Τμήμα: Μαθήματα Ζωής
Έφηβοι σε αναζήτηση της τέλειας φωτογραφίας σε ένα ενυδρείο όπου έχουν πάει για μαθητική εκδρομή, ομαδικά και ατομικά selfie γεμίζουν την αρχή της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας του Βραζιλιάνου σκηνοθέτη Aly Muritiba, σε σενάριο του ίδιου και της Jessica Candal. Η ταινία, υποψήφια στο Sundance Film Festival, χωρίζεται σε δύο άνισα μέρη, με το πρώτο να έχει ως πρωταγωνίστρια την Tati (Tifanny Dopke), ενώ το δεύτερο τον συμμαθητή της Renet (Giovanni de Lorenzi).
Ενώ η αμοιβαία έλξη της Tati και του Renet εκφράζεται ελεύθερα ύστερα από τον χωρισμό της πρώτης, εκείνη χάνει το κινητό της. Επιστρέφοντας στο σχολείο, ανακαλύπτει πως ένα βίντεο ευαίσθητου περιεχομένου με εκείνη και τον πρώην της έχει δημοσιοποιηθεί και το γνωρίζει όλο το σχολείο. Σύντομα η Tati βρίσκει τον εαυτό της απομονωμένο και ευάλωτο από τον χλευασμό των συμμαθητών της, κάτι που την ωθεί ανησυχητικά αβίαστα σε μία ανεπανόρθωτη πράξη.
Με την ζεστή παλέτα χρωμάτων να αλλάζει σε ψυχρή, το δεύτερο μέρος, κάπως πιο φλύαρο, περιστρέφεται γύρω από την ψυχολογική κατάσταση του Renet και την αντίδραση του δασκάλου τους και πατέρα του, Davi (Enrique Diaz), ο οποίος σπεύδει να προστατέψει τον γιο του.
Δυστυχώς, η απουσία της Tati από ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας στοιχίζει στην ταινία, η οποία φαίνεται να «ξεχνάει» το θύμα και το δικό του περιβάλλον. Δεν εξηγεί άμεσα τα κίνητρα που οδήγησαν τον θύτη στην πράξη του, αποδίδοντας έμμεσα την ευθύνη στο οικογενειακό περιβάλλον και στο μισογυνιστικό πλαίσιο. Μία πράξη που εκ των υστέρων μας προβληματίζει για όσα είδαμε στο πρώτο μέρος και δυστυχώς δεν μας καλύπτει ως απάντηση. Όταν τελικά φτάνουμε στην αποκάλυψη της αλήθειας, αναρωτιόμαστε πια για την ειλικρίνεια των συναισθημάτων του θύτη. Έτσι, η σκηνή φαίνεται βεβιασμένη, σαν φάλτσα νότα, και μας αφήνει ως θεατές αβέβαιους, μέχρι και αδιάφορους.
Ο Muritiba καδράρει τους ηθοποιούς σε μεσαία ή κοντινά πλάνα επιτρέποντάς μας να απολαύσουμε το ωραιότερο κομμάτι της ταινίας, τις ερμηνείες των ηθοποιών. Αργά, με λιτούς διαλόγους, οι χαρακτήρες επικοινωνούν με βλέμματα. Η Dopke υποδύεται εξαιρετικά την πληγωμένη και απεγνωσμένη κοπέλα χωρίς υπερβολές και μελοδραματισμούς. Εξίσου καλοί αποδεικνύονται και οι γονείς του Renet, με το μονοπλάνο του καυγά τους να ισορροπεί ανάμεσα στον πόνο, στην ταραχή και τον σεβασμό προς μία περασμένη αγάπη. Από την άλλη, ο de Lorenzi, αν και εκφραστικός, επιμένει σθεναρά στο πρότυπο του σκυθρωπού και θυμωμένου εφήβου δίχως να μας επιτρέπει να εισβάλλουμε στις σκέψεις του.
Ο σκηνοθέτης σχολιάζει τον εθισμό των νέων στα κοινωνικά δίκτυα και τη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την ιδιωτική ζωή από τη δημόσια, σε μία εποχή όπου ένας άνθρωπος μπορεί να διαλυθεί με το πάτημα ενός κουμπιού. Οι χαρακτήρες των Muritiba και Candal φέρονται σκληρά στους άλλους είτε από ανωριμότητα είτε από μισογυνισμό και καλούνται να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεων τους. Η πρόθεση του σκηνοθέτη είναι μεγαλόπνοη, αλλά καταλήγει σε ένα αμφίβολο αποτέλεσμα.
