Γράφει το Θεατρόφυλλο
Μια βόλτα στις πολυάριθμες (και) φέτος αθηναϊκές και δύο στάσεις σε δύο παραστάσεις που δεν αφήνουν τίποτα από όσα μας ενοχλούν και μας καταπιέζουν να περάσει έτσι.
Τρώμε, παιδιά
Η ομάδα Dulcinea Compania με καταγωγή από τη θεατρική πραγματικότητα της Θεσσαλονίκης παρουσιάζει την πρώτη της παράσταση στο θέατρο 104 στο Γκάζι. Πρόκειται για μια παράσταση devised theatre, ένα έργο που ξεδιπλώνεται και απλώνει τις πολλαπλές του πτυχές γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Στιγμές καθημερινότητας, σκέψεις που όλοι έχουμε κάνει αλλά κυρίως έχουμε θάψει και απωθήσει, σχέσεις που κινούνται στην κόψη του ξυραφιού και πότε γλιστρούν από τη μία και πότε από την άλλη κόψη και όλα αυτά να συνεχίζονται αέναα, χωρίς τέλος, να επαναλαμβάνονται γιατί «δεν μπορείς να φύγεις από εδώ».
Μια πολύ φρέσκια πρόταση, μια παράσταση που νιώσαμε ότι μας αφορά, ότι είναι φτιαγμένη ακριβώς για την καθεμία και τον καθένα από εμάς. Με πολλαπλά μέσα και αφηγηματικούς τρόπους η σκηνοθεσία της Άννας Μαρίας Ιακώβου φωτίζει τόσο τις συγκινητικές, όσο και τις αστείες στιγμές της παράστασης, στην οποία τα συναισθήματα εναλλάσσονται όπως συμβαίνει και σε ένα οικογενειακό τραπέζι. Το μόνο που μας έλειψε είναι ότι θα θέλαμε περισσότερο χρόνο με την παράσταση. Πολλά τα ζητήματα που ανοίγονται, έξυπνες και ασυνήθιστες ορισμένες προσεγγίσεις των θεμάτων, αυτό που χρειάζεται είναι να αναπτυχθεί περαιτέρω. Να αποκτήσει τις διαστάσεις που της ταιριάζουν. Εν τέλει, μια παράσταση που όταν τελειώνει, θέλεις κι άλλο.
Είστε και Φαίνεστε
Η Συντεχνία του Γέλιου, γνωστή για τις παραστάσεις της για παιδιά και εφήβους, παρουσιάζει φέτος μία από τις μεγάλες της επιτυχίες των προηγούμενων χρόνων, διασκευασμένη εκ νέου. Είστε και Φαίνεστε, λοιπόν, μια παράσταση για το σχολικό άγχος και τον εκφοβισμό.
Στα ίδια βήματα με τα καθιερωμένα των προηγούμενων παραγωγών της Συντεχνίας του Γέλιου κινείται κι αυτή η παράσταση. Το θέμα της δύσκολο, κι οι υπαίτιοι για το άγχος και την επιθετικότητα των παιδιών πολλοί και διαφορετικοί. Μια παράσταση που εκθέτει τις πολλαπλές πιέσεις που δέχονται τόσο τα παιδιά, όσο και οι ενήλικες μέσα και γύρω από το σχολικό πλαίσιο, η οποία προσπαθεί – όπως και κάθε παράσταση της Συντεχνίας- να δώσει έμφαση στην αξία του «μαζί» . Άνισες οι ερμηνείες μεταξύ των ηθοποιών, ενώ και κάποιοι στίχοι των τραγουδιών του Φοίβου Δεληβοριά μάς προβλημάτισαν ως προς το περιεχόμενό τους. Μια παράσταση που στο τέλος δικαιώνει τον θεατή με ένα φανταστικό «δικαστήριο» που στήνουν τα παιδιά, το οποίο μπορεί να μην λύνει τα προβλήματα αλλά λύνει κάπως τον «κόμπο» που έχει σφίξει τις/τους θεατ(ρι)ές. Απολαυστικό, ελπιδοφόρο και συγκινητικό φινάλε.
Μέχρι την επόμενη γραπτή μας βόλτα, (τουλάχιστον) μία θεατρική ομάδα μας περιμένει!
