Οικογενειακές υποθέσεις στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ
Ο Ιταλός Ντούτσο Κιαρίνι, στο Πάρε Δρόμο Γιαγιάκα, ορμώμενος από το θολό τοπίο παρελθόν της γιαγιάς του, αποφασίζει να την επισκεφθεί και να φτιάξει ένα πορτραίτο που θα εξηγεί το λόγο που όλοι άλλαζαν συζήτηση όταν ρωτούσε μικρός γι’ αυτήν. Η ίδια, 88 χρονών σήμερα, ζει στη Γερμανία με τον κατά 20 χρόνια νεότερο σύζυγό της και δεν έχει κανένα πρόβλημα να του διηγηθεί τη ζωή της που πέρασε από 40 κύματα και οδήγησε στις τυπικές σχέσεις που έχει με τους συγγενείς της σήμερα. Καριερίστρια σε καιρούς που δεν συνηθίζονταν για τις γυναίκες, έκανε καριέρα στον χώρο της υψηλής ραπτικής, παντρεύτηκε, χώρισε, έκανε περιουσία, την έχασε, αποτελώντας τελικά το μαύρο πρόβατο της οικογένειας για το απαράμιλλο κυνήγι της προσωπικής επιτυχίας που στέρησε τη γαλήνη στους γύρω της.
Την οικογένεια του μελετά και ο ελληνοκαναδός Τόνυ Ασημακόπουλος, στον Καλότυχο Γιο, με αφορμή την περιπέτεια που είχε ο ίδιος στο παρελθόν με τα ναρκωτικά, ζητώντας από τους γονείς του να του αποκαλύψουν σκέψεις και φοβίες εκείνων των ημερών. Περισσότερο από αυτό όμως καταφέρνει και χτίζει ένα συγκινητικό αφιέρωμα στην ελληνική οικογένεια της διασποράς που μέσα από τις στενές σχέσεις των μελών της και την περίσσεια αγάπης και ανοχής που τα διακατέχει, διαφοροποιείται από το ξένο περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται και προβάλλει τη δύναμη αυτών των δεσμών ως κληρονομιά της προέλευσής της. 
Οι Γκούσταβ Χόφερ και Λούκα Ραγκάτσι στο Ιταλία:Αγάπα την ή παράτα την πήραν ένα παλιό Φιατάκι και έκαναν ένα απολαυστικό road trip movie αναζητώντας την Ιταλία που τους πληγώνει από τη μια αλλά και την Ιταλία που τους πορώνει λίγο πριν πάρουν την σημαντική απόφαση να μεταναστεύσουν, όπως όλοι οι φίλοι τους. Άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με απίστευτο σαρκασμό, άλλοτε με πίκρα και απογόητευση αλλά και κάποιες φορές με αισιοδοξία, ελπίδα και πίστη για κάτι καλύτερο το νοητό debate που στήνουν μεταξύ τους οι δύο σκηνοθέτες (ο ένας υπέρ της φυγής σε μια πιο αξιοπρεπή ζωή με ευκαιρίες και ο άλλος υπέρ της παραμονής σε μια χώρα που είναι η πατρίδα του και τον εμπνέει απόλυτα) δίνει πολύτιμα και στοιχεία και απαντήσεις στον θεατή για την Ιταλία των τελευταίων 30 ετών. Από τη μια πολιτική αδράνεια, μπερλουσκονισμός, άνοδος τους ριζοσπαστισμού (φασισμός), σεξισμός, κοινωνικές και φυλετικές ανισότητες, αποβιομηχανοποίηση, μετανάστευση, απάτες με τα λεφτά της Ε.Ε., διαφθορά, παρακράτος και μαφία. Από την άλλη η σπουδαία ιστορία, το παρελθόν που πάντα στηρίζει τον τόπο, η τέχνη και ο πολιτισμός, η ιταλική κουζίνα, τα υπέροχα τοπία, οι εμπνευσμένοι άνθρωποι από αξίες δικαιοσύνης, ισότητας, αξιοκρατίας και δημιουργίας. Χωρίς αμφιβολία μια ταινία που σου μεταδίδει την θετική διάθεση και το μήνυμα μιας ανασυγκρότησης και αναδημιουργίας. Μήνυμα και διαλεκτική ανάλυση, που πραγματικά αναμένω με τρομερό ενδιαφέρον να δω από κάποιον Έλληνα σκηνοθέτη, για όλα αυτά που μας ενώνουν και όλα αυτά που μας χωρίζουν αλλά ευτυχώς δεν μας σκοτώνουν και μας κάνουν πιο δυνατούς.
Όμορφη έκπληξη της χτεσινής ημέρας ήταν η νέα ταινία του Σταύρου Ψυλλάκη Μεταξά με θέμα τις ιστορίες των γιατρών και των ασθενών του τμήματος πυρηνικής ιατρικής του Νοσοσκομείου Μεταξά. Το πέρα για πέρα δύσκολο θέμα του καρκίνου απαιτούσε μια ειδική μεταχειρίση που δεν θα έπνιγε τον θεατή σε βαρείς μελοδραματισμούς και ψυχολογικές εντάσεις ανθρώπων που έτσι κι αλλιώς βλέπουν κατάματα την ζωή και τον θάνατο. Και είναι αλήθεια πως ο Ψυλλάκης καταφέρνει με απίστευτη μαεστρία και επιδεξιότητα να μας δώσει μια λεπτότατη διακριτική και ψύχραιμη ματιά πάνω στο θέμα, που από την Επέλαση των βαρβάρων του Ντενίς Αρκάν είχα να δω. Μια ματιά ελπίδας για το ΕΣΥ, το οποίο το φτιάχνουν και το λειτουργούν άνθρωποι, δηλαδή εμείς και άρα τα πάντα είναι στο χέρι μας. Μα ματιά ελπίδας για την ζωή και την υγεία, έννοιες που συχνά παραμερίζουμε στον βωμό πραγμάτων που νομίζουμε σημαντικά αλλά τελικά λίγοτερο ουσιαστικά από αυτά τα δύο. Και οι καρκινοπαθείς που συναντά ο Ψυλλάκης με την κάμερα του το ξέρουν αυτό και το διεκδικούν μέχρι τέλους. Σας προτρέπω να αναζητήσετε την 2η προβολή της ταινίας. ¨οπως επίσης προτρέπω τον Υπουργό Υγείας και τον Υπουργό Παιδείας αυτής και της επόμενης κυβέρνησης αν θέλουν να λένε ότι νοιάζονται για τα κωλοΥπουργεία τους να καλέσουν τους γιατρούς του Μεταξά και τον σκηνοθέτη της ταινίας και να αναδείξουν αυτή την ταινία σε πολύτιμο εργαλείο εκπαίδευσης και διαλόγου για ένα τόσο καίριο θέμα.
