Τρόμου, 106’ ΗΠΑ, 2011
Σκηνοθεσία: Κρεγκ Γκίλεσπι
Παίζουν: Άντον Γιέλτσιν, Κόλιν Φάρελ, Τόνι Κολέτ, Ντέιβιντ Τέναντ
Νεαρός που κατοικεί σε προάστιο του Λας Βέγκας μαζί με την μητέρα του ανακαλύπτει, πως ο καινούργιος του γείτονας είναι στην πραγματικότητα ένα αιμοδιψές βαμπίρ.
Το 1985 που βγήκε το Fright Night, το ενδοκινηματογραφικό παιχνίδι με τον θεατή και οι μεταμοντέρνες πινελιές είχαν προκαλέσει αίσθηση. Εν έτει 2011 , όταν το μέσο γενικότερα και το σινεμά τρόμου ειδικότερα έχουν γίνει πιο αυτοαναφορικά από ποτέ, αυτή η παράμετρος δε θα μπορούσε να προκαλέσει έκπληξη. Έτσι στο remake του Fright Night ο Κρεγκ Γκίλεσπι του Lars and the Real Girl μετριάζει την αυτοπαρωδική διάθεση και τις σινεφιλικές αναφορές και κάνει ένα πιο straight φιλμ τρόμου, σε σύγκριση πάντα με το πρωτότυπο.
Υπό τα στενά πλαίσια της πρόσφατης ‘βαμπιρικής’ φιλμικής παραγωγής, η μόνη ιδιομορφία αυτής της ‘Νύχτας Τρόμου’ έγκειται στο ότι ο βρικόλακας πίνει αίμα και του αρέσει. Και δεν φωσφορίζει σαν βγαίνει στον ήλιο, να λιαστεί. Για την ακρίβεια δεν βγαίνει στον ήλιο, να λιαστεί. Επειδή είναι βρικόλακας. Και οι βρικόλακες δεν βγαίνουν στον ήλιο, να λιαστούν.
Σε μια εποχή που έχει υπερτονιστεί η ρομαντική πλευρά των βαμπίρ, είναι σχεδόν αναζωογονητικό να βλέπεις ένα φιλμ που αντιμετωπίζει αυτή την εξέχουσα φιγούρα της μυθολογίας του σινεμά τρόμου, όπως της αρμόζει. Δηλαδή σαν τέρας. Και τα κίνητρα ενός τέρατος μπορεί να είναι αγνά (η αιώνια αγάπη για τον Δράκουλα, η ανάγκη για αποδοχή για τον Φρανκενστάιν), αλλά η παρουσία του στον χώρο πρέπει να προκαλεί τρόμο και απειλή. Αυτό ακριβώς που προκαλεί ο βρικόλακας του Fright Night, τον οποίο ενσαρκώνει ένας ελκυστικότερος από ποτέ Κόλιν Φάρελ. Όσο για το γεγονός, πως έχουμε φτάσει στο σημείο να επαινούμε μια ταινία με βρικόλακες, επειδή πληροί τις αυτονόητες, στοιχειώδεις απαιτήσεις μας, μην κατηγορείτε εμάς. Blame it on Twilight.
