(La femme du Vème)
Μυστηρίου, 2011, Γαλλία/Πολωνία/Μ. Βρετανία, 83 λεπτά
Σκηνοθεσία: Πάβελ Παβλικόφσκι
Παίζουν: Ίθαν Χοκ, Κριστιν Σκοτ Τομας, Τζοάνα Κούλιγκ, Σαμίρ Γκουεσμι, Ντελφίν Σουίγιο
Ένας αμερικανός συγγραφέας εμφανίζεται στο Παρίσι αποφασισμένος να διεκδικήσει και πάλι την κόρη του από την πρώην γυναίκα του. Μια μέρα μετά βρίσκεται άφραγκος σε ένα προάστιο της πόλης, εισχωρώντας σε έναν κόσμο που σταδιακά απομακρύνεται από την πραγματικότητα. Εκ πρώτης όψεως όλα μοιάζουν να πηγαίνουν στραβά με την Γυναίκα του Πέμπτου. Ο Χοκ δε νοιώθει άνετα με τα intellectual γυαλιά του, τα όσα παθαίνει στο ξεκίνημα δείχνουν ψεύτικα και προχειρογραμμένα, ακόμη και η εξωπραγματική παρουσία της Μάργκιτ (Κρίστιν Σκοτ Τόμας) δεν δείχνει να βελτιώνει την κατάσταση. Κάπου εκεί ο Παβλικόφσκι σταματά να “μεταφέρει στην οθόνη ό,τι λέει το μυθιστόρημα του Ντάγκλας Κένεντι και ξεκινά έναν διαφορετικό δρόμο, κρατώντας μόνο τα βασικά στοιχεία της ιστορίας ώστε να φτάσει σε μια εντελώς προσωπική προέκτασή της, που μόνο με τα αφηγηματικά μέσα του κινηματογράφου θα μπορούσε να αναπτυχθεί.
Περισσότερο από μάχη για επιβίωση και διεκδίκηση της κηδεμονίας της κόρης του, ο ήρωας Τομ αλλά και ο Παβλικόφσκι αναμετρούνται με το Παρίσι. Από την ώρα που ξεκινά η νέα ζωή του χαρακτήρα, η πόλη χάνει τη γνωστή λάμψη της που έχει υμνηθεί πολλάκις στο σινεμά και μοιάζει περισσότερο σαν ένα απέραντο άδειο πεδίο μελλοθάνατων που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και περιμένουν κάτι μεταξύ λύτρωσης ή θανάτου – έννοιες που καμιά φορά μπορεί να ταυτίζονται. Ακόμη και στις εσωτερικές λήψεις, όπως για παράδειγμα στην βραδινή “δουλειά του Τομ, ο Παβλικόφσκι φτιάχνει με ελάχιστα μέσα έναν εφιαλτικό κόσμο που βλέπει τον εξωτερικό από μια οθόνη, κάτι που αντικατοπτρίζει πλήρως το σταδιακό φλερτάρισμα του ήρωα με την τρέλα, ένα φλερτάρισμα που προκύπτει από τις δεκάδες λέξεις που γράφει (αλλά ξέρει πως δε θα εκδοθούν ποτέ) αλλά και τις μυστηριώδεις συναντήσεις με την Μάργκιτ. Ο Παβλικόφσκι δικαίως αφήνει στην άκρη το μυστήριο να αιωρείται, σχεδόν συμπάσχει με τον Τομ μέχρι τέλους και με τις παρεκκλίσεις του από τους εθιμοτυπικούς κανόνες μεταφοράς βιβλίου δημιουργεί μια από τις ενδιαφέρουσες δουλείες της σεζόν που κυκλοφόρησε, αντάξιας με αυτών του παρελθόντος του.
