Μια ολόκληρη ζωή τραγούδι, ξενύχτι, περιπέτεια, γνωριμίες με πολλούς ρεμπέτες και λαϊκούς τραγουδιστές. Φίλος του Τάκη Μπίνη, του Γιώργου Λαύκα και της Σωτηρίας Μπέλλου.
Πέθανε στα Κάστρα της Θεσσαλονίκης στον τόπο που γεννήθηκε τον Σεπτέμβρη του 2015, σε ηλικία 82 ετών. Τελευταία φορά που τον αντίκρισα ήταν στην πλατεία των Αγίων Αναργύρων, να περπατά αργά σκεφτικός είχαν βαραίνει οι ώμοι του απ’ τα δύσκολα χρόνια πάνω του. Κοινωνικός, φίλος με όλους τον θυμάμαι να πιάνει κουβέντα με τον καθένα που τον πλησίαζε, φιλόξενος άνθρωπος μεγάλη καρδιά.
Μια προσφυγική παράγκα το πατρικό του ήταν το μαγαζί του αρχικά, στα κάστρα κοντά στον πύργο Τριγωνίου, στην συμβολή της οδού Κύπρου και ενός ανώνυμου δρομάκι που αργότερα φρόντισε να ονομαστεί οδός Τσιτσάνη.
<Άνοιξα αυτό το μαγαζί που κρατάω μέχρι σήμερα. Ήτανε μια προσφυγική παράγκα ,το πατρικό μου. Είχε ερειπώσει. Ήταν σε άθλια κατάσταση. Μόλις έπεφτε ο ήλιος ήταν χειρότερα και από το τελευταίο χωριό, λέει στην συνέντευξη που έδωσε στον Θωμά Κοροβίνη. Μας κατέβαζε ο κυρ-Κώστας γάλα με τα γκιούμια από το Ασβεστοχώρι. Συγκοινωνία, επικοινωνία, τίποτε. Καπνεργάτες σερί κατεβαίνανε με τα τσουβάλια στα πόδια απ’ την παγωνιά .Ο Τσαουσάκης ήταν γείτονας μας στην Άνω Πόλη , φτωχόπαιδο τον ζήσαμε από κοντά , όσοι τον πρόλαβαν. Ο πρώτος μπαγλαμάς που έκανε ο Πρόδρομος ήταν από κέλυφος χελώνας.Δύσκολη ήταν η ζωή μας στα Κάστρα. Ο Χριστιανόπουλος που έμεινε την τελευταία δεκαετία εδώ ψηλά, λίγο πιο κάτω, στην Δημητρίου Πολιορκητού , όπου κατοικούσε , την ονόμασε «Γολγοθά».Μόνο καυσαέριο και υγρασία δεν έχουμε εδώ πάνω, έχει κλίμα καλό. Την γκρέμισα την παλιοπαράγκα και έχτισα την ταβέρνα, που την ονόμασα απ’ την αρχή «ΤΟ ΚΑΠΗΛΕΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΣΤΑΡΑ». Εκείνη την εποχή παρόλο που είχαν εμφανιστεί οι ρεμπέτικες κομπανίες λέγαμε τραγούδια εντελώς άγνωστα , του Τσιτσάνη η του Τσαουσάκη.
Ο Νίκος Πλασταράς με το καπηλειό του και τα τραγούδια του , ο Τάκης Νικολαίδης που ‘ χε την Δόμνα , ο Τζοτζος Καφετζίδης της ομώνυμης ταβέρνας, η ταβέρνα το Μακεδονικό είναι αυτοί που η ιστορία του καθενός ξεχωριστά σε κοινές περιόδους περίπου, παραμένουν διαχρονικά δεμένες στο διάβα τους και φέρνουν μνήμες από το Γεντί Κουλέ και τα Κάστρα της Πάνω Πόλης, στην Θεσσαλονίκη, εκείνες τις δύσκολες εποχές.
ΠΗΓΗ: Τάσος Ορφανίδης
