
Και καθώς οι μέρες περνάνε και προσπαθούμε να γαντζωθούμε από αγκαλιές, σεντόνια, μηνύματα, βλέμματα και ολιγόλεπτες αποκρατικοποιημένες υποσχέσεις, ο χρόνος μάς ξεπερνάει και αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της απώλειας.
Τα κεντημένα μας χάθηκαν μέσα σε μερικές εκατοντάδες μερόνυχτα — και κανένα δημοψήφισμα δε θα τα φέρει πίσω, ποτέ.
Μα ίσως καλύτερα… Έτσι ελεύθεροι και μόνοι θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Όπου και να ’ναι αυτό, κι όπως και να ’ναι.
Ελεύθεροι και μόνοι.