Οι σκηνοθέτες του 4ου Thessaloniki Free Short Festival στον Εξώστη

4ο Thessaloniki Free Short Festival – Οι σκηνοθέτες απαντούν – Part 3

Για 4η συνεχόμενη χρονιά το Thessaloniki Free Short Festival στην πόλη του κινηματογράφου, με προβολές ταινιών μικρού μήκους με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ.

Σάββατο, 7 Δεκεμβρίου 2024 στην Ετεροτοπία (Προσέλευση από τις 18:45) και Κυριακή, 8 Δεκεμβρίου 2024 στον πολυχώρο WE (Προσέλευση από τις 20:30).

Επίσης, τους μήνες Ιανουάριο/Φεβρουάριο, θα προβληθούν ΔΩΡΕΑΝ, επιλεγμένες και βραβευμένες ταινίες του Φεστιβάλ online, στο κανάλι του Thessaloniki Free Short Festival στο YouTube.

Σε συνεργασία με τον Εξώστη, οι δημιουργοί των ταινιών που συμμετείχαν στην φετινή διοργάνωση μιλούν για τις δημιουργίες τους:

“Λευκά Χριστούγεννα 1948” – Βραβείο καλύτερων VFX (Best Greek Short Film Category)

Σκηνοθεσία: Αντώνης Βαλληνδράς

Σενάριο: Αλεξάνδρα Δυράνη – Μαούνη

Διανομή:

Βασίλης Κουτσογιάννης, Αναστάσης Λαουλάκος, Νίκος Γκέλια

Ο Αντώνης Βαλληνδράς γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού́. Σπούδασε οικονομικά στην Αθήνα και δούλεψε ως Account Executive στην Ogilvy Greece. Το 2014 αποφάσισε να αλλάξει καριέρα και επικεντρώθηκε στον κινηματογράφο. Είναι κάτοχος του μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών «MA in Directing Film and Television» από το Πανεπιστήμιο του Μπόρνμουθ και έχει σκηνοθετήσει τέσσερις ταινίες μικρού μήκους. Η ταινία του «The Life of a Sober Man» (2016) προτάθηκε για το βραβείο «RTS Student Television Award» στο Ηνωμένο Βασίλειο. Έχει εργαστεί σε πολλά οπτικοακουστικά πρότζεκτ ως σκηνοθέτης και παραγωγός και ως βοηθός σκηνοθέτη και συμπαραγωγός στην ταινία «Amerika Square» (σκην. Γιάννης Σακαρίδης). Συμμετείχε ως υπότροφος στο πρόγραμμα «START – Create Cultural Change» του Goethe-Institut Thessaloniki. Είναι συνιδρυτής του σκηνοθετικού ντουέτου Ladies’ Fingers. Η τελευταία του ταινία, με τίτλο «Λευκά Χριστούγεννα 1948» (2022), πραγματοποιήθηκε με την συγχρηματοδότηση του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και του προγράμματος «Μικροφίλμ» της ΕΡΤ. Έχει βραβευτεί από την ARTWORKS (2022) και είναι Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ). Βρίσκεται στο στάδιο της προ παραγωγής για την μικρού μήκους ταινία, Kiatochella.

Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;

Μέσα στην πρώτη καραντίνα, διάβασα το βιβλίο διηγημάτων Ντεπό του Γιώργου Σκαμπαρδώνη. Έπεσα πάνω στο διήγημα, «Λευκά Χριστούγεννα του 2003» και η ιστορία με συγκίνησε. Μου θύμισε τον παππού μου, ο οποίος μου έλεγε τις δικές του ιστορίες που έζησε ως έφεδρος αξιωματικός, στον πόλεμο του 40. Δάσκαλος στο επάγγελμα, είχε την τέχνη του storytelling στο τσεπάκι και θυμάμαι τα καλοκαίρια στο Χαλκί της Νάξου να μου τις εξιστορεί. Μια συγκεκριμένη ιστορία του ήταν όμως αυτή που έπαιξε ρόλο. Σύμφωνα με τον παππού Αντώνη, μια διμοιρία του ελληνικού στρατού βρισκόταν σε μια πεδιάδα, όταν ένα ιταλικό πολεμικό αεροπλάνο περιπολούσε στην περιοχή. Ο αξιωματικός της διμοιρίας έβγαλε το πιστόλι του και πυροβόλησε στον αέρα φωνάζοντας σε όλους τους στρατιώτες του «όποιος κουνηθεί, θα τον σκοτώσω» γιατί με την παραμικρή κίνηση των στρατιωτών θα γινόταν στόχος των αεροπλάνων. Στο διήγημα του Σκαμπαρδώνη, κάποια στιγμή οι στρατιώτες του Δημοκρατικού στρατού πέφτουν σε ένα ναρκοπέδιο. Εκείνη την στιγμή φαντάστηκα τον διμοιρίτη να φωνάζει, ακριβώς το ίδιο πράγμα με την ιστορία του παππού μου. Στην συνέχεια μίλησα με τον συγγραφέα και η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ βοηθητικός. Εκτός από τα δικαιώματα που μου παραχώρησε με στήριξε ψυχολογικά ώστε να υλοποιήσω αυτό το δύσκολο εγχείρημα.

Τι πραγματεύεται η ταινία;

Χριστούγεννα προς το τέλος του ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Ο διμοιρίτης, Περλεπές του Δημοκρατικού Στρατού, αποφασίζει να οδηγήσει την ομάδα του σε μια μυστική αποστολή που μόνο αυτός γνωρίζει. Περπατώντας στο χιονισμένο τοπίο του βουνού φτάνει με την ομάδα του στην τελευταία γραμμή, όπου από την άλλη πλευρά της χαράδρας βρίσκεται μια ομάδα του Εθνικού Στρατού. Σε αυτό το σημείο μας αποκαλύπτεται η πρόθεση του Περλεπέ να τραγουδήσει η ομάδα του τα κάλαντα στην απέναντι πλευρά. «Ρε φασίστες, να τα πούμε;» η απέναντι πλευρά δέχεται και ανταποδίδει την κίνηση με ένα τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη την «Αχάριστη», «Ρε κουμούνια, να σας τα πούμε και εμείς;» αφού ανταλλάξουν ευχές, η ομάδα του Περλεπέ καθώς γυρίζει προς την βάση της, από λάθος υπολογισμό του Περλεπέ, η ομάδα του πέφτει πάνω σε ένα ναρκοπέδιο με τρεις νεκρούς. Ο Περλεπες συνειδητοποιεί ότι το ναρκοπέδιο ήταν δικό τους και το είχαν φτιάξει οι ίδιοι για τους αντιπάλους τους. Η ιστορία μιλάει για τα δεινά του πολέμου. Ακόμα και στο σημείο όπου αχνοφαίνεται μια συμφιλίωση, μέσα από το τραγούδι, οι χαρακτήρες γρήγορα επιστρέφουν στην βάρβαρη πραγματικότητα του πολέμου.

Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;

Πρώτα απ όλα θα ήθελα να αναφερθώ στους ηθοποιούς της ταινίας. Οι συνθήκες ήταν δύσκολες, κρύο, χιόνι και ένας καιρός που άλλαζε συνεχώς. Κάναμε ότι μπορούσαμε ώστε να κρατήσουμε το cast ζεστό αλλά η αλήθεια είναι ότι εκτέθηκαν πραγματικά στο κρύο. Καθ όλη την διάρκεια τον γυρισμάτων, δεν δέχτηκα κανένα παράπονο. Πραγματικά με βοήθησαν και έδωσαν όλο τους το είναι ώστε να πάρουμε όλο το απαιτούμενο υλικό για την σύνθεση της ταινίας. Με το υπόλοιπο crew, ξεκινήσαμε από νωρίς την προετοιμασία και πραγματικά δουλέψαμε πολύ ώστε και να φέρουμε εις πέρας το αποτέλεσμα αλλά και να μείνουμε αγαπημένοι και μετά το πέρας της ταινίας.

Πόσο σημαντικά θεωρείτε τα Φεστιβάλ ταινιών και πως αξιολογείται την προσπάθεια του Thessaloniki Free Short Festival που συμμετέχει η ταινία σας;

Τα φεστιβάλ ταινιών είναι ο τρόπος ώστε η κάθε ταινία μικρού μήκους να προσπαθήσει να βρει το κοινό της. Είναι μια ευχάριστη στιγμή για όλους τους συντελεστές της ταινίας. Το Thessaloniki Free Short Festival, έχει εξαιρετική επικοινωνία και παρουσία στα social, το οποίο αναμφίβολα βοηθάει στο να μεταφερθεί η πληροφορία στο κοινό που είναι σχετικό ή μη με τις ταινίες μικρού μήκους. Πιστεύω ότι υπάρχει η απαιτούμενη αγάπη και ενέργεια, ώστε να καταφέρει να εδραιωθεί ακόμα περισσότερο, στην αγαπημένη μας Θεσσαλονίκη.

Πως πιστεύετε ότι θα μπορούσε μία μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός Φεστιβάλ;

Πιστεύω ότι οι πλατφόρμες, όπως για παράδειγμα το ERTflix, αποτελεί τον καλύτερο διανομέα των ταινιών μικρού μήκους στο κοινό, και τα στατιστικά στοιχεία, δείχνουν ότι το κοινό ανταποκρίνεται θετικά.

Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;

Η επόμενη ταινία μικρού μήκους θα είναι το «Kiatochella». Συνεργάζομαι πάλι με την σεναριογράφο, Αλεξάνδρα Δυράνη – Μαούνη στο σενάριο. Την φωτογραφία την έχει αναλάβει ο Ιάσονας Μεϊντάνης, την διεύθυνση παραγωγής η Αλεξάνδρα Μουζακίτη και τον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Δημήτρης Καπουράνης. Μέχρι στιγμής η ταινία έχει εξασφαλίσει χρηματοδότηση από το microfilm της ΕΡΤ και αναζητούμε τα υπόλοιπα χρήματα, ώστε να προχωρήσουμε στην παραγωγή της ταινίας. Μετά από αυτήν την ταινία σειρά έχει η συνεργασία μου με τον Γιώργο Αδαμαντιάδη, που ετοιμάζουμε την τρίτη και τελευταία ταινία μικρού μήκους που θα σκηνοθετήσω.

“Αέρας” – Βραβείο Καλύτερου Ελληνικού Φοιτητικού Ντοκιμαντέρ (Best Greek Student Short Film Category)

Σενάριο/Σκηνοθεσία: Γιάννης Μπλέτας

Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, καθώς και Υποκριτική στο Θέατρο Ελληνικής Τέχνης «Κάρολος Κουν» (Θέατρο Τέχνης). Παρακολούθησε εργαστήρια σκηνοθεσίας στο London Film School στο Λονδίνο. Ολοκληρώνει το μεταπτυχιακό του στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου για τον πολιτισμό και την παραγωγή ταινιών ντοκιμαντέρ.

Φιλμογραφία

Παράλληλα με τις σπουδές του και τη δημιουργική διαδικασία της υποκριτικής και της θεατρικής συγγραφής, σύντομα άρχισε να ασχολείται με τον κινηματογράφο. Το 2016 η πρώτη του μικρού μήκους ταινία μυθοπλασίας, με τίτλο «The Umbrella», προβλήθηκε διαδικτυακά. Έχει σκηνοθετήσει 6 ταινίες μικρού μήκους που προβλήθηκαν και βραβεύτηκαν στην Ελλάδα και παγκοσμίως. Στις αρχές του 2019 δημιούργησε τη δική του εταιρεία παραγωγής με την ονομασία «Ble productions». Το 2019 προβλήθηκε διαδικτυακά η μικρού μήκους ταινία «Strophes», η οποία έγινε viral στην Ελλάδα Στα τέλη του 2020 ολοκλήρωσε ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους «Πώς να εκπαιδεύσετε έναν αντιήρωα», σε συνεργασία με τον Σύλλογο Φίλων και Κηδεμόνων με Αυτισμό στο Ρέθυμνο και την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και της Περιφέρειας Κρήτης και έκανε πρεμιέρα τον Σεπτέμβριο του 2021 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Δράμας, στην Ελλάδα και στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους του Bengaluru Qualified Oscar στην Ινδία. Το 2022 με το επερχόμενο έργο του ντοκιμαντέρ επιλέχθηκε στο Εργαστήριο MFI Script 2 από το Mediterranean Film Institute.

Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;

Η ιδέα προέκυψε μέσα από τη δική μου αναζήτηση, ώστε να βρω ένα άτομο στην Κρήτη, που να έχει έντονη επαφή με τη φύση. Έτσι βρήκα τη Δήμητρα.

Τι πραγματεύεται η ταινία;

Η Δήμητρα, μια πρώην δημοσιογράφος σε ένα μεγάλο κανάλι, ζει πια στο Νότιο Ρέθυμνο συντροφιά, με τον σκύλο της Frodo και την αέρα. Στο ντοκιμαντέρ βλέπουμε την επαφή, αλλά και την εξοικείωση του ανθρώπου με τη φύση, όπως επίσης και με τα στοιχεία της, όπως είναι ο Αέρας.

Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;

Η συνεργασία ήταν πολύ καλή. Η Δήμητρα ήταν πάντα διαθέσιμη. Το ίδιο και ο Frodo. Δε θα ξεχάσω τις συζητήσεις μας για τη φύση, τη γη, το σύμπαν αργά το βράδυ, κάτω από τα αστέρια.

Ειδικά για το ντοκιμαντέρ τα φεστιβάλ είναι ο μοναδικός τρόπος, ώστε οι δημιουργοί να επικοινωνήσουν με το κοινό. Γίνεται πολύ ωραία προσπάθεια και ιδιαίτερα οργανωμένα στο Thessaloniki Free Short Festival και αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Είναι σπουδαίο που δίνει στους δημιουργούς, ακόμη μία ευκαιρία για να επικοινωνήσουν την ταινία τους με το κοινό. Η Θεσσαλονίκη άλλωστε, είναι αγαπημένη πόλη.

Πως πιστεύετε ότι θα μπορούσε μία μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός Φεστιβάλ;

Ειδικά για τα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους είναι περιορισμένη. Σίγουρα μέσα από μια διαδικτυακή πλατφόρμα, μετά από ένα μεγάλο ταξίδι σε φεστιβάλ στην Ελλάδα και στον κόσμο. Ακόμη και με ειδικές θεματικές προβολές κοινωνικού, ή και όχι, περιεχομένου.

Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;

Ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους για τα άτομα με αναπηρία, για τον έρωτα και την επαφή τους με το θέατρο.

“Οι μονόκεροι υπάρχουν” – Ειδική μνεία (Best Greek Student Short Film Category)

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Μηλένα Περδικάρη

Η Μηλένα Περδικάρη είναι απόφοιτος του παιδαγωγικού τμήματος του πανεπιστημίου Ιωαννίνων με ειδίκευση στην γλώσσα και στην παιδική λογοτεχνία. Εργάζεται ως δασκάλα σε δημοτικά σχολεία, ενώ έχει εργαστεί και ως σεναριογράφος σκηνοθέτης και μοντέζ στους τομείς της τηλεόρασης και της διαφήμισεις. Ασχολείται με την συγγραφή και την αφήγηση παραμυθιών, αλλά και με την δημιουργία περιεχομένου και ταινιών μικρού μήκους. Πρόσφατα αποφοίτησε από το τμήμα κινηματογράφου ΑΠΘ έχοντας διαγράψει μια πορεία σκηνοθεσίας μικρού μήκους ταινιών μυθοπλασίας, αλλά και ντοκιμαντέρ. Έχει συμμετάσχει σε διάφορα γνωστά φεστιβάλ στην Ελλάδα και τον κόσμο, με πιο πρόσφατη την συμμετοχή της στο φεστιβαλ μικρού μήκους της Δράμας και των Χανιών το 2023 και στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Χαλκίδας ως σκηνοθέτις to 2024. Επιπλέον, έχει συμμετάσχει στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, αλλά και εθνογραφικού κινηματογράφου της Αθήνας ως σκηνοθέτις, σεναριογράφος και μοντέζ.

Ταινίες μυθοπλασίας :

Το όνειρο του Ορφέα (2022)

Οι μονόκεροι υπάρχουν (2023)

Ταινίες Ντοκιμαντέρ

Save Mylos (2019)

Real Life (2020)

Γράμμα από την Ψαρούπολη (A letter from the Fishing City) (2024)

Youtube: Mil Ena

Tiktok: milenio

Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;

Ανέκαθεν μου άρεσαν οι ταινίες που δημιουργούν ηθικά ερωτήματα και προβληματισμούς, οπότε ήξερα σίγουρα ότι η πτυχιακή μου εργασία θα ήθελα να κινηθεί σε αυτό το πλαίσιο. Η ιδέα για την ταινία προέκυψε κατά την διάρκεια της καραντίνας, καθώς περνούσα αρκετό καιρό με την οικογένεια μου και σκέφτηκα ότι θα ήθελα να γράψω κάτι που να βασίζεται στην δυναμική των οικογενειακών σχέσεων και συγκρούσεων. Έμπνευση για την ανάπτυξή της αποτέλεσαν οι ταινίες του Ασγκάρ Φαραντί, στις οποίες συνήθως υπάρχει ένα δίλημμα για το πως να δράσει ο κεντρικός χαρακτήρας και οι ήρωες μένουν πάντα ηθικά μετέωροι.

Τι πραγματεύεται η ταινία;

Πρόκειται για μια ταινία που μιλά για την οικογένεια, την αποδοχή, την συγχώρεση και την διαφορετικότητα. Ο Θέμης, επιστρέφοντας από την φυλακή, ζητά μια δεύτερη ευκαιρία στην σχέση του με τους δικούς του και στην ζωή γενικότερα. Η Χριστίνα, η αδελφή του βρίσκεται σε δίλημμα για το αν θα πρέπει να του προσφέρει μια δεύτερη ευκαιρία ή να τον κρατήσει μακριά από την νέα της οικογένεια, προστατεύοντας τους έτσι από τους τυχόν κινδύνους που ελλοχεύουνε από αυτή την νέα άφιξη. οι δυο αυτές διαφορετικές φωνές ενσαρκώνονται μέσα από τους χαρακτήρες της κόρης Μιράντας και του άνδρα της, Κώστα. Η Μιράντα βλέπει στον Θέμη μια διέξοδο από την δική της φυλακή προστασίας που οι γονείς της έχτισαν για αυτή. Πιστεύει στους μονόκερους και στην όμορφη πλευρά τον ανθρώπων. Η παιδική της ματιά βοηθά την μαμά της να τον δει ξανά όπως αυτή. Από την άλλη ο Κώστας την κρατά προσγειωμένη. Στο τέλος όλοι τους θα πάρουν ένα μάθημα αποδοχής, αγάπης και πίστης στο αδύνατο. Σε έναν κόσμο που ο καθένας είναι στραμμένος στον εαυτό του, στις φιλοδοξίες και στις οθόνες του, υπάρχει η ανάγκη μιας ταινίας που να στρέφεται στον άλλο και γενικά την θέση των άλλων στη ζωή μας. Μέσα από μια φρέσκια εσωτερική και φυσικά παιδική ματιά.

Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;

Η συνεργασία με όλους τους συντελεστές κύλησε ομαλά και ακόμη και όταν υπήρχαν προβλήματα η επικοινωνία ήταν τέτοια που καταφέρναμε να τα προσπεράσουμε. Με τίμησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι υπήρχε συμμετοχή πολλών ατόμων συμφοιτητών μου και μη στην ταινία. Όλοι τους δώσανε τον καλύτερό τους εαυτό. Βοήθησαν και δουλέψουν έχοντας πίστη σε αυτή και στις δυνατότητες της. Συγκινητική και συνάμα τιμητική ήταν και η συμμετοχή επαγγελματιών ηθοποιών στην ταινία (Ελένη Θυμιοπούλου, ο Χρήστος Διαμαντούδης και ο Χρίστος Στυλιανού) Ο τρόπος που δούλεψαν μας δίδαξε πολλά πράγματα σαν φοιτητές κινηματογράφου, ενώ οι ερμηνείες βοήθησαν πάρα πολύ στην ανάπτυξη της ιστορίας, καθώς πρόκειται για ένα σενάριο που βασίζεται αρκετά στους χαρακτήρες και στην δυναμική των σχέσεών τους.

Είμαι πολύ χαρούμενη που μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετέχω σε αυτό το φεστιβάλ. Παρακολουθώντας την πορεία του και τις επιλογές του μπορώ να πω με ασφάλεια ότι αποτελεί φεστιβάλ με υψηλά κριτήρια ποιότητας. Είμαι τουλάχιστον τυχερή, αν όχι περήφανη, που μια από τις φετινές συμμετοχές είναι και η δίκη μου ταινία. Πρόκειται, για ένα τοπικό φεστιβάλ που στέκεται στο πλάι των νέων δημιουργών, όπως και αλλά αντίστοιχα άλλων πόλεων και αποτελούν από τους λίγους τρόπους επικοινωνίας των έργων μας με το κοινό.

Πως πιστεύετε ότι θα μπορούσε μία μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός Φεστιβάλ;

Βασικός τρόπος, κατά την γνώμη μου να αποκτήσει πρόσβαση μια ταινία στο ευρύ κοινό, είναι η προώθηση μέσα από τα social media (προσωπικά χρησιμοποιώ πολύ το tiktok για τέτοιους σκοπούς). Ένα καλά σχεδιασμένο πλάνο προώθησης που μπορεί να περιλαμβάνει trailers, αφίσες και behind- the-scenes περιεχόμενο, ή βίντεο γνωριμίας με τον δημιουργό μπορεί να δημιουργήσει ενδιαφέρον και να προσελκύσει το κοινό. Άλλος τρόπος θα ήταν η συνεργασία με πολιτιστικούς οργανισμούς, ή και τοπικούς φορείς που συνάδουν με το κοινό στο οποίο απευθύνεται ένα έργο π.χ. σχολεία. Σημαντική είναι και η συνεργασία με streaming πλατφόρμες που απευθύνονται σε πανελλαδικό επίπεδο και εστιάζουν στον ανεξάρτητο κινηματογράφο. Άλλωστε στόχος δεν είναι μόνο η μαζική προσέγγιση, αλλά και η βαθύτερη σύνδεση με θεατές που θα εκτιμήσουν πραγματικά το μήνυμακαι την αισθητική της ταινίας.

Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;

Προς το παρόν επικεντρώνομαι στην προσπάθεια διανομής της τελευταίας μου ταινίας. Πρόκειται για ένα μικρού μήκους ντοκιμαντέρ με τίτλο: Γράμμα από την Ψαρούπολη (A letter from a Fishing City) που γυρίστηκε στο Χετσουάν της Κίνας και αφορά την ιστορία και τους θρύλους ενός γνωστού οχυρού – τοπικού ιστορικού μνημείου. Είναι ουσιαστικά ένα οπτικό ημερολόγιο μιας δασκάλας δημοτικού – με απεύθυνση στους μαθητές της- που επισκέπτεται το οχυρό και ξεναγείται από έναν γνωστό Κινέζο ποιητή. Η ταινία μετρά ήδη συμμετοχή σε δυο φεστιβάλ αυτό της Ικαρίας και του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Χαλκίδας. Επόμενός μου στόχος είναι η δημιουργία της πρώτης μου ταινίας μεγάλου μήκους. Εμπνευσμένη και από την δεύτερη μου ιδιότητα ως δασκάλα δημοτικού, θα ήθελα να φτιάξω μια ταινία που να απευθύνεται σε παιδικό και εφηβικό κοινό με πρωταγωνιστή έναν δάσκαλο. Έχω ήδη ολοκληρώσει ένα μέρος του σεναρίου. Νιώθω έτοιμη για αυτό το επόμενο βήμα και ανυπομονώ να ξεκινήσω την διαδικασία της δημιουργίας.

“What Goes Up” – Επίσημη Επιλογή (Best Greek Youth Short Film Category)

Σκηνοθεσία: Νικόλας-Θεόφιλος Τσιρώνης

Σενάριο: Becca Lysberg, Νικόλας-Θεόφιλος Τσιρώνης

Ο Νικόλας-Θεόφιλος Τσιρώνης είναι σκηνοθέτης ηλικίας μόλις 17 ετών. Φέτος, έλαβε πλήρη υποτροφία από το Prodigy Camp, όπου επιλέγονται 20 κορυφαίοι νέοι κινηματογραφιστές κάτω των 18 ετών από όλο τον κόσμο. Κατά τη διάρκεια της συμμετοχής του, δημιούργησε μια ταινία μικρού μήκους υπό την καθοδήγηση ενός μέντορα από το Χόλυγουντ, η οποία βρίσκεται στο στάδιο της μετα-παραγωγής και αναμένεται να ολοκληρωθεί τον Δεκέμβριο. Ο Νικόλας-Θεόφιλος έχει επίσης συμμετάσχει δύο φορές στο Cinema Summer School με υποτροφία, καθώς και στο Mythos Project, το μακροβιότερο πολυεθνικό κινηματογραφικό εργαστήρι στην Ευρώπη. Μέχρι στιγμής, έχει σκηνοθετήσει τρεις ταινίες μικρού μήκους, δύο από τις οποίες προβλήθηκαν στο All American High School Film Festival, το μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ παγκοσμίως για άτομα κάτω των 18 ετών, σε σινεμά της Times Square στη Νέα Υόρκη. Η μία από τις ταινίες αυτές ήταν και στα nominations για καλύτερα VFX. Οι ταινίες του έχουν ήδη προβληθεί σε διάφορα μέρη του κόσμου, όπως η Αμερική, η Ινδία, η Ισπανία και η Βραζιλία. Εκτός από τις κινηματογραφικές του δραστηριότητες, έχει συμμετάσχει σε διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα που σχετίζονται με τη δημοκρατία, τη βιώσιμη ανάπτυξη και τη ζωή των νέων, καθώς και σε σχολικά προγράμματα που αφορούν την τεχνητή νοημοσύνη. Τον Δεκέμβριο, αναμένεται να εκδώσει το πρώτο του φωτογραφικό βιβλίο με τις εκδόσεις Μπαρμπουνάκη.

Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;

Η ταινία μικρού μήκους "What Goes Up" αντλεί έμπνευση από το απόφθεγμα του Νίκου Καζαντζάκη: "Φτάσε όπου δεν μπορείς". Όταν ξεκινήσαμε την συγγραφή της ταινίας σκεφθήκαμε να πάρουμε το απόφθεγμα του Καζαντζάκη και να το τραβήξουμε στα άκρα έτσι ώστε να φτάσουμε πραγματικά όπου δεν μπορούμε.

Τι πραγματεύεται η ταινία;

Η ιστορία επικεντρώνεται σε έναν νεαρό, ο οποίος είναι πεπεισμένος ότι έχει συναντήσει εξωγήινους. Παρά την εκτεταμένη απόρριψη από περιοδικά και μέσα ενημέρωσης, ο νεαρός παραμένει ακλόνητος στην πεποίθησή του. Αψηφώντας τα περιφρονητικά γέλια και την κοροϊδία, συνεχίζει ακούραστα την αναζήτησή του για αποδείξεις που θα επιβεβαιώσουν την ύπαρξη των εξωγήινων που ισχυρίζεται ότι έχει δει. Η ταινία "What Goes Up" εξερευνά θέματα όπως η επιμονή, η πίστη στον εαυτό μας, το ρίσκο να ξεπεράσουμε τα όρια της γνώσης μας και το ακατάβλητο ανθρώπινο πνεύμα που αναζητά την αλήθεια.

Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;

Η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας ήταν πραγματικά μοναδική. Οι συντελεστές ήταν νέοι καλλιτέχνες από διάφορες γωνιές της Ευρώπης, ο καθένας με το δικό του υπόβαθρο και τη δική του δημιουργική ματιά. Ως σκηνοθέτης, βρήκα εξαιρετικό το πώς η τέχνη λειτούργησε ως κοινή γλώσσα, ξεπερνώντας πολιτισμικές διαφορές και φέρνοντάς μας όλους κοντά. Μέσα από έναν συνδυασμό πάθους, συνεργασίας και δημιουργικής αφοσίωσης, καταφέραμε να χτίσουμε μία ομάδα που δούλεψε σκληρά και δυναμικά για την δημιουργία αυτής της ταινίας σε 1 μόνο εβδομάδα . Αυτή η εμπειρία ανέδειξε τη δύναμη της συλλογικής δημιουργίας και μου έδωσε πολύτιμα διδάγματα για τη σημασία της συνεργασίας και της πολυφωνίας στον κινηματογράφο.

Τα φεστιβάλ ταινιών αποτελούν εφαλτήριο για τους νέους καλλιτέχνες, καθώς προσφέρουν μοναδικές ευκαιρίες να εκτεθούν σε νέες ιδέες και να έρθουν σε επαφή με δημιουργίες από κάθε γωνιά του κόσμου. Εκτός από την έμπνευση που προσφέρουν μέσω των ποικίλων ταινιών, δημιουργούν έναν χώρο δικτύωσης, όπου νέοι κινηματογραφιστές μπορούν να ανταλλάξουν απόψεις, να δημιουργήσουν συνεργασίες και να εξερευνήσουν διαφορετικά κινηματογραφικά είδη και αφηγηματικές τεχνικές.

Το Thessaloniki Free Short Festival επιτυγχάνει όλα αυτά με διαφόρους τρόπους. Εντυπωσιάστηκα όταν έμαθα πως έχει κριτική επιτροπή από διάφορες χώρες, γεγονός που όχι μόνο προσδίδει πολυφωνία, αλλά δίνει και τη δυνατότητα στους συμμετέχοντες να χτίσουν σχέσεις με επαγγελματίες από όλο τον κόσμο. Επιπλέον, η χρήση των κοινωνικών δικτύων για την προώθηση του φεστιβάλ είναι πραγματικά φοβερή. Το φεστιβάλ κατάφερε κατά τη γνώμη μου, να προσελκύσει κοινό από κάθε γωνιά του πλανήτη, αυξάνοντας την προβολή των ταινιών και δίνοντας στους δημιουργούς την ευκαιρία να επικοινωνήσουν με ένα διεθνές ακροατήριο μέσω της συνεχής προώθησης των ταινιών που έχουν επιλεγεί!

Πως πιστεύετε ότι θα μπορούσε μία μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός Φεστιβάλ;

H προώθησης μιας ταινίας σε ένα ευρύτερο κοινό παίζει καθοριστικό ρόλο. Μέσα από πλατφόρμες όπως το YouTube, το Instagram, και το Facebook, οι καλλιτέχνες έχουν την ευκαιρία να δημοσιεύσουν teasers, behind-the-scenes ή ακόμα και την ίδια την ταινία, προσελκύοντας κοινό από όλο τον κόσμο. Έτσι, αν η ταινία έχει υψηλή ποιότητα και «κάτι να πει» , μπορεί ακόμη και να προσελκύσει το ενδιαφέρον, ώστε να αναρτηθεί σε πλατφόρμες streaming.

Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;

Η επόμενη ταινία μου βρίσκεται αυτήν τη στιγμή στη φάση της μετα-παραγωγής και εξερευνά ένα επίκαιρο θέμα. Οι νέοι ζουν σε μια κοινωνία που έχει βυθιστεί τόσο στον εικονικό κόσμο, ώστε να αγνοούν ολοκληρωτικά την πραγματικότητα. Πρόκειται για μια ιστορία που αγγίζει θέματα όπως την αποξένωση, και την διαρκώς μεταβαλλόμενη σχέση μας με την έννοια της πραγματικότητας. Παράλληλα, έχω ήδη αρχίσει να σκέφτομαι τα επόμενα βήματα, καθώς υπάρχουν πολλές ιδέες που θέλω να εξερευνήσω, πάντα με γνώμονα τη σύνδεση της φαντασίας με κοινωνικά ζητήματα. Ελπίζω αυτή η ταινία να αποτελέσει ένα ακόμη βήμα για την περαιτέρω εξέλιξή μου και να ανοίξει το δρόμο για ακόμα πιο φιλόδοξα projects.

“Ενάμισι” – Βραβείο Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης (Best Greek Student Short Film Category)

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Οδυσσέας Σπυρόπουλος

Ο Οδυσσέας Σπυρόπουλος, γεννημένος στην Αθήνα το 2002, είναι σκηνοθέτης και φοιτητής πληροφορικής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παράλληλα με τις σπουδές του, έλαβε μέρος σε μαθήματα σκηνοθεσίας στα Σεμινάρια Filmschool.

Η πρώτη του 2λεπτη ταινία, « Me, Myself and Internet», που δημιουργήθηκε για τον διαγωνισμό «Humanity Inspires Tech» που διοργάνωσε η Σχολή Κινηματογράφου Σταύρος Νιάρχος x Ghetto, έλαβε το μεγάλο βραβείο μαζί με άλλους πέντε διεθνείς κινηματογραφιστές. Με αυτό το μπάτζετ έγραψε, σκηνοθέτησε και παρήγαγε την πρώτη μικρού μήκους ταινία του, «Eutopia».

Τον Μάιο του 2023 ολοκλήρωσε την τελευταία του φοιτητική ταινία, “Ενάμισι”, κάνοντας πρεμιέρα σε εθνικό επίπεδο στο φοιτητικό τμήμα του 46ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Τώρα, ανυπομονεί να βρει το διεθνές σπίτι του!

Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;

Ήταν καλοκαίρι και είχα αρκετές σκόρπιες ιδέες. Ήθελα όσο πιο γρήγορα να πάω στο επόμενο πρότζεκτ. Έτσι μάζεψα διάφορους συνεργάτες και τους είπα την ιδέα: 7 ανεξάρτητα ταινιάκια, διαφορετικοί συντελεστές στο καθένα. Ένα πρότζεκτ για να έρθουμε σε απόλυτη τριβή με το Σινεμά αλλά και μεταξύ μας. Εν τέλει τα 7 γίνανε 4 και αυτά με τη σειρά τους το «Ενάμισι».

Τι πραγματεύεται η ταινία;

Είναι μια σπονδυλωτή ταινία, 4 ανεξάρτητων μεταξύ τους ιστοριών, γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις ανθρώπων στα 20. Φιλικές, ερωτικές και όλα τα ενδιάμεσα. Έχει να κάνει γενικά με δυάδες!

Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;

Μαγική. 5 μέρες γυρίσματα στην αρχή του 23. Ήταν όλοι εκεί, οικογένεια, κολλητοί, φίλοι, νέοι συνεργάτες, άνθρωποι που αγαπούσαν το Σινεμά (το βασικό προαπαιτούμενο για το πρότζεκτ) και πίστεψαν στην ιδέα. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω για καλύτερη ομάδα. Και θα ήθελα να γράψω τα ονόματά τους, όχι με κάποια συγκεκριμένη σειρά και όχι για κανέναν άλλο λόγο από το ότι θα τους είμαι για πάντα ευγνώμων. Τόγιας, Μο, Ιορδάνης, Σέμπος, Ταλιάνης, Δήμητρα, Mike, Μανάρας, Παυλάρας, Γιωργής, Χρηστάρας, Ηρώ, Κορρές, Νίκος, Ντόνα, Θωμάς, Παναγιώτης, Άννα, Μάριον, Αλεξάνδρα, Κλειώ, Μάνθος, Βασιλική, Λίνα, Τάκης, Μαρία.

Για εμάς τους μικρομηκάδες, είναι πραγματικά η μόνη ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με το κοινό της ταινίας μας. Σε μια πολλή σημαντική πόλη για το ελληνικό σινεμά εμφανίστηκε ένα φεστιβαλ που και αγαπάει αυτό που κάνει και βοηθάει τους νέους δημιουργούς με τη δωρεάν συμμετοχή και τη δια ζώσης προβολή. Ελπίζω να ήρθε για να μείνει.

Πως πιστεύετε ότι θα μπορούσε μία μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός Φεστιβάλ;

Ελάχιστοι οι δρόμοι. Προσωπικά θα ανεβάσω το Ενάμισι στο YouΤube γιατί με αυτή τη πλατφόρμα μεγάλωσα. Υπάρχει μια εσωστρέφεια στις μικρού μήκους που θα ήθελα σιγά σιγά να δω να αλλάζει. Δημόσια διαθέσιμες μικρού μήκους θα πω λοιπόν. Αλλά να στηρίζουν και οι φορείς ε, μην ξεχνιόμαστε. Το διαδίκτυο να είναι ο τελευταίος προορισμός της ταινίας.

Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;

Θα γυρίσουμε την επόμενη μικρού μήκους μου, με την ομάδα, το καλοκαίρι του 25. Είναι ένα κλείσιμο σε αυτή την θεωρητική τριλογία της «Νιότης» που έχω στο μυαλό μου. Ανυπομονώ!