Ηθοποιός
σημαίνει φως, αλλά πρύτανης σημαίνει
σκότος. Κατεβασμένα τα ρολά στο
Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το εξάμηνο χάνεται.
Ο πρύτανης περιοδεύει και η
φαλακρή τραγουδίστρια;
Φοράει πάντα την
ίδια περούκα.
Αύριο πάλι. Το παράλογο εδώ, και στη
σκηνή και στη ζωή. Από το προσωπικό του
ημερολόγιο τα ακαδημαϊκά και πανεπιστημιακά
του καθήκοντα έχουν σβηστεί. Ή μάλλον
δεν υπήρχαν ποτέ.
Ο
Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών
ξεπέρασε τον εαυτό του. Εμάς μας έχει
ξεπεράσει προ πολλού αδιαμφισβήτητα.
Εδώ και τρία χρόνια οπότε και ανέλαβε,
ο κ. Πελεγρίνης είναι πάντα στην πρώτη
γραμμή της θεατρικής δημοσιότητας και
του θορύβου γύρω από το όνομά του. Πιστός
προφανώς στη ρήση του Oscar
Wilde
«χειρότερο από
το να σε συζητούν είναι να μη σε συζητούν
καθόλου», προχώρησε
περισσότερο και έκανε σημαία του τα
λόγια του Brendan
Behan
«δεν υπάρχει κακή
δημοσιότητα εκτός από την αναγγελία
του θανάτου σου».
Ο επαναστάτης χωρίς αιτία πρύτανης,
έχει δείξει δείγματα γραφής με την
ανεύθυνη στάση του και παλαιότερα με
τα γεγονότα της Νομικής, τις παράνομες
καταλήψεις, την κακή διαχείριση
οικονομικών, την κακή διαχείριση
ανθρώπινου δυναμικού, αλλά πάντα όμως
καλές παραστάσεις.
Και
τράβα-τράβα τους θεσμούς τους ξεχείλωσε.
Για πόσο ακόμη να κάνεις κατάχρηση του
ασύλου, για πόσο να κρύβεσαι πίσω από
τις ακαδημαϊκές δεοντολογίες, για πόσο
ακόμη να παρουσιάζεσαι ο προστάτης της
παιδείας και των φοιτητών, όταν καρφί
δε σου καίγεται. Και κάπως έτσι ήρθε η
παραπομπή σε πειθαρχική δίωξη. Χτύπησε
το κουδούνι για την τρίτη πράξη. Ως
ηθοποιός αντέδρασε θεατράλε
με ειρωνικές
ευχαριστίες κάνοντας έκκληση στους
θεσμούς που τόσα χρόνια ο ίδιος είχε
γραμμένους στο θεατρικό σανίδι. Η
πανεπιστημιακή κοινότητα, που τον
καταδίκαζε κρυφά και φανερά, ήρθε να
αθωώσει τον πρύτανη της καρδιάς μας,
λέγοντας ότι η πειθαρχική δίωξη αντίκειται
στους θεσμούς.
Και
κάπως έτσι (ανα)μένουμε και βλέπουμε το
παιχνίδι των θεσμών. Ένα παιχνίδι με
μόνιμους χαμένους τους θεσμούς και
κερδισμένους όλους τους άλλους. Για να
σε σεβαστεί ο θεσμός θα πρέπει πρώτα να
τον σεβαστείς κι εσύ. Αλλιώς δικό σου
κατασκεύασμα είναι, τον ποδοπατάς όποτε
θέλεις και τον επικαλείσαι κάθε φορά
που βλέπεις τα σκούρα. Αυτό εξυπηρετούν
οι θεσμοί στις δημοκρατίες, διακοσμητικά
στοιχεία τελικά. Όχι. Είμαι υπέρ των
θεσμών και της ευλαβικής τήρησης τους
μέχρι θανάτου. Και κάθε άλλο από
διακοσμητικά στοιχεία είναι. Με εμάς
τα έχω, που όπως φαίνεται καθημερινά,
αδυνατούμε να καταλάβουμε την ουσία
και το περιεχόμενό τους. Το βάθος και
το σκοπό τους. Την πραγματική τους
υπόσταση. Και άλλοτε τους υποβιβάζουμε
με ευκολία, άλλοτε τους γελοιοποιούμε
και άλλοτε τους ανυψώνουμε. Η χρήση
ανελκυστήρα δηλαδή, πάνω-κάτω, αναλόγως.
Και το καταφύγιο κάθε παρανοϊκού και
καταφρονεμένου.
Σε
μια ενεργή κοινωνία θεσμοί και πολίτες
αλληλεπιδρούν. Ο καθένας μας έχει
ορισμένες διαστάσεις, μέσα στις οποίες
κινείται. Δεκτή και η κάθε μικρή και
αβλαβής απόκλιση. Ο κ. πρύτανης εδώ, δε
βγήκε απλώς έξω από τις δικές του
διαστάσεις, τις γκρέμισε. Τυφλωμένος
από το πάθος του για τον εαυτό του και
το θέατρο παραληρεί. Η ιστορία μάς έχει
δείξει που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος
εάν δεν πραγματώσει τα καλλιτεχνικά
του πάθη. Και τότε δεν τον σώζουν ούτε
οι θεσμοί, ούτε η πειθαρχική δίωξη, παρά
μόνο οι λευκοί τοίχοι ενός δωματίου,
όπου εκεί δεν θα μπορεί να βλάψει ούτε
την κοινωνία αλλά ούτε και πρωτίστως
τον εαυτό του.
