ακόμα και αν δεν πολυκαταλαβαίνουμε τι λέει. Το ασυνείδητο
κάνει την πιο “βρώμικη” δουλειά!
Ποια είναι η γνώμη σου για το αντιρατσιστικό
νομοσχέδιο?
Φοβερίζουμε τον κώλο μας να μην μας χέσει
που λέει κι ο πατέρας μου. Χρειαζόμαστε ένα νόμο που θα μας προστατεύει από τα
ίδια μας, αυτόματα ρατσιστικά ρεφλέξ και κάθε φορά να λέμε «όχι, εμείς δεν
είμαστε ρατσιστές». Όχι επειδή είμαστε άνθρωποι που σεβόμαστε τον διπλανό μας,
αλλά επειδή κάποιος μας το υπαγορεύει και με τον φόβο της τιμωρίας μας το
επιβάλει. Ουσιαστικά, η ανάγκη επαναφοράς ενός ξεχασμένου από το '80 νόμου
φέρνει στην επιφάνεια τη συγκαλυμμένη μπόχα μίας, σε μεγάλο βαθμό, ρατσιστικής
και φασιστικής κοινωνίας. Περισσότερο εξυπηρετεί αυτούς που προσπαθεί να
«προστατέψει» από το τέρας, που χρόνια τώρα εκτρέφουν μέσα τους, τοποθετώντας
τους σε μια θέση θύματος, δίνοντας έτσι χώρο σε απίθανες ατάκες του τύπου
«εδώ υπάρχει αντίστροφος ρατσισμός εναντίον των ίδιων των – αθώων και πάντα
κυνηγημένων από αμερικανοσιωνιστικοερπετόμορφα κέντρα – Ελλήνων κι εσείς
συζητάτε για αντιρατσιστικά νομοσχέδια;»
Υπάρχουν ήρωες?
Ναι, αμέ. Ζουν μαζί με κάτι γοργόνες στα
ανοιχτά της Αντιπάρου. Έχω δει κάποιες. Είναι πιο όμορφες από τους ήρωες!
