…Το παιδί κείνο
το βράδυ δεν κοιμήθηκε…ολόκληρο το βράδυ. Έγραψε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο
του παραμύθι.. Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη
νύχτα να μετρήσει τ' άστρα.. Να τα μετρήσει όλα…σιγά σιγά…ένα ένα…Όλα…
Και τα βρήκε σωστά… ~ Μενέλαος Λουντέμης – Ένα παιδί μετράει τ' άστρα
‘’Educating the mind without educating the heart is no education at all.’’ Aristotle
-‘’Γιατί θυμόμαστε όσα χρόνια κι αν πέρασαν τα συναισθήματα εκείνης της
χρονικής περιόδου; Υπήρξε μια δυνατή εμπειρία; Επιλέξατε με βάση τα κοινωνικά
πρέπει τις πρώτες σχολές στο μηχανογραφικό ή τη βαθύτερη επιθυμία των εφηβικών
σας χρόνων; Μείνατε πιστός στην επιλογή αυτή; Ή η ζωή τα έφερε διαφορετικά;’’
Έλσα
Παπαγεωργίου – Δικηγόρος.
Η νομική ήταν ο στόχος, αν και ο
πατέρας μου ανησυχούσε ότι η μη προέλευσή μου από «οικογένεια δικηγόρων» θα
δυσκόλευε την επαγγελματική μου αποκατάσταση.
Συμπληρώνοντας το μηχανογραφικό, ήξερα ότι η φοίτηση στην επαρχία θα
μας ζόριζε οικονομικά. Την απέκλεισα. Νομική Αθήνας, πρώτη επιλογή, μαιευτική –
κοινωνιολογία οι επόμενες, για να με προστατεύσουν από την παγίδα του
«πέρασα-κάπου-Αθήνα-και-που-να-ξαναδίνω-τώρα». Μετά, εξετάσεις, άγχος. Στην Ιστορία ζορίστηκα, ήθελα να τα
παρατήσω. Η μάνα-κουράγιο έσωσε ψύχραιμα την κατάσταση. Και να’ μαι πρωτάκι στη
Νομική Αθήνας… Είκοσι ένα χρόνια μετά,
παραμένω ευτυχής που κάνω επάγγελμα αυτό που αγαπώ. Και για την ιστορία, η
«Ιστορία» που έτρεμα, με «τράταρε» τότε ένα καθαρό 160αράκι. Α ρε μάνα!
Κωνσταντίνος
Λεονταρίδης MSc Πολιτικός Μηχανικός ΑΠΘ
Στιγμές
που πραγματικά θυμάμαι από τότε:
Το
βράδυ πριν από κάθε μάθημα πανελληνίων, βρισκόμασταν με την παρέα -που
παραμένει ίδια ακόμα και σήμερα, 12 χρόνια μετά, για το λεγόμενο τσιγάρο
αποσυμπίεσης στο πάρκο της γειτονιάς. Για καμιά ωρίτσα, 2-3 τσιγάρα και
κουβέντες εντελώς άσχετες με τις εξετάσεις. Ύστερα, βγαίνοντας από κάθε μάθημα
θυμάμαι να νιώθω κατά 1/9 υποχρεώσεων ελαφρύτερος, άδειαζα άγχη, σφιξίματα και
γνώσεις στο προαύλιο, στις κερκίδες του σχολείου, στην καφετέρια, μέχρι τον ερχομό
της υπέροχης περιόδου όπου, έστω προσωρινά, παύουν να κινούνται τα γρανάζια των
υποχρεώσεων. Η επιλογή σχολής
επηρεάστηκε καθοριστικά από τους γονείς, χωρίς αντιστάσεις, ίσως λόγω έλλειψης
γνώμης. Σήμερα, αν και ικανοποιημένος και (σχετικά) πετυχημένος στο επάγγελμά
μου, θα είχα επιλέξει άλλο δρόμο αν ο χρόνος γύριζε πίσω, σε εκείνα τα υπέροχα
χρόνια.
Ειρήνη Αποστολάκη, Φιλόλογος
Ξεκινώντας να απαντήσω στο ερώτημα με αντίστροφη πορεία, θα
πω ότι η επιλογή μου να γίνω
εκπαιδευτικός όχι μόνο ήταν συνειδητή, αλλά αυτή καθεαυτή η εμπειρία των
Πανελληνίων αποτέλεσε ένα από τα ισχυρότερα κίνητρα. Η πλήρης άρνησή μου να
προσαρμοστώ σε ό, τι αφορούσε εκείνες
τις εξετάσεις είχε σαν αποτέλεσμα να τις ξαναπεράσω αργότερα, συνειδητά αλλά με
αμείωτη ξινίλα και οργή. Ήθελα πολύ να πετύχω. Δεν υπήρξα όμως ποτέ καλή στο
«απ’έξω». Μου βγήκε η πίστη για να
αποστηθίσω όσα έπρεπε και πήρα δέκα κιλά επιβραβεύοντας την σουρεαλιστική αυτή
προσπάθεια με λιχουδιές. Τώρα, από
την απέναντι όχθη, προσπαθώ να βοηθήσω τα παιδιά να αγαπήσουν τη μάθηση έστω
και μέσα σε αυτό το πλαίσιο παραλογισμού. Όπου
κι αν πάω, οι Πανελλήνιες με πληγώνουν.
Ανδρέας
Τσώκος, Γεωλόγος, Ελεύθερος
Επαγγελματίας
Οι
Πανελλήνιες σηματοδότησαν το πέρασμα μας στον «ενήλικο κόσμο». Οι ώρες
συζητήσεων με φίλους, για τα όνειρα και τους στόχους μας, συνοδεύονταν από το
άγχος ότι οι εξετάσεις αυτές μπορούσαν να καθορίσουν το μέλλον μας. Τότε δεν ξέραμε πολλά πράγματα, από σχολές
και την αγορά εργασίας. Η επιλογή μας γινόταν με βάση μία αδιόρατη αίσθηση του
σε ποια μαθήματα ήμασταν καλύτεροι και την εικόνα (συχνά στρεβλή) για το
επάγγελμα που θέλαμε να ασκήσουμε.
Θέλησα
και έγινα γεωλόγος. Δικαιώθηκα για την επιλογή μου, γιατί σπούδασα κάτι που
αποδείχτηκε ότι πραγματικά ήθελα, γεγονός που δεν μειώνεται από τις δυσκολίες
που αντιμετωπίζω σήμερα (όπως όλοι). Εξάλλου, οι σπουδές σου δίνουν
«κατεύθυνση», δεν σου εξασφαλίζουν το «δρόμο», για αυτό και αν έχω κάτι να πω
στα παιδιά που δίνουν εξετάσεις αυτό είναι: «Η ζωή δεν αρχίζει, ούτε τελειώνει στις Πανελλήνιες. Εμείς ανοίγουμε
στη ζωή τους δρόμους που θέλουμε».
Όμηρος
Τσάπαλος, Πολιτικός Επιστήμων
Υπήρξε
αναμφίβολα η ισχυρότερη και πιο εντατική περίοδος της μέχρι τότε ζωής μου. Και
ως εκ τούτου το άγχος, η συγκίνηση των αποτελεσμάτων, η αγωνία αλλά και η
τελική επιβράβευση υπήρξαν συναισθήματα που χαράχτηκαν στην συνείδηση μου ως το
πρώτο προσωπικό crass test. Η επιλογή
της σχολής μου, το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Αθηνών, υπήρξε επιλογή
συνειδητή καθότι ήξερα από πολύ μικρός τι ήθελα να σπουδάσω. Θεωρώ πώς
ήμουν από τους τυχερούς σε αυτό το κομμάτι. Ευτυχώς, 9 χρόνια μετά δεν το έχω μετανιώσει και οι σπουδές μου είναι
αυτές που μου προσφέρουν και εργασία αλλά και προσωπική συμπλήρωση σήμερα.
Και το τελευταίο είναι ίσως το πιο
σημαντικό.
Σωτήρης
Κατσέλος. Ελεύθερος Επαγγελματίας στον κλάδο της διαφήμισης
Θυμάμαι το κλίμα των
πανελληνίων και το έβλεπα σαν ένα αγχωτικό εμπόδιο για να κάνω αυτά που μου
άρεσαν. Ήμουν ένα από παιδιά, που ούτε καλά ενημερωμένο ήταν, ούτε είχα την
δυνατότητα να προετοιμαστώ σωστά (εργαζόμουν σε οικογενειακή επιχείρηση).
Βρισκόμουν στη πρώτη δέσμη με σκοπό να μάθω κάποιο τεχνικό
επάγγελμα, παρά το γεγονός ότι ήμουν μάλλον αδύναμος μαθητής στις θετικές
επιστήμες. Όπως ήταν αναμενόμενο δεν πέρασα κάπου και είχα χαμηλούς βαθμούς
(πλην της έκθεσης, όπου σημείωσα καλή επίδοση). «Περιπλανήθηκα» σε διάφορες
σχολές και επιλογές (παραλίγο να μπαρκάρω κιόλας), μέχρι που ξεκίνησα να
σπουδάζω marketing και
χρηματοοικονομικά σε ιδιωτική σχολή. Εκεί είδα ότι πραγματικά είχα δυνατότητες
και συνέχισα στην Βρετανία, όπου πήρα πτυχίο στην διοίκηση επιχειρήσεων και
μετά μεταπτυχιακό στα Οικονομικά και στις Διεθνείς Σχέσεις (που με ενθουσίασαν).
Είναι αξιοσημείωτο ότι στην Βρετανία
είχα γενικά υψηλές επιδόσεις, κάτι που ίσως έχει να κάνει με την φιλοσοφία της
μάθησης εκεί, σε σχέση με εδώ.
