γράφει η Διώνη Παπαδοπούλου
Κάπου ανάμεσα στο “Pimp My Ride” και το πρώτο σου blog στο blogspot.com, πίστεψες ότι μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις. Ότι η δημιουργικότητα θα σε ταΐσει. Ότι αν δουλέψεις σκληρά, θα φτάσεις ψηλά. Ήσουν παιδί των ‘80s και ‘90s, με εφηβεία στα 00s και ενηλικίωση σε μια αγορά που ήδη καιγόταν.
Και τώρα; Τρέχεις, πνίγεσαι, δουλεύεις non stop, και το μόνο πράγμα που δεν κάνεις είναι να ξεκουράζεσαι. Καλώς ήρθες στο σύμπαν των millennials: της γενιάς που πάλεψε να τα προλάβει όλα — και ξέχασε πότε ήταν η τελευταία φορά που δεν ένιωθε κουρασμένη.
Θυμάσαι όταν η τηλεόραση είχε πρόγραμμα;
Έβλεπες MTV Europe και περίμενες να παίξει Britney, Limp Bizkit ή Outkast. Κάθε τραγούδι είχε τη σημασία του. Το βίντεοκλιπ ήταν τελετουργία. Και όταν τέλειωνε, δεν έκανες scroll — πήγαινες για μπάνιο. Ή έξω με φίλους. Ή απλώς έπληττες — πολυτέλεια που σήμερα δεν μπορείς να αντέξεις πάνω από 4 δευτερόλεπτα.
Μας μεγάλωσαν με «μπορείς να τα καταφέρεις» – αλλά ξέχασαν να πουν πώς
Μας είπαν να σπουδάσουμε, να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, να δουλέψουμε πάνω σε αυτό που αγαπάμε. Δεν μας είπαν ότι το “να αγαπάς τη δουλειά σου” θα γίνει και κατάρα. Ότι το email θα έρχεται 23:47. Ότι θα νιώθεις ένοχη που δεν είσαι παραγωγικος και την Κυριακή.
Δεν βαριόμασταν. Ξεκουραζόμασταν χωρίς να το ξέρουμε.
Βγαίναμε έξω χωρίς κινητό. Περιμέναμε με τις ώρες τον φίλο που είχε πει “στις 6 στο σιντριβάνι”. Είχαμε το δικαίωμα να μην απαντήσουμε. Δεν υπήρχε 4G ενοχής, ούτε Excel με goals. Υπήρχε μία χαρτοπετσέτα που έγραφες στίχους Arctic Monkeys και μια συναυλία που περίμενες 3 μήνες. Ήσουν εκεί, όχι παντού.
Και τώρα;
Τώρα κάνεις journaling, breathwork, έχεις κατεβάσει meditation apps, αλλά δεν μπορείς να χαλαρώσεις. Δεν φταις εσύ. Εσύ απλώς μεγάλωσες σε μια εποχή που σου έταξε τα πάντα — και σου τα ζήτησε όλα πίσω με τόκο. Είσαι το burnout που κάποτε έβλεπε Skins και νόμιζε ότι έτσι είναι η ζωή.
Αλλά εσύ ακόμη το παλεύεις. Και αυτό μετράει.
