Στήλη ρομαντική, εκκεντρική, φορώντας βελούδινα φορέματα,
συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι «Sante» άφιλτρο, βουτάει στη δισκοθήκη
της και θυμάται βινύλια και στιγμές αλλοτινών εποχών…
«Καλοκαίρι. Τελευταίο
τεύχος. Δεν ξέρω πως πρέπει να κλείσω μ' όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Μια
γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Και μια αόριστη μελαγχολία
…».
Κάπως έτσι αποχαιρετιστήκαμε κάπου εκεί τον Ιούνιο. Και
μάλλον έτσι θα ξεκινήσω κι αυτόν το Σεπτέμβρη. Αν κι έχω την εντύπωση ότι η
γεύση στο στόμα είναι πιο πικρή. Και μακάρι να έβρισκα λόγια για όλα αυτά που
συμβαίνουν γύρω μας. Αλλά αδυνατώ. Ίσως επειδή χύθηκαν τόνοι μελάνι και ίσως
γιατί ειπώθηκαν τα πάντα.
Και σκέφτεσαι κι αναρωτιέσαι φωναχτά:
Μα
είναι δυνατόν; Να δολοφονείται κόσμος; Να τρώνε άνθρωποι απ' τα σκουπίδια;
Κάποιοι άλλοι ν' ανοίγουν το καλοκαίρι σαμπάνιες των 120.000 ευρώ; Υπάρχει
κρίση ή δεν υπάρχει; Γιατί τόση βία; Που είναι η αγάπη; Πως θα βγάλω το χειμώνα
χωρίς δουλειά; Πως μπορώ ν' ανοίξω ένα σπίτι με τη σύντροφό μου και να κάνω
οικογένεια, όντας άνεργοι και οι δύο;
Behold the sparkle of champagne…All
systems go to kill the poor tonight…
Προσπαθείς να βρεις μια αχτίδα φωτός. Να πιαστείς από κάπου.
Δύσκολο.
I will be Fuhrer one day/I will
command all of you…
Κάποιος φίλος σου την έκανε για έξω, ένας άλλος το
σκέφτεται κι ένας τρίτος είναι κλεισμένος στο σπίτι του εδώ και τρεις μήνες,
επειδή έχει να πληρωθεί από αρχές καλοκαιριού.
Kiss ass while you
bitch so you can get rich/But your boss gets richer on you…
Ελάχιστεςοιχαρές. Κάποιο χαμόγελο, μια αγκαλιά, κάποιοι στίχοι, ένα τραγούδι.
Ίσως τελικά αυτό είναι που να έχει σημασία. Ή πάλι μπορεί να ξεγελάμε τη
φτώχεια μας.
Anyone can be king for a
day…
Σου ζητώ συγγνώμη, φίλε αναγνώστη. Ήθελα να είμαι πιο
αισιόδοξος στην πρώτη μας- μετά το καλοκαίρι- επαφή. Αλλά δε μου βγήκε.
Καλό (;) φθινόπωρο…
