Ντοκιμαντέρ, 2012, Ελλάδα,
126 λεπτά
Σκηνοθεσία: Δημήτρης
Αθυρίδης
Όποιος είχε την ευκαιρία
δει το T4 Trouble, την προηγούμενη
ταινία του Δημήτρη Αθυρίδη, σαφώς
γνωρίζει πως ο σκηνοθέτης δεν είναι μια
τυχαία περίπτωση. Το Ένα βήμα μπροστά
το επιβεβαιώνει ακόμη πιο εμφατικά,
ανεβάζοντας τον πύχη των απαιτήσεων
κατακόρυφα.
Ο Γιάννης Μπουτάρης
αποτελεί συμβολική προσωπικότητα στην
Θεσσαλονίκη του 2010 και μετά. Σίγουρα
γιατί υπήρξε πάντα δραστήριος αλλά και
αναγνωρισμένος πολίτης και επιχειρηματίας
αλλά πολύ περισσότερο γιατί από το 2010
και μετά κατάφερε μέσα απο μια δύσκολη
προεκλογική διαδικασία να κερδίσει το
χρίσμα του Δημάρχου και να εκφράσει την
συνολική διάθεση της πόλης για την
αλλαγή. Η προσωπική του ιστορία αλλά
και η πρόκληση των εκλογών, στον χρόνο
που έγινε, αποτέλεσαν μια πρώτης τάξεως
αφορμή για τον Δ. Αθυρίδη για να φτιάξει
ένα πορτραίτο του Γιάννη Μπουτάρη
ακολουθώντας τον βήμα -βήμα την περίοδο
της προεκλογικής εκστρατείας.
Σε σχέση με το T4
Trouble το Ένα βήμα μπροστά
αποτελεί συνέχεια της κινηματογραφικής
ρυθμολογίας του σκηνοθέτη. Το στοιχείο
της ατομικής πρόκλησης, του πηγαίου
αυθορμητισμού αλλά και της προσωπικής
καθόδου σε ένα αυτοκαταστροφικό ναδίρ
αποτέλεσαν το διαβατήριο του Αθυρίδη
για να πείσει τον πρωταγωνιστή του να
αφεθεί σχεδόν ολοκληρωτικά στον φακό.
Ο Γιάννης Μπουτάρης κοιτάει το παρελθόν
και εκτίθεται με ειλικρίνεια. Εξομολογείται
τα πάθη και τις αδυναμίες του. Σε σύγκριση
όμως με τον T4 Trouble Παπαντίνα εδώ
ο Αθυρίδης συναντάει έναν άνθρωπο που
ξέρει να κάνει παράλληλα και την υπέρβαση
φτάνωντας απο το ναδιρ στο ζενιθ.
Μέσα σε όλα είναι
πολύτιμο και το υλικό που μας δίνει ο
σκηνοθέτης για το παρασκήνιο των
δημοτικών εκλογών του 2010 αλλά και κάποιες
προεκτάσεις για την πολιτική επικαιρότητα
της εποχής. Γιατί σε πρώτο πλάνο είναι
πάντα ο άνθρωπος αλλά υπάρχει πάντα και
η σύγκρουση με το πολιτικό ζώο. Με άλλα
λόγια οι αδυναμίες συγκρούονται με το
ένστικτο και την πρόκληση μιας μάχης
που πρέπει να κερδιθεί για να γίνει αυτή
η προσωπική υπέρβαση.
Βέβαια αν ο Γιάννης
Μπουτάρης έκανε μια φορά την υπέρβαση
του προσπερνώντας το παρελθόν και
αποτιμώντας με ειλικρίνεια τη ζωή, στο
πολιτικό πεδίο η Ελλάδα του 2010 βίωσε
μια μοναδική πρόκληση για να εκφράσει
την πίστη της συμβολικά στο πρόσωπο
μιας θεσμικής αλλαγής σε σχέση με κακώς
κείμενα και νοοτροπίες της μεταπολιτευτικής
περιόδου. Δύο χρόνια (και κάτι) μετά,
πέρνωντας απόσταση απο τα γεγονότα,
αυτή η πίστη, όπως φαίνεται και στο
ντοκιμαντέρ του Δ. Αθυρίδη, μένει ακόμα
μετέωρη και μάλλον δίνει τη θέση της σε
μια συνολική απαισιοδοξία. Τελικά όλα
τριγύρω αλλάζουν και όλα μένουν ίδια;
