Κοινωνική, 2012, Ελλάδα,
90 λεπτά
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα
Βούλγαρη
Παίζουν: Μαρία Γεωργιάδου,
Θέμις Μπαζάκα, Κώστας Γανωτής
Η Ηλέκτρα, 32 χρονών,
ζει στην Αθήνα της κρίσης. Παράλληλα με
τη ζωή στην πόλη που αλλάζει συνεχώς, η
Ηλέκτρα βιώνει τη δική της προσωπική
κρίση. Ερωτευμένη με έναν πολιτικό
κρατούμενο, με σπουδές στο Λονδίνο που
δεν έχουν αντίκρισμα, με γονείς από τη
γενιά του Πολυτεχνείου που ακόμα
περιμένουν να ενωθεί η αριστερά. Μια
προσωπική, υποκειμενική καταγραφή της
σημερινής πραγματικότητας με χιούμορ,
θυμό, αγάπη και πολλές κουβέντες για
φαγητό…
Έχοντας
σαν διαβατήριο τον σκληρό αλλά παράλληλα
τρυφερό κόσμο του Valse Sentimentale,
ταινία που 6-7 χρόνια μετά βρίσκει ολοένα
και περισσότερη δικαίωση ως προς τους
στόχους της, η Κωνσταντίνα Βούλγαρη
δείχνει να συνεχίζει να γοητεύεται απο
τον μικρόκοσμο και τις λεπτομέρειες
των Εξαρχείων. Η βασική ηρωϊδα της θα
μπορούσε καλλιστα να αποκωδικοποποιηθεί
αυτοαναφορικά με έναν υπαρξιακό
προβληματισμό, που συνεχίζει να έχει
προεκτάσεις σε μια ολόκληρη γενιά, αυτή
των σημερινών 30άρηδων, γενιά που εν
πολλοίς ζει πάντα στην σκιά των όσων
κατάφερε και κατάκτησε οι διεκδικητικές
γενιές του Πολυτεχνείου και της
Μεταπολίτευσης.
Η ηρωίδα της
είναι μια νέα γυναίκα σε ένα μεταίχμιο.
Ο φίλος της είναι φυλακισμένος μέσα απο
πράξεις που προέρχονται απο έναν
ιδεαλισμό, οι γονείς ζουν επίσης σε ένα
ιδεαλιστικό σύμπαν και παράλληλα είναι
προφυλαγμένοι στο άνετο περιβάλλον του
σπιτιού τους. Η ίδια ονειρεύεται μια
κοινωνική επανάσταση αλλά κατά βάθος
προβληματίζεται για το αν μπορεί να
κάνει την δική της προσωπική επανάσταση.
Σε αυτό το πεδίο οι ερμηνείες των ηθοποιών
χαρακτηρίζονται απο στοργή και με
προεξάρχουσα την πρωταγωνίστρια Μαρία
Γεωργιάδου δίνουν αληθινό νόημα στις
ευρύτερες αναζητήσεις της Ηλέκτρας.
Σεναριακά πάντως η ταινία είναι αρκετά
φλύαρη ενώ η ολοκληρωτική άφεση της στο
συναισθηματικό και ψυχολογικό πλαίσιο
δεν της επιτρέπει να εμβαθύνει ορθολογικά,
στοιχείο που απαιτείται να ενυπάρχει
για την εξασφάλιση της ισορροπίας.
