Του Χρήστου Σατανίδη
Αγαπημένη μου Καίτη!
Θα ήθελα να σου πω μερικά λόγια, που δεν πρόλαβα να σου τα πω από κοντά.
Έζησα πολλά χρόνια στην Αθήνα, και δεν έχανα την ευκαιρία να έρχομαι να σε βλέπω στις παραστάσεις σου.
Βλέπεις, σε είχα λατρέψει, όπως και όλοι οι Έλληνες, γιατί ήσουν μια υπέροχη ηθοποιός. Αλλά, μάθαινα πως ήσουν και ένα σπάνιο και εξαιρετικό πλάσμα.
Καμία σχέση δηλαδή με τη Σωσώ. Μια εγκληματική περσόνα, που λατρεύεται μέχρι σήμερα. Ξέρεις φαντάζομαι, πως το να κάνεις ένα τέτοιο ρόλο, και να σε λατρεύει ο κόσμος, είναι μια απόδειξη πως ήσουν πραγματικά υπέροχη.
Και ιδιαίτερα τολμηρή. Ποια άλλη θα δεχόταν να υποδυθεί μία trans γυναίκα και να την αποδώσει με τέτοια ευαισθησία; Σε αγάπησα διπλά, βλέποντας σε στο θέατρο, σε εξαιρετικούς ρόλους, τολμώντας και κυνηγώντας την ουσιαστική καλλιτεχνική σου εξέλιξη. Πόσο εύκολο θα ήταν να εξαργύρωνες μέχρι και σήμερα τη Σωσώ; Εσύ προτίμησες να μεταμορφωθείς μέχρι και σε «Ριχάρδος ο Γ΄» του Σαίξπηρ. Από την όποια επαφή είχα με τον καλλιτεχνικό χώρο, μάθαινα πως ήσουν ένας ταπεινός και διακριτικός άνθρωπος. Δεν αγαπούσες τα περιττά φώτα και οτιδήποτε δεν αφορούσε την τέχνη σου.
Και αυτός ήταν ακόμη ένας λόγος να είσαι πιο αγαπητή σε όλους εμάς, που δεν εντυπωσιαζόμαστε από σταριλίκια και κόλπα marketing. Η αγάπη μου για σένα κορυφώθηκε, όταν έμαθα και πόσο στενή σχέση είχες με τα ζώα. Ναι, αγαπάω αλλιώς ανθρώπους σαν και σένα, που δώσατε αγάπη σε αυτά τα πλάσματα και νιώθω πως όλους εμάς, μας δένει μια βαθύτερη σχέση. Ακόμα και αν δεν είμαστε φίλοι ή έστω γνωστοί.
Καίτη, ύστερα από 30 περίπου χρόνια, απόψε μας έκανες να συγκινηθούμε, να κλάψουμε, να νιώσουμε πως χάσαμε ένα δικό μας άνθρωπο. Και ήσουν ένας δικός μας άνθρωπος. Ήσουν ο άνθρωπος, που δε χρειαζόταν να φωνάξεις, αλλά πάντα με διακριτικότητα, μας έδειχνες πως ήσουν με τη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Ξέρω πως δεν είχες ιδιαίτερη σχέση με τα social media, αλλά οφείλω να σε ενημερώσω, πως ο κόσμος πενθεί για τον ξαφνικό χαμό σου. Ακόμη και στην αρρώστια σου, ήσουν διακριτική.
Αγαπημένη μου Καίτη,
Λατρεμένη μας Σωσώ, Χρυσούλα, Λιλίκα, Θανάσιμη πεθερά, Αλέξις Βροντάκη.
Θα μας λείψεις ειλικρινά. Αλλά σου υπόσχομαι, πως δε θα σε ξεχάσουμε.
Άνθρωποι σαν κι εσένα, που αναζητήσαμε στις δύσκολες και μοναχικές μας στιγμές, για να γελάσουμε, και να ξεχάσουμε την όποια στεναχώρια μας, κατακτήσατε μια θέση στην ψυχή μας, η οποία σας ανήκει, μέχρι να συναντηθούμε ξανά.
Καλή αντάμωση Καίτη Κωνσταντίνου.
Ευγνώμονες για όλα.
Υγ. Σου χρωστάω ένα φιλί, που ακόμα θυμάμαι ενοχικά πως δε σου έδωσα.
