Από το Γιώργο Καρακασίδη
Η CEO μιας εταιρείας αυτοματισμού, που η ίδια έχει ιδρύσει και γιγαντώσει, παρασύρεται σε ένα φετιχιστικό σεξουαλικό παιχνίδι με ένα νεαρό ασκούμενο, αψηφώντας τις πιθανές ρωγμές που μπορεί αυτό να προκαλέσει στην τέλεια βιτρίνα της οικογενειακής και επαγγελματικής της ζωής.
Εκ πρώτης όψεως το θεματικό μοτίβο δεν είναι πρωτόγνωρο. Πάνω σε αυτό πάτησε ο Άντριαν Λιν το 1987 με την ‘Ολέθρια Σχέση’, όπου το one night stand ενός ευτυχισμένου οικογενειάρχη με μια άγνωστη μετατρέπεται σε εφιάλτη, ενώ ο ίδιος σκηνοθέτης μας χάρισε αργότερα στα 00s, το Unfaithful, αντιστρέφοντας τα φύλα. Τότε ήταν η σειρά της γυναίκας να διαταράξει την ήρεμη οικογενειακή της ζωή, συνάπτοντας σχέση με έναν πολύ νεαρότερο της άνδρα. Και τα δύο παραδείγματα είχαν μια κοινή συνισταμένη: οι ‘παράνομες’ σχέσεις έγιναν επί ίσοις όροις. Δεν είχε δηλαδή ο ένας από τους δύο το ‘πάνω χέρι’, όπως συνέβαινε στους (κατά βάση) ανδροκρατούμενους εργασιακούς χώρους. Κι εδώ έρχεται στο σήμερα, την εποχή του #metoo, η Ολλανδή Χαλίνα Ρέιν να στήσει ένα ερωτικό θρίλερ με τη γυναίκα, αυτή τη φορά, να κρατά τα σκήπτρα της εξουσίας. Κλείνοντας υπαινικτικά το μάτι, αφού το αντικείμενο της εταιρείας της πρωταγωνίστριας είναι ρομπότ σε αποθήκες, εκτοπίζοντας το άλλοτε απαραίτητο ‘ανδρικό μπράτσο’.
Τίποτα δεν ξεκινά εκβιαστικά. Η Ρόμι (που την υποδύεται η Nicole Kidman) δεν εκμεταλλεύεται τη θέση της στην ιεραρχία απέναντι στο νεαρό Σάμιουελ (ο Harris Dickinson από το ‘Τρίγωνο της Θλίψης’), ούτε όμως συμβιβάζεται, όταν ρίχνει τη μάσκα μπροστά του, αντιλαμβανόμενη ότι εκείνος έχει διαισθανθεί τις σεξουαλικές της παρορμήσεις. Μια κρυφή σαδομαχιστική σχέση ξεκινά, όπου τα όρια μεταξύ θύματος και θύτη είναι δυσδιάκριτα. Αυτό που διακυβεύεται για τον Σάμιουελ, αν μαθευτεί, μπορεί να αποδειχθεί πταίσμα μπροστά σε αυτά που διακινδυνεύει η Ρόμι. Οι σύγχρονοι κορπορατικοί κανόνες είναι τόσο αυστηροί που μπορεί να δείξουν την έξοδο ακόμα και στον ίδιο τον ιδρυτή μιας εταιρείας.
Η Νικόλ Κίντμαν, εντυπωσιακή κι αποκαλυπτική, ακροβατεί μεταξύ εξωτερικής τελειότητας (αυτής που απαιτεί botox, κάνοντας κατά κάποιο τρόπο έναν αυτοσαρκασμό για την πραγματική της ζωή, ως μέλους του star system) κι εσωτερικής ευαλωτότητας. Πρόσφατα δε, σε μια συνέντευξη της, δήλωσε ότι αναγκάστηκε να διακόψει τα γυρίσματα, επειδή δεν άντεχε άλλους οργασμούς. Είναι αυτό ένα marketing τρικ για να δώσει πνοή στο ‘νέο Βασικό Ένστικτο’; Ίσως. Ίσως και όχι. Ομολογουμένως, οι ερωτικές σκηνές είναι ασυνήθιστα τολμηρές και ιντριγκαδόρικες. Μην περιμένετε συμβατικές (‘ιεραποστολικές’) στάσεις, ούτε βέβαια το μαξιμαλισμό του πορνό. Ο ερωτισμός πυροδοτείται από τα mind games που στην τελική αυτά κατευθύνουν το σώμα. Η κυριαρχία εναλλάσσεται ηδονικά με την υποταγή και η Ρέιν, ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος, δεν ανοίγει μόνο την κλειδαρότρυπα για την ηδονοβλεψία μας, αλλά για να σκάψουμε βαθύτερα στο υποσυνείδητο των ηρώων. Έτσι, ενώ στην επιφάνεια έχουμε να κάνουμε με ένα ερωτικό θρίλερ, ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης καλεί το θεατή να εισέλθει σε αυτό.
Είναι τα βίτσια απλά αποκυήματα φαντασιώσεων ή κρύβεται κάτι βαθύτερο; Μήπως η σεξουαλική υποταγή λειτουργεί ως μηχανισμός αποφόρτισης από την πίεση και τις ευθύνες ενός απαιτητικού επαγγελματικού ρόλου; Μήπως έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι αναζήτησης ταυτοτήτων; Τα ερωτήματα πολλά, τα ανεξερεύνητα ψυχικά μονοπάτια ακόμα περισσότερα. Αρκεί να θελήσει κάποιος να τα ακολουθήσει.
Το τέλος, πάντως, έρχεται με μια ανείπωτη αλήθεια. Όση πρόσβαση και να δώσεις στο σώμα σου σε κάποιον ή κάποια, το σίγουρο είναι ένα: δε θα καταφέρει ποτέ να μπει στο μυαλό σου.
Το Babygirl κυκλοφορεί στις 26/12 στους κινηματογράφους.
