Οι
περισσότεροι άνθρωποι η αλήθεια είναι πως αφήνουν τους φόβους τους σε εκείνο το
ασφαλές σημείο που τους επιτρέπει να μην τους αντιμετωπίζουν. Και εγώ το κάνω δεν είναι
ντροπή. Ως
κριτικός videogames όμως,
καμιά φορά, αναγκάζομαι
να πιάσω στα χέρια μου και κάναν horror τίτλο. Αυτό για
έναν άνθρωπο που αποφεύγει τα games τρόμου ωσάν μιά αθώα σουρικάτα που κρύβεται από τα σαρκοβόρα αρπακτικά
στις μεγαλειώδεις σαβάνες της Αφρικής,
πρέπει να θεωρείται ο ορισμός του έρχομαι-αντιμέτωπος-με-τους-φόβους-μου. Τελευταίος τέτοιος τίτλος είναι το Outlast που αποτελεί και αφορμή για τούτο το κείμενο.
Τα πράγματα όμως -για
τον γράφοντα- ξεκίνησαν
από αλλού και κυρίως τα πονήματα της Frictional Games.
Οι σειρές Amnesia και Penumbra ήταν αυτές που κατάφεραν να με μυήσουν
στον τρόμο στα gaming γεράματά μου. Αυτό που καταφέρνουν οι
συγκεκριμένοι τίτλοι είναι να πατήσουν πρωτίστως στο γεγονός πως περισσότερο
από όσο με αγχώνει η περίφημη κλειστή πόρτα του Hitchcock άλλο τόσο
με ενθουσιάζει μια καλογραμμένη υπόθεση.
Και αυτό μάλλον έχει να πει πολλά για την αφήγηση και την πλοκή των
παιχνιδιών της Frictional.
Αλλά
ο ουσιαστικός λόγος που γράφεται η σημερινή στήλη δεν είναι αυτός. Εγώ δηλώνω ευθαρσώς ένας μη-fan των
παιχνιδιών τρόμου αλλά με τα συγκεκριμένα παιχνίδια μπήκα σε μία νοοτροπία
εντελώς νέα, ακόμα και
για εκείνους που έχουν ζυμωθεί στον τρόμο,
τους παλαίμαχους της horror κατηγορίας. Βλέπετε, στα games μέχρι
πρότινος, οι τρόποι
που μπορούσε να τρομάξει κάποιος ήταν κάπως συγκεκριμένοι.
Είτε μιλάμε
για τον τρόμο που θα πεταχτεί ξαφνικά από μια γωνία ή από τα ρημαδοτζάμια-μιας-ρημαδοέπαυλης-στα-καλά-του-καθουμένου, είτε για τον -πιο ψυχολογικό- τρόμο που προκύπτει από την
διαστρέβλωση του οικείου.
Όταν δε, μιλάμε για
διαστρέβλωσηφανταστείτε μία μειλίχια, κατά τα άλλα, κωμόπολη να μεταμορφώνεται σε
κάτι βγαλμένο από τους εφιάλτες του David Lynch.
Φανταστείτε να περιδιαβαίνετε τους διαδρόμους ενός σχολείου όχι όμως τις
συνηθισμένες ώρες και όχι υπό κανονικές συνθήκες αλλά με αλλόκοσμα πλάσματα που
θυμίζουν μικρά παιδιά να σας καταδιώκουν.
Το στοιχείο του τρόμου επί προκειμένω,
πατά ακριβώς σε αυτήν την αίσθηση ανασφάλειας και άβολης εγρήγορσης που
προκύπτει από κάτι κατά τα άλλα κοινότυπο και οικείο, ιδωμένο από διαφορετικό πρίσμα.
Η κοινή
συνισταμένη και στις δύο περιπτώσεις είναι το γεγονός πως αν και είναι καλύτερο
να το αποφύγετε, μπορείτε
να αμυνθείτε. Αν και
είναι καλύτερο να κάνετε οικονομία στα πυρομαχικά σας, μπορείτε κάλλιστα να υψώσετε ανάστημα ενάντια
στους φόβους και τις φοβίες σας.
Η βασική διαφορά είναι το γεγονός πως ανάμεσα σε εσάς και τους εχθρούς
σας μάλλον θα υπάρχει ένα όπλο ικανό να ανατρέψει ακόμα και το γεγονός πως ο
ήρωας σας, ίσως να
είναι κάποιος απλός,
καθημερινός άνθρωπος.
Αυτό όμως, είναι το horror που ξέραμε. Η Frictional, έκανε κάτι άλλο. Στο πρώτο Penumbra έθεσε τις
βάσεις γι'αυτό και
στο Black Plague το έκανε πραγματικότητα.
Πέρα από κάθε ατμόσφαιρα,
πέρα από το σωστό στήσιμο της χρωματικής παλέτας, πέραν της επένδυσης σε ένα εξαιρετικό sound design,
το κυριότερο στοιχείο του τρόμου στα Penumbra και τα Amnesia
είναι το γεγονός πως ο παίκτης είναι ανήμπορος να αμυνθεί με κάθε τρόπο. Μπορεί μονάχα να τρέξει και
να κρυφτεί.
Φανταστείτε
τώρα μία ολάκερη γενιά παικτών,
γαλουχημένη να επιβάλεται ακόμα και στους εφιάλτες της, ανίκανη να αντιδράσει σε αυτό. Αυτός είναι ένας τρόμος από
μόνος του και καταφέρνει να χτυπήσει σε ένα καφκικό επίπεδο της ανθρώπινης
συνείδησης. Ένας
τρόμος που μετατρέπεται σιγά-σιγά
σε μια αλλόκοτη φοβία.
Το προαναφερθέν
Outlast της Red Barrels, για
το οποίο σύντομα θα διαβάσετε στο www.authority.gr την αντίστοιχη κριτική, διατηρεί ατόφια τη φιλοσοφία
του ανήμπορου ήρωα. Εκτυλίσσεται
στα Βραχώδη Όρη του Colorado. Σε
ένα ψυχιατρικό άσυλο.
Με μόνο σύμμαχο μία κάμερα με δυνατότητα νυχτερινής λήψης και ελάχιστες
μπαταρίες. Οι
τρόφιμοι είναι αρκετά επιθετικοί και όχι πάντα ιδιαιτέρως άνθρωποι. Και μπορείτε μονάχα να
κρυφτείτε. Και αυτοί
μπορούν να σας ψάξουν.
Και αν δεν ακούτε τις κοριτσίστικες κραυγές που συνοδεύουν ετούτο το
κείμενο -μιας και το
παιχνίδι δεν τελείωσε ακόμα-
χαίρομαι αφάνταστα,
γιατί δεν είναι οι κραυγές ενός κοριτσιού.
Είναι η απόγνωση του γράφοντα.
Ο Δημήτρης
Ρέντζιος γράφει στο www.authority.grκαι, μαζί με
τον Μάνο Βέζο, παρουσιάζουν
στο www.amagiradio.com την
εκπομπή The Grid.
