Tη γνωρίσαμε το 2013 μέσα από έναν πρώτο δίσκο που είχε σκότος, κατάθλιψη και πολλά δάκρυα και πόνο. Είχαμε καιρό να τραυματιστούμε τόσο ψυχολογικά από 11 μόλις τραγούδια. Παρόλα αυτά, υπήρξε αριστουργηματικός και ελκυστικός γιατί κατάφερνε να σε κάνει να αναρωτηθείς ξανά και ξανά τι είδους ταξίδι έχει κάνει η ψυχή αυτής της καλλιτέχνιδας για να φτάσει σε σημείο να μετατρέπει την εσωτερική συντριβή της σε τόσο μεταδοτικές νότες. Περίπλοκος, επίπονος αλλά τελικά τόσο συναρπαστικός δίσκος το Love Your Dum And Mad. Η Nadine κατάγεται από γονείς που δεν είναι Βρετανοί. Από πατέρα Πακιστανό και μητέρα από τη Νορβηγία, είναι σίγουρο πως δυο πολιτισμοί συγκρούονται για να δημιουργήσουν ένα Big Bang καλλιτεχνίας. Αν και μεγάλωσε σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, οι φιλοδοξίες της ήταν πολλές και τις ικανοποίησε στα 17 της όταν έφυγε μετά το σχολείο για να υπηρετήσει το τραγούδι και τις μουσικές της σπουδές στο Λονδίνο.
Σήμερα, επιστρέφει με ένα άλμπουμ το οποίο δεν ανεβάζει απλώς ψηλά τον πήχη αλλά στενεύει και τα περιθώρια κριτικής αφού η καλλιτέχνιδα εισέρχεται σε εδάφη που ίσως είναι άγνωστα για εκείνη. Όχι πως δεν ευθύνεται για αυτό ο μεγάλος Ben Hiller που έκανε την παραγωγή αλλά μάλλον παρασύρθηκαν μαζί στην επιμονή της να αλλάξει τον ήχο της. Συνολικά το Fast Food είναι ένα άλμπουμ που δεν βασίζεται πλέον στο πιάνο αλλά στην κιθάρα, τη σκληράδα και ενός είδους post punk που φτάνει μέχρι τα όρια του gothic rock. Οι συγκρίσεις με τον Nick Cave, όπως και το 2013, δεν πρόκειται να σταματήσουν αφού υπάρχει ακόμα και στίχος στον οποίο η Nadine δείχνει την αφοσίωση της αν και αστειευόμενη με τον αγαπημένο της τραγουδοποιό. Γενικότερα, παρά την αλλαγή, η Nadine παραδίδει έναν δίσκο καλομελετημένο και μετρημένο περισσότερο από ένα άνοιγμα καρδιάς όπως το 2013. Στα νοήματα του δίσκου, φανερά ασχολείται με την αφήγηση μερικών σύντομων ερωτικών περιπετειών, με την τοξική αγάπη και την απελπισία που της προκαλούν αυτές οι καταστάσεις. Σε στιγμές, η Shah συλλαμβάνεται να θυμάται λεπτομέρειες από περιστατικά και σκηνές που θα μας αφήσουν άναυδους.
Οι δυο πύργοι του κάστρου που έχτιζε αυτά τα δύο χρόνια απουσίας η Nadine, είναι αδιαμφισβήτητα τα Fool και Stealing Cars. Δεν θα μπορούσαμε με τίποτα να τα κατατάξουμε στην pop κατηγορία αφού σε καμία περίπτωση δεν είναι αμιγώς ραδιοφωνικά ούτε και κομμάτια που θα άκουγες χωρίς περίσκεψη και ανάλογο mood. Το Stealing Cars, μοιάζει πολύ με τις μουσικές του 90' και κινείται σε δυο τονικότητες εναλλάξ, για να δημιουργήσει μια επική ατμόσφαιρα χωρίς πολλά τύμπανα αλλά με τις χαρακτηριστικές λεπτές ηλεκτρικές κιθάρες (που ακούγονται σε όλο το LP), να συνοδεύουν στο βάθος την πανέμορφη φωνή της Βρετανίδας.
Το Fool είναι το κομμάτι χρυσάφι του άλμπουμ και ο Republic 100,3 fm το τιμά δεόντως εδώ και αρκετό καιρό. Η Nadine, όπως μας απαντά σε σχετική ερώτηση, κουράστηκε από την στατικότητα της επί σκηνής στα live και τραγούδια όπως αυτό, της δίνουν πλέον την ελευθερία να κινηθεί και να εκφραστεί με έναν πιο μεταδοτικό τρόπο. Το Fool και πάλι στους στίχους του περιέχει την απογοήτευση και την απέχθεια της δημιουργού για έναν έρωτα που πλέον έχει τελειώσει. Σαν σε αίθουσα κινηματογράφου και με τη σκηνή να περιλαμβάνει αστυνομική καταδίωξη, το κομμάτι έχει έναν ασταμάτητο ρυθμό που δίνουν τα τύμπανα και η κιθάρα που γρατζουνάει ένα συνεχόμενο μονότονο rif. Παρά το δράμα και τα μύρια όσα θα πει στον πρώην αγαπημένο, ο στίχος You, my sweet, are a fool δίνει μια ακτινογραφία της ψυχής της που είναι γεμάτη υπομονή και συγχώρεση.
Η υπομονή χαρακτηρίζει όλη τη νέα της δουλειά ενώ σε ερώτηση μας, λέει ξεκάθαρα πως έκανε τραγούδι τα ..πορτρέτα ανθρώπων που είχα κοντά μου και αγαπώ ακόμη…Το Fast Food δεν θα πλατειάσει όπως η πρώτος της δίσκος αλλά δε θα μας λυπηθεί και καθόλου. Θα είναι σκληρό όσο το θέλει εκείνη, θα είναι συγκεκριμένο και κυνικό όσο ο πόνος αντέχεται από την ίδια. Η παρουσία του Ben Hiller, δεν είναι παρουσία καπελώματος. Είναι μια χείρα βοηθείας στη δημιουργό που δεν ντρέπεται να παραδεχθεί τις απώλειες της ζωής της αλλά χρειάζεται κώδικα μουσικής επικοινωνίας, τον οποίο της παρέχει απλόχερα ο παραγωγός της. Ο ρομαντισμός της Nadine είναι εδώ αλλά με τη μορφή ενός μεταδοτικού στρες που ναι μεν θα μας χαλάσει το στομάχι ακούγοντας την, θα ξέρουμε όμως που οφείλεται και πως θεραπεύεται.
Παρακάτω διαβάστε τη συνέντευξη που μου παραχώρησε ενώ βρίσκεται στην mini Ευρωπαϊκή της περιοδεία.
Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια στο Whitburn; Τα σχολικά χρόνια
Το Whitburn είναι ένα πολύ ήσυχο και όμορφο μέρος δίπλα στη Θάλασσα. Δεν συμβαίνουν πολλά εκεί αλλά δεν είναι και τελείως αποκομμένο από τα κοινωνικά δρώμενα. Είναι ανάμεσα σε μια μεγάλη κωμόπολη και σε μια πόλη. Μου άρεσε να μεγαλώνω εκεί, είχαμε την παραλία ως μια παιδική χαρά. Το σχολείο μου ήταν πάντα ένα ολόκληρο ταξίδι από το σπίτι. Για να πω την αλήθεια δεν ευχαριστήθηκα το σχολείο ως έφηβη
Πότε μετακόμισες στο Λονδίνο; Ήθελες να κάνεις μια κάπως διαφορετική ζωή; Ποιό ήταν το κίνητρο για να φύγεις;
Όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι, ήθελα να ζήσω στην πρωτεύουσα. Εκεί υπήρχαν πολλές περισσότερες διαθέσιμες μουσικές ευκαιρίες για εμένα. Αρχικά ξεκίνησα ως τραγουδίστρια Jazz και τραγουδούσα σε διάφορα εστιατόρια και μπαρ. Πέρασα πολύ ωραία και γνώρισα πολλούς θρυλικούς ανθρώπους της Jazz που μου έδωσαν και πολλές και καλές συμβουλές.
Πότε ήταν η πρώτη φορά που ασχολήθηκες με τη μουσική ; Τι είδη σου άρεσε να ακούς όσο μεγάλωνες ; Οι επιρροές σου ποιες ήταν για να φτάσεις σήμερα να γράφεις τη δική σου μουσική;
Η Nina Simone είναι η αγαπημένη μου μουσικός. Μόλις σήμερα έμαθα πως το ξενοδοχείο στο οποίο μέναμε στο Ναϊμέχεν στην Ολλανδία, ήταν ένα από τα τοπικά στέκια της ! Η φωνή της ήταν η πρώτη που σε έμενα έκανε τη διαφορά. Δεν ήταν το τέλειο ή η απόλυτη θηλυκή φωνή, αλλά ήταν απολυτά ειλικρινής και ξεχωριστή! Με ενέπνευσε να τραγουδήσω Jazz και αργότερα να κάνω τη δική μου μουσική. Την αγαπώ.
Σίγουρα μπορούμε να διακρίνουμε ένα μελαγχολικό στιλ στον τρόπο γραφής σου. Είναι κάτι μέσα σου που σε κάνει να συνθέτεις κατ' αυτόν τον τρόπο; Είναι απλά οι εμπειρίες ζωής σου που βγαίνουν προς τα έξω;
Ειλικρινά δε ξέρω. Ίσως είναι ένας τρόπος κάθαρσης για μένα. Έχω δει στη ζωή μου πολλά και διάφορα άσχημα πράγματα αλλά νομίζω αυτό συμβαίνει στους περισσότερους ανθρώπους.
Γιατί πιάνο;
Ήταν το πρώτο μουσικό όργανο που είχα διαθέσιμο. Στο σπίτι είχαμε ένα μεγάλο πιάνο και μεγαλώνοντας το αισθανόμουν πιο οικείο. Σήμερα παίζω περισσότερο κιθάρα, είναι και ευκολότερη στη μεταφορά !
Κινηματογραφική, αφηγηματική και μερικές φορές νοσταλγική η μουσική σου. Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη κατηγορία ταινιών που αγαπάς ; Οι Μουσικές σου εύκολα θα μπορούσα να υποστηρίξουν ένα Soundtrack μιας δραματικής ταινίας ή μιας κοινωνικής ακόμη.
Μου αρέσουν όλα τα είδη των φιλμ, ειδικά από τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Ένας από τους πολλούς λόγους που μετακόμισα στο Λονδίνο είναι και οι τεράστιες επιλογές που έχεις για να διαλέξεις σινεμά που προβάλουν ταινίες από πολλές διαφορετικές χώρες. Ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης είναι ο Εμίρ Κουστουρίτσα.
Όταν πρωτοάκουσα το Dreary Town σχεδόν μου ήρθαν δάκρυα το 2013. Αναφερόταν στην απώλεια ενός πολύ καλού φίλου. Πες μας περισσότερα για αυτό.
Ένας πολύ καλός φίλος υπέφερε από μια ψυχική ασθένεια που δεν μπόρεσαν τελικά να διαγνώσουν. Εκείνος αργότερα αυτοκτόνησε και εγώ έγραψα ένα τραγούδι για τους φίλους του που άφησε πίσω. Ποτέ δεν ήθελα να ακουστεί εκείνη τη περίοδο που το έγραψα.
Το πρώτο σου άλμπουμ, Love Your Dum And Mad σήμαινε κάτι συγκεκριμένο ως τίτλος ή ήταν απλά αναγραμματισμός ; Μιλούσες γενικότερα για ψυχική ασθένεια τότε..
Είναι ο τίτλος ενός έργου ζωγραφικής του φίλου μου Matthew Stephens-Scott. Ο ίδιος αυτοκτόνησε επίσης, ως αποτέλεσμα της ψυχικής ασθένειας που τον ταλαιπωρούσε. Χρησιμοποίησα τη ζωγραφική του στο άλμπουμ μου και στα εξώφυλλα των singles. Οπότε ο τίτλος ταίριαζε απόλυτα και με τη δουλειά του που έντυσε τον δίσκο.
Μέσα στο 2014 επανηχογράφησες το Dreary Town ως Ville Morose πλέον αλλά στα Γαλλικά. Ήταν οφείλω να σου πω μια πανέμορφη ιδέα. Γιατί το έκανες, πως το σκέφτηκες;
Μου αρέσουν τα Γαλλικά και απλά σκέφτηκα πως θα ταίριαζαν πολύ σε αυτό το κομμάτι. Το προτιμώ το τραγούδι αυτό στα Γαλλικά, είναι πλέον ένα παλιό κομμάτι για μένα και άρχισε να με κουράζει και να το βαριέμαι στην πρώτη του μορφή. Η Γαλλική μετάφραση, του έδωσε πραγματικά νέα πνοή !
Πες μας για τη νέα σου δουλειά, το Fast Food. Ποιό είναι το θέμα του, με τι έχει να κάνει αυτό το νέο υλικό; Το κοινό σου είχε ήδη μια ιδέα για τη μουσική σου και το ύφος σου και ήξερε περίπου τι να περιμένει από εσένα.
Το Fast Food είναι μια συλλογή από πορτρέτα ανθρώπων που είχα κοντά μου και αγαπώ ακόμη. Μιλά για πολλούς διαδοχικούς έρωτες μικρής διάρκειας που είχα στη ζωή μου.
Επέστρεψες με έναν αρκετά πιο σκληρό ήχο και πλέον λιγότερο πιάνο. Υπάρχει ένα γοτθίκο στοιχείο στην παραγωγή ή κάνω λάθος ; Όντως οι στίχοι μιλούν για συγκεκριμένα πρόσωπα.
Άρχισε να με κουράζει το γεγονός οτι κολλούσα πίσω από ένα πιάνο πάνω στη σκήνη. Η νέα μου δουλειά βασίστηκε στην κιθάρα και νομίζω πως είναι καθοριστική η επίδραση της στην ενέργεια του άλμπουμ. Μου αρέσει πολύ να παίζω κομμάτια του δίσκου στα live. Είναι σίγουρα πιο pop από τον πρώτο αλλά είναι παράλληλα χιλιόμετρα μακρύα από να είναι ευχάριστος και ευκολοάκουστος.
Τι θα μας πεις για τον Ben Hiller ; Έχει κάνει την παραγωγή και στα δύο σου άλμπουμ. Πως αισθάνεσαι το να συνεργάζεσαι με έναν άνθρωπο που η ιστορία του περιλαμβάνει παραγωγές σε ονόματα όπως οι Depeche Mode, οι Blur, οι Elbow κλπ..;
Ήταν δύσκολο στην αρχή, αλλά φυσικά δεν είναι καθόλου πλέον. Είναι ένας καλός φίλος και ένας πραγματικός συνεργάτης τόσο στο πρώτο όσο και στο δεύτερο άλμπουμ. Είναι πολύτιμες οι ιδέες του ειδικά αυτές τις μέρες και έχουμε σχεδόν βρεί μια συγκεκριμένη μέθοδο στο να συνεργαζόμαστε. Είναι ένας μύθος και έκανε πολλά πραγματικά σπουδαία άλμπουμ, το αγαπημένο μου είναι το Think Tank των Blur.
Το Fool είναι το αγαπημένο μου κομμάτι από τον νέο σου δίσκο. Είναι τόσο δυνατό και έχει βέβαια και μια περίεργη αίσθηση χιούμορ στους στίχους όταν κάπου λες: ..From saint Nick Cave and Kerouac and all the better guys.. Δεν μπορεί να το εννοείς αυτό!
Φυσικά και δεν το εννοώ καθόλου (γέλια). Τον αγαπώ τον Cave. Αστειεύομαι ! (γελια)
Η Nadine Shah είναι πλέον το όνομα μιας μπάντας ή ακόμα θεωρείς τον εαυτό σου μια τραγουδοποιό που συνεργάζεται με κάποιους μουσικούς για να φέρει live επί σκηνής τη μουσική της
Θεωρώ τη Nadine Shah το αποτέλεσμα της δουλειάς μου μαζί με τον Ben Hiller. Οπότε ναι, μια μπάντα. Μάλλον θα πρέπει να αλλάξω όνομα!
Πριν μερικές ημέρες είδα ένα post σου σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης όπου κριτίκαρες σε έντονο ύφος κάποιους που προφανώς είχαν μια ρατσιστική συμπεριφορά εις βάρος σου σε ότι αφορά την καταγωγή της οικογένειας σου. Πες μας τι είχε συμβεί, τι σκεφτόσουν;
Δεν είχε ξανασυμβεί σε καμία από τις συναυλίες μου και αμφιβάλω αν θα ξανασυμβεί. Απλά κάποιοι ανεγκέφαλοι με προσέβαλαν με ρατσιστικά σχόλια που δεν χαρακτηρίζουν φυσικά και την πόλη στην οποία έπαιζα. Το υπόλοιπο κοινό ήταν θαυμάσιο ! Είχα στεναχωρεθεί πολύ εκείνο το βράδυ και δε μπορούσα να ηρεμήσω, οπότε έπρεπε κάπου να ξεσπάσω και έτσι έγραψα δυο προτάσεις για ότι συναίβει, σε κοινή θέα. Ήταν πραγματικά πολύ ζεστό και παρηγορητικό να βλέπω τόσα σχόλια υποστήριξης από τον κόσμο που με ακολουθεί.
Αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι σε μια μικρή Ευρωπαική περιοδεία. Με δεδομένο πως είσαι μόλις στην αρχή της καριέρας σου, τι σε ενθουσιάζει περισσότερο ; Να γράφεις, να ηχογραφείς ή να βρίσκεσαι σε tour;
Πραγματικά μου αρέσει πολύ να κάνω περιοδεία. Έχω μια μπάντα από θαυμάσιους μουσικούς και συνεργάτες, τα πάμε πολύ καλά και μοιάζει με σύντομες διακοπές (αν εξαιρέσουμε τις ώρες που βρισκόμαστε στον δρόμο με το Van). Είναι υπέροχο να βλέπεις κόσμο εκτός Ηνωμένου Βασιλείου να απολαμβάνει τις μουσικές του νέου άλμπουμ. Μένω κατάπληκτη !
Ονομάτισε κάποιους μη-Βρετανούς αγαπημένους καλλιτέχνες με τους οποίους θα ήθελες να συνεργαστείς σε ηχογράφηση ή live επί σκηνής.
Είναι η Selda Bagcan, είναι Τουρκάλα μουσικός, έχει όμορφη φωνή.
Τι έχεις στο μυαλό σου όταν ακούς τη λέξη καλλιτέχνης; Τι περισσότερο θα πρέπει να εκπροσωπεί κάποιος που φτιάχνει μουσική από έναν απλό καλλιτέχνη; Έχεις κάποιον απώτερο σκοπό στη ζωή σου εκτός από μια επιτυχημένη πορεία στη μουσική;
Οι στόχοι μου εκτός μουσικής ενασχόλησης είναι πολύ προσωπικοί και δεν θα ήθελα να τους μοιραστώ. Ελπίζω να έχω μια μακρά καριέρα και να γράψω πολλά άλμπουμ. Η μουσική είναι πραγματικά ότι θα ήθελα να κάνω.
Nadine, σε ευχαριστούμε πολύ για αυτό τον απίστευτο νέο δίσκο. Ευχόμαστε καλή τύχη και ακατάπαυστες εμπνεύσεις!
Εγώ σας ευχαριστώ, φιλιά!
ακούστε περισσότερη μουσική της
εδώ
Τον Μιχάλη Αποστόλου τον ακούτε καθημερινά 19:00 – 20:00 στον Republic 100.3 fm
