Γράφει ο Λάζαρος Γεροφώτης
Και ναι, ο Γιάννης Τσιμιτσέλης τα κατάφερε. Και του αξίζουν συγχαρητήρια. Γιατί δεν είναι εύκολο να κάνεις μία ταινία για όλη την οικογένεια σε μια χώρα που δεν υπάρχει άλλη ταινία του συγκεκριμένου genre. Δεν μιλάμε φυσικά για μία ταινία υπερπαραγωγή, ούτε για ταινία που θα έκανε καριέρα σε Φεστιβάλ ανά τον κόσμο, ούτε ένα αριστούργημα που θα μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου. Είναι όμως, μία ταινία απλή, προσιτή στο κοινό, ξεφεύγει από τη λογική της τηλεοπτικής αισθητικής (που φοβόμασταν ότι πιθανόν να είχε), με ένα καλογραμμένο σενάριο, που φυσικά είναι πολλές φορές προβλέψιμο και υπάρχουν αρκετά κλισέ, αλλά παράλληλα τόσο διασκεδαστικό, όσο και συγκινητικό. Το να βρίσκεσαι σε μια γεμάτη αίθουσα με οικογένειες, παιδιά, αλλά και ενήλικο κοινό και όλη η αίθουσα να διασκεδάζει με αυτό που βλέπει δεν το συναντάς συχνά με Ελληνική παραγωγή. Έχουν βγει στις αίθουσες τα τελευταία χρόνια πολλές κωμωδίες που όχι μόνο δεν διασκέδασαν το κοινό, αλλά το έκανε να κλαίει τα λεφτά του, καθώς θα προτιμούσε να μείνει σπίτι του βλέποντας δωρεάν τηλεόραση. Ευτυχώς, “Οι κουραμπιέδες από χιόνι” δεν είναι μία από αυτές τις ταινίες. Φυσικά, στην επιτυχία του αποτελέσματος συμβάλει σημαντικά το συγγραφικό δίδυμο Ρέππα – Παπαθανασίου (με τη σημαντική βοήθεια της Αγνής και του Χάρη Χιώτη), όπου καταφέρνουν για ακόμη μια φορά να κάνουν ένα καλό εμπορικό κινηματογραφικό σενάριο, μετά τις τεράστιες κωμικές επιτυχίες τους: “Safe Sex”, “Το κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο”, “Αυστηρώς Κατάλληλο” και το δραματικό “Οξυγόνο”. Τοποθετούν χρονικά την ταινία στις αρχές της δεκαετίας του 1990, βάζοντας τον θεατή – σημερινό γονιό, στις αναμνήσεις της δικής του παιδικής ηλικίας.
Επίσης, η επιλογή του καστ πολύ καλή και κυρίως του πρωταγωνιστή. Ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, ερμηνεύει υπέροχα τον ρόλο του παππού και αποδεικνύει ότι είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός. Περνάει στον θεατή όλα τα συναισθήματα του χαρακτήρα του, χρησιμοποιεί τα κωμικά του ερμηνευτικά εργαλεία όπου χρειάζεται και δίνει “πάτημα” στους υπόλοιπους ηθοποιούς και κυρίως στα παιδιά να τον ακολουθήσουν. Μιλώντας για τα παιδιά, έγινε πολύ καλή δουλειά και σε αυτό το κομμάτι, καθώς και τα τέσσερα που επιλέχθηκαν, αποδίδουν με τον καλύτερο τρόπο τους ρόλους τους. Από τους υπόλοιπους ηθοποιούς της ταινίας, ξεχωρίζουν η Νικολέττα Βλαβιανού και η Μαίρη Σταυρακέλλη που είναι ξεκαρδιστικές όποτε εμφανίζονται. Καλή προσέγγιση έγινε τόσο σκηνογραφικά (έξυπνη και όμορφη η επιλογή των γραφικών χωριών της Ηπείρου), όσο και ενδυματολογικά. Αν αποφεύγονταν κάποια κλισέ στο σενάριο και ίσως κάποιες πικάντικες ατάκες, ας μην πούμε και σεξιστικές (η ταινία τοποθετείται στις αρχές του 1990 οπότε ήταν αποδεκτές την εποχή εκείνη),που δεν συμβαδίζουν τόσο με το “οικογενειακή ταινία”, όπως, επίσης, και κάποιες σκηνοθετικές επιλογές του Τσιμιτσέλη (π.χ. σε γωνίες λήψης που κάποιες ήταν κάπως περίεργες),η ταινία θα ήταν ακόμα καλύτερη. Όμως, για τον σκοπό που φτιάχτηκε είναι απ’ τις καλύτερες επιλογές για τις φετινές γιορτές, ειδικά για τις οικογένειες. Όπως είπα και προηγουμένως, δεν είναι ένα αριστούργημα που θα θυμάσαι για όλη σου τη ζωή, αλλά είναι μία ταινία που θα σε κάνει να περάσεις ένα όμορφο δίωρο στον κινηματογράφο. Κι αυτό είναι που έχει σημασία σε μία εμπορική ταινία. Να σε διασκεδάσει και να κλάψεις από συγκίνηση κι όχι γιατί δεν επέλεξες κάτι άλλο να δεις.
