Γράφει ο Τάσος Γέροντας
Κυριάκος Αθανασιάδης «Το καταφύγιο των ωραίων ψυχών». Εκδόσεις Διόπτρα 2023.
376 σελίδες σε ελαφρώς βελούδινης υφής, ελαφρύ οικολογικό χαρτί, με άψογη επιμέλεια, εκτύπωση και βιβλιοδεσία και ένα πανέμορφο εξώφυλλο.
Ο κύριος Ισίδωρος είναι ένας ηλικιωμένος, ο οποίος ζει (κατά τα φαινόμενα) με τη γυναίκα του. Όμως το οπισθόφυλλο μας πληροφορεί πώς η γυναίκα του έχει πεθάνει. Αυτό δεν τους εμποδίζει να συνομιλούν. Και πάντα το κάνουν με πολλή αγάπη. Από τον κύριο Ισίδωρο έχει αφαιρεθεί το δίπλωμα οδήγησης λόγω ηλικίας. Οπότε αυτός κυκλοφορεί με ποδήλατο. Για να αποφύγει κάποια (επικίνδυνη για την ηλικία του) πτώση, έχει προσθέσει δύο βοηθητικές ρόδες. Έτσι κινείται πολύ προσεκτικά κάθε μέρα, στις τακτικές βόλτες του.
Μια βροχερή μέρα, σε μία από αυτές τις βόλτες του θα αντικρύσει έναν αδέσποτο μεγαλόσωμο σκύλο στη διασταύρωση δύο δρόμων, να στέκεται ακίνητος στη βροχή. Αρχικά θα τον προσπεράσει, σύντομα όμως θα τον λυπηθεί και θα τον πάρει στο σπίτι του.
Ο κύριος Ισίδωρος ποτέ του δεν είχε σκύλο. Αυτή η συμβίωση είναι γι’ αυτόν κάτι πρωτόγνωρο και τον γεμίζει άγχος. Θέλει να προσφέρει στον σκύλο το καλύτερο δυνατόν, αλλά δεν είναι σίγουρος για τον τρόπο. Όταν αποφασίζει να τον κουρέψει και να τον λούσει, θα βρει βαθιά μέσα στο τρίχωμα του λαιμού του ένα δερμάτινο λουρί με μια ταυτότητα επάνω. Από εκεί θα μάθει πως ο σκύλος λέγεται Έκτορας και πως είναι από ένα χωριό όχι πολύ κοντά στην πόλη που αυτός ζει.
Μετά από παλινωδίες και πολλές συζητήσεις με τη γυναίκα του την Ελισάβετ, θα αποφασίσει να βρει το αφεντικό του Έκτορα, πηγαίνοντας στο χωριό. Με το ποδήλατο και τον Έκτορα σε καλάθι. Τα σαράντα με πενήντα χιλιόμετρα που τελικά θα διανύσει θα είναι η μεγαλύτερη περιπέτεια της μέχρι τότε ζωής του κυρίου Ισίδωρου. Εξίσου μεγάλη περιπέτεια, όμως, θα ξεκινήσει με την άφιξή του στο χωριό. Η αγάπη του για τον Έκτορα, το ενδιαφέρον του να τον επιστρέψει στον παλιό ιδιοκτήτη του, παρά την αγάπη που του έχει, θα συγκινήσουν τη Θεοπίστη, την ταβερνιάρισσα του χωριού και τη Μελίνα, την κόρη της. Η τρυφερή σχέση που θα αναπτυχθεί μεταξύ τους θα οδηγήσει τον κύριο Ισίδωρο να δει τη Μελίνα στη θέση της κόρης του της Γλύκας, η οποία πέθανε από ναρκωτικά πριν από τριάντα χρόνια. Είναι οι μακρές συζητήσεις του ηλικιωμένου με τη νεαρή που θα μας αποκαλύψουν την ιστορία της ζωής του κυρίου Ισίδωρου. Και είναι πολύ συγκινητική. Όμως και της Μελίνας δεν πάει πίσω.
Και ο Έκτορας;
Το βιβλίο έχει δύο αφηγητές: έναν εξωτερικό παρατηρητή και τον Έκτορα. Του οποίου οι περιγραφές της ζωής με τον «άνθρωπό του» και των συναισθημάτων του, τόσο προς τους ανθρώπους, όσο –κυρίως- προς τον κύριο Ισίδωρο πολύ συχνά συγκινούν μέχρι δακρύων. Ο ίδιος ο Έκτορας τακτικά επαναλαμβάνει πως είναι «ο πιο τυχερός σκύλος του κόσμου». Πιστεύω πως αυτή η φράση θα μπορούσε να είναι εναλλακτικός τίτλος του βιβλίου.
Όλοι εμείς που έχουμε σκυλί και έχουμε μ’ αυτό τη σχέση που απέκτησε ο κύριος Ισίδωρος, καταλαβαίνουμε απολύτως τόσο τα αισθήματα του κυρίου Ισίδωρου, όσο και την άνευ όρων και προϋποθέσεων αγάπη του σκυλιού. Όχι απλώς τα καταλαβαίνουμε, αλλά τα ζούμε κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Και είναι τόσο συγκινητικά, όσο αυτό το υπέροχο βιβλίο.
Αυτό που γερνάει περισσότερο και πιο γρήγορα απ’ όλα δεν είναι το σώμα. Είναι η ψυχή σου.
Το γλυκό είναι σαν το κρασί: πάει με τη χαρά του ανθρώπου.
Ένας δυστυχισμένος σκύλος του δρόμου κρατιέται στη ζωή –σ’ αυτό το κομμάτι της που του έχει μοιραστεί- χάρη και μόνο στα βλέμματα των ανθρώπων που περνούν από δίπλα του.
Εμείς οι σκύλοι δεν είμαστε φτιαγμένοι για να ξέρουμε. Είμαστε φτιαγμένοι για να αγαπάμε. Και για να μας αγαπούν, ναι. Αλλά κυρίως είμαστε φτιαγμένοι για να αγαπάμε.
