Dark Shadows

Στη συμβατική “Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων”, ο Τιμ Μπέρτον αν και ονειρευόταν χρόνια να τη σκηνοθετήσει, βρέθηκε παγιδευμένος από τις στουντιακές απαιτήσεις και δε μπόρεσε να εισάγει στις ποσότητες που ήθελε τα στοιχεία που πιθανά να είχε στο μυαλό του. Παρά την ώθηση που έδωσε στη καριέρα του ο “Σουίνι Τοντ” (η καλύτερη πιθανά ταινία του στα 00ς), η εμπειρία της “Αλίκης”, έστω και αν αυτή έσκισε εμπορικά, του έδειξε το δρόμο της επιστροφής σε πιο γνώριμα λημέρια που του χάραξαν το δρόμο της επιτυχίας στα πρώτα χρόνια της πορείας του. Η οικογένεια και το απόκοσμο φανταστικό στοιχείο που κρύβεται καλά μέσα στο σπίτι της επανέρχεται ως θεματική με τους προφανείς γνώριμους του μπερτονικού καστ (Τζόνι Ντεπ, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ) και εκλεκτές νέες αφίξεις, από αδιάφορες ως απόλυτα πετυχημένες – όπως αυτή της Εύα Γκριν στο ρόλο της κακιάς μάγισσας.
Ο Μπέρτον πάντως σε έναν απόλυτα σκοτεινό κόσμο, που προφανώς κατέχει καλά, προσφέρει (ίσως για πρώτη φορά τόσο απλόχερα) το χιούμορ που κατέχει την κυρίαρχη θέση στην αφήγηση. Ξεκινώντας από την ομιλία του Μπάρναμπας, τις προφανείς και “εύκολες” παρεξηγήσεις λόγω των αποριών του για το σήμερα και τους διαξιφισμούς του με την κακιά μάγισσα Αντζελίκ, διακρίνεται μια ειρωνεία για τη μοντέρνα κουλτούρα που γεννήθηκε στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, άρα γενικεύοντας και για όλη τη σημερινή εποχή. Το σπίτι της οικογένειας Κόλινς και τα υπόγεια δρομάκια του που ανακαλύπτονται με την επιστροφή του Μπάρναμπας, εκφράζουν ένα γοτθικής αισθητικής μυστικιστικό παρελθόν που ως γνωστόν χαίρει της εκτίμησης του σκηνοθέτη. Το ίδιο ισχύει και για την μορφή του Μπάρναμπας, που χάρη στην σπουδαία προσπάθεια του Ντεπ, παραμένει η γοητευτικότερη, ανταγωνιζόμενη πάντως ένα άκρως γοητευτικό περιβάλλον σύγχρονων ηρώων, και η πιο συμπαθητική, άλλωστε είναι ο καταραμένος εξωπραγματικός ήρωας σαν πολλούς που ανέδειξε και γνώρισε στο κοινό ο Μπέρτον κατά το παρελθόν
Συμβάσεις τόσο μεγάλες όσο στην “Αλίκη” δεν υπάρχουν, με την εκκωφαντική όμως εξαίρεση του μακροσκελούς φινάλε, όπου κυριαρχούν για πρώτη και μοναδική φορά οι σκηνές δράσης και σε σημεία θυμίζει ατυχείς εμπνεύσεις παρόμοιες με αυτές του Γιαν ντε Μποντ στο “Στοιχειωμένο Σπίτι” (1999). Είναι το μοναδικό σημείο που το χιούμορ εξαφανίζεται από την σοβαροφάνεια, αλλά αν και βρίσκεται σε σημαντική στιγμή του φιλμ, δε μπορεί να χαλάσει την όλη δημιουργία. Ο Μπέρτον βρίσκεται θεματικά κοντά σε αντίστοιχα φιλμ του παρελθόντος του, σαν τον “Ψαλιδοχέρη” και τον “Ακέφαλο Καβαλάρη”, όντας ίσως περισσότερο κωμικός από ποτέ, και δίνει μια δουλειά ξεκάθαρα πιο δική του από την προηγούμενη, αφήνοντας το κοινό του να περιμένει μέσα στο 2012 και το “Frankenweenie” ως σημάδι μιας εντυπωσιακής επιστροφής.