Δεν νομίζω ότι μπορείς να σώσεις τον κόσμο, μπορείς όμως με τη μουσική σου να τον κάνεις ευτυχισμένο! Άλλωστε αυτό είναι το ζητούμενο.. να κάνεις το κόσμο ευτυχισμένο!
Μετά τις πολύ επιτυχημένες βραδιές στο ιστορικό club Κύτταροτης Αθήνας, η All Star μπάντα των Γιάννη Σπάθα και Άκη Τουρκογιώργη & The Blue Airways έρχεται στην Θεσσαλονίκη για μια και μοναδική εμφάνιση στη σκηνή του EIGHTBALL, την Παρασκευή 29 Μαϊου. Συναντήσαμε τον Γιάννη Σπάθα, σε μία από αυτές τις τόσο ζωντανές αφηγήσεις του, μιλήσαμε και μοιραζόμαστε μαζί σας πως εκείνο που πρέπει να έχουμε μέσα μας είναι χιούμορ… να σατυρίζουμε και λίγο την όλη κατάσταση… για να μπορούμε να αντέχουμε!
Αυτό και τόσα άλλα…
Έχουν ειπωθεί και γραφεί τόσα πολλά για εσάς, που πραγματικά δυσκολεύομαι να μην επαναληφθώ. Ωστόσο είναι τόσο μεγάλη η χαρά που θα σας έχουμε στην σκηνή του 8Ball μαζί με τον σπουδαίο Άκη Τουρκογιώργη και τους εκρηκτικούς Blue Airways, που κάθε επανάληψη συγχωρείται ως ανάγκη και επιθυμία.
Θα ξεκινήσω από το τώρα και θα γυρίσω προς τα πίσω. Τα τελευταία χρόνια επιστρέψατε στον τόπο καταγωγής σας, στο όμορφο νησί των Παξών. Αφιερώσατε χρόνο στη φύση, στην εξοχή. Τι είναι αυτό που σας έκανε να μείνετε καιρό μακριά από τη μουσική σκηνή και τι σας φέρνει πίσω;
Ναι, εδώ και 4 χρόνια περίπου, βρίσκομαι στους Παξούς… ήταν δική μου επιθυμία ! Ήθελα να πάω να ξεφύγω λίγο από την καθημερινότητα… έχω ένα σπίτι εκεί και ήθελα να το φτιάξω λίγο και να καθίσω να ηρεμήσω και να χαλαρώσω! Μια μέρα λοιπόν που καθόμουν εκεί στους Παξούς, με πήρε ο Άκης τηλέφωνο και μου έκανε τη πρόταση να παίξουμε μαζί! Ήθελε πολύ να βρεθούμε γιατί υπάρχουν πολλά τραγούδια που δεν παίζονται με μια κιθάρα… του λέω, ρε Άκη είναι πολύ καλή η ιδέα σου αλλά θα δούμε.. θα το συζητήσουμε όταν έρθω στην Αθήνα! Όταν πήγα λοιπόν στην Αθήνα συναντηθήκαμε είπαμε κάποια πράγματα ήρθε ο Άκης στο σπίτι μου και παίξαμε μαζί κάποια κομμάτια… Tο ευχαριστηθήκαμε πολύ και οι δυο και έτσι πήραμε την απόφαση να βρεθούμε μαζί στη σκηνή! Φωνάξαμε λοιπόν και τους υπόλοιπους, τον Μάκη Γιούλη στα drums, τον Λεωνίδα Φιλίντα στο μπάσο και την Μαρκέλλα Παναγιώτου, της οποίας η βοήθεια ήταν πολύτιμη διότι τραγουδάει πολλά από τα τραγούδια που τραγουδούσε ο Αντώνης. Ξεκινήσαμε πρόβες και καταλήξαμε να παίζουμε στο Κύτταρο το Φεβρουάριο…
Ήταν πολύ ωραία το γουστάραμε πολύ.. και το ευχαριστήθηκε και ο κόσμος! Τόσο που κάναμε άλλη μια εμφάνιση το Μάρτιο! Βέβαια μετά ήρθαν κι άλλες προτάσεις, την αμέσως επόμενη εβδομάδα από το eightball. Επίσης θα παίξουμε και στην αίθουσα του Ωδείου Φακανά στο παλαιό Φάληρο! Μας έχουν κάνει κι άλλες προτάσεις αλλά δεν έχουμε πάρει ακόμα κάποια απόφαση!
Μιλώντας για πίσω, όλη αυτή την παρουσία σας στο μουσικό χώρο, ως διάσημος κιθαρίστας και ως συνιδρυτής των Socrates Drank the Conium, ο άνθρωπος που άλλαξε την αντίληψη του Έλληνα ακροατή ως προς την έννοια του ροκ κιθαρίστα στη χώρα μας, όπως σας χαρακτηρίζουν, θα σας παρακαλούσα να κάνουμε μαζί μια μικρή σύντομη αναδρομή στο παρελθόν, ζητώντας από εσάς να επιλέξετε κάποια, τα πιο σημαντικά ίσως για εσάς, σημεία του παρελθόντος. Τι θυμάστε πιο έντονα κοιτώντας πίσω;
Σκέφτομαι ότι όλα αυτά περάσανε με φοβερή ταχύτητα… όλη τη δεκαετία του 70 παίζαμε συνέχεια! Μέσα στη δεκαετία είχαμε κάνει 8 δίσκους! Θυμάμαι τον δίσκο ''On the wings'', ο οποίος γράφτηκε μέσα σε 8 ώρες!
1973.. δεν είχαμε πολλά χρήματα πήγαμε λοιπόν στο συχωρεμένο το Γιάννη το Σμυρναίο και του λέμε θέλουμε να μπούμε στο στούντιο να γράψουμε ένα δίσκο και θα σε πληρώσουμε στη πορεία… και ο Γιάννης ο Σμυρναίος μας είπε δεν θέλω λεφτά αρκεί να μη κάνετε καμιά 50 ώρες ηχογράφηση! Τον ευχαριστήσαμε και φύγαμε…Κάναμε 3 μήνες πρόβες κάθε μέρα, εκτός Κυριακής, όλοι μαζί.. εγώ ο Κώστας ο Δουκάκης, ο Γιώργος ο Τρανταλίδης, και ο Αντώνης Τουρκογιώργης.
3 μήνες μετά μπαίνουμε στο στούντιο και αρχίζουμε και παίζουμε όλοι μαζί 3 φορές το κάθε ένα τραγούδι, μέσα σε 2 ώρες είχε τελειώσει η ηχογράφηση! Επιλέξαμε από τις 3 ηχογραφήσεις μία για κάθε τραγούδι … τραγούδησε ο Αντώνης και μαζί με την μίξη μας πήγε 8 ώρες περίπου! Το δίσκο αυτό τον στείλανε στην Αμερική και βγήκε νούμερο 1 για ένα μήνα στο billboard στη πολιτεία της Τζώρτζια στην Αμερική! Αυτός ίσως είναι και ο αγαπημένος μου δίσκος!
Σίγουρα μια πολύ έντονη ζωή. Και μια παρουσία μέσα στο βάθος του χρόνου. Τι είναι αυτό που σας κράτησε σε εγρήγορση και ζωντανό, πώς αντέξατε τη φθορά;
Αυτό που με κρατούσε ζωντανό ήταν ότι μου άρεζε αυτό που έκανα.. ήμασταν συνέχεια στους δρόμους σε πούλμαν σε ξενοδοχεία… έχω γυρίσει σχεδόν όλο το κόσμο με αυτή τη δουλειά.. είχα και πολύ καλούς ανθρώπους πάντα δίπλα μου που μ έκαναν να περνάω καλά.. εε είναι να μην είσαι σε εγρήγορση;
Όταν κάνεις αυτό που γουστάρεις και φυσικά βγάζεις και κάποια λεφτά απ αυτό, γιατί αλλιώς θα ήταν λίγο ζόρικα τα πράγματα.. (γέλια) τότε δεν υπάρχει καμιά φθορά! Βέβαια κι εγώ ήμουν εντάξει… ήμουν πάντα στην ώρα μου.. μη σου πω και 2 ώρες πριν! Γιατί εγώ δεν μπορώ να πάω και να ανέβω κατ ευθείαν πάνω στη σκηνή και να παίξω αμέσως… αν δεν κάνω πρώτα ένα ζέσταμα καλό, σφίγγουν τα δάκτυλά μου .. δεν μπορώ να παίξω σωστά! Εγώ προσωπικά πάντως δεν είχα καμιά φθορά.. υπήρχαν βέβαια δουλειές.. ήταν αλλιώς τα πράγματα τότε.. είχες και τη πολυτέλεια να επιλέξεις να κάνεις ότι γουστάρεις! Τώρα ας πούμε μιλάω με το γιό μου και μου λέει ρε μπαμπά αυτό βρήκα αυτό θα κάνω! Βέβαια εντάξει.. τον καταλαβαίνω.. είναι αλλιώς στις μέρες μας .. ας κάνει ότι μπορεί το παιδί αρκεί να είναι ευτυχισμένο! Όχι ότι δεν είναι σημαντικό μέρος το οικονομικό… αλλά το σημαντικό είναι να σ' αρέσει αυτό που κάνεις! Μόνο έτσι δεν φθείρεσαι!
Αναφερόμενη σε χαρακτηρισμούς πριν, καθώς και στη γνωστή θέση του Βαγγέλη Παπαθανασίου ότι είστε πολύ καλύτερος από τον Clapton, θα θελα την δική σας άποψη για αυτό. Είστε άνθρωπος που δέχεστε τέτοια σχόλια, ακόμη και επαινετικά; Ο ίδιος, σας αρέσει να ταξινομείτε τους ανθρώπους σε κατηγορίες ή με ταμπέλες;
Δεν υπάρχει καλύτερος… ο Clapton είναι Clapton δεν μπορείς να παίξεις ίδια με το Clapton! Ο κάθε ένας έχει μια ταμπέλα δική του … Aυτό το προσωπικό ύφος αρέσει στον κόσμο! Δεν μιλάμε για αγώνα δρόμου, ποιός θα πάει πιο γρήγορα, μιλάμε για μουσική… για προσωπικό ύφος του κάθε μουσικού! Μπορείς να συγκρίνεις το Βbking με τον Mclaughlin; Σπουδαίοι μουσικοί και οι δυο αλλά ο ένας είναι στο blues και ο άλλος στη jazz! Πώς μπορείς να πεις λοιπόν ότι ο BBking είναι χάλια και ο άλλος είναι φοβερός; Όχι βέβαια.. ο κάθε ένας μουσικός είναι σωστός στο είδος του! Απλώς και οι δυο είναι κορυφές! Δεν μπορούμε λοιπόν να βάλουμε στη σειρά ποιός είναι ο καλύτερος.. στη μουσική δεν υπάρχει καλύτερος… ο κάθε ένας έχει το δικό του προσωπικό ύφος και είναι κορυφή στο είδος του!
Πάνω σε αυτή τη θέση σας, θα θέλαμε να ακούσουμε την άποψη σας για τη σημερινή μουσική πραγματικότητα, αλλά και μια νότα συμβουλής προς τα νέα παιδιά και ειδικότερα αυτά που θα ήθελαν να ασχοληθούν με τη μουσική.
Για να παίξεις μουσική η βασική προϋπόθεση είναι να το ποθείς πολύ! Στην πορεία βλέπεις αν σ αρέσει αυτό που κάνεις κι αν μπορείς να το συνεχίσεις! Παρ ότι υπάρχει αυτή η κατάσταση στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετά παιδιά που ασχολούνται με τη μουσική και με χαροποιεί αυτό! Για μένα όσοι θέλουν να γίνουν μουσικοί να το τολμήσουν, απλά η συμβουλή που τους δίνω είναι να βρουν ένα στυλ μουσικής που να τους αρέσει και να εστιάσουν εκεί πάνω .. αφού το μάθουν καλά αυτό το στυλ τότε σιγά σιγά έρχονται και τα υπόλοιπα είδη…
Όσο για τη μουσική πραγματικότητα.. υπάρχουν αρκετοί που γράφουν πολύ όμορφα πράγματα.. μου αρέσουν πολύ ο Χαρούλης, ο Μάλαμας, ο Αλκίνοος, υπάρχουν και αρκετοί ροκ κιθαρίστες που μου αρέσουν πολύ και κάνουν αξιόλογα πράγματα!
Είναι η μουσική και η τέχνη γενικότερα ένα όπλο να παλέψεις την καθημερινότητα; Μπορείς να αλλάξεις, να σώσεις τον κόσμο με έναν στίχο ή μια μελωδία; Ποια είναι η δική σας εικόνα της σημερινής πραγματικότητας; Υπάρχει ελπίδα;
Έτσι όπως το ακούω είναι σαν να έχουμε ψυχολογικά προβλήματα (γέλια), αλλά με τη μουσική όλα ξεχνιούνται.. παίρνεις τη κιθάρα αγκαλιά, παίζεις όλη μέρα, και ότι προβλήματα έχεις ξεχνιούνται! Πάρε την κιθάρα σου και παίξε, πειραματίσου… κι αν δεις ότι σε παίρνει, κάτσε και μέχρι το βράδυ! Και θα δεις ότι όλα αλλάζουν μετά… βλέπεις τα πράγματα με άλλο μάτι! Το θέμα για μένα είναι να μην είσαι ψείρας… εμένα μου έχει συμβεί περίπτωση ενός μουσικού που ασχολιόταν συνέχεια με το τί χρώμα έχει η κιθάρα, πώς είναι οι χορδές, και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο.. τον προβλημάτιζε οτιδήποτε άλλο, εκτός από τον ήχο που έβγαζε η κιθάρα! Πρέπει να σε ενδιαφέρει η κουβέντα που κάνεις με τις νότες και όχι τι κιθάρα κρατάς στα χέρια σου…Δεν νομίζω ότι μπορείς να σώσεις τον κόσμο, μπορείς όμως με τη μουσική σου να τον κάνεις ευτυχισμένο! Άλλωστε αυτό είναι το ζητούμενο.. να κάνεις το κόσμο ευτυχισμένο!
Σε συνέχεια των παραπάνω, καρπώνομαι το όνομα του περίφημου συγκροτήματός σας «Socrates Drank the Conium» για να ρωτήσω μια ακόμη φορά πώς προέκυψε, αλλά κυρίως να μας πείτε πώς τοποθετείστε εσείς απέναντι σε μία ανάλογη στάση ζωής. Θα πίνατε το κώνειο σαν τον Σωκράτη ή θα επιλέγατε άλλο τρόπο σωτηρίας;
Όχι δεν θα το έπαιρνα το κώνειο… δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό! Βέβαια κι αυτή η απόφαση κρύβει μια δύναμη… αλλά εγώ δεν θα το έκανα! Ο Σωκράτης μπορεί να είχε αυτή τη δύναμη… εγώ μάλλον δεν την έχω!
Όσο για το πώς προέκυψε το όνομα του group… ήμασταν με τον Αντώνη (Τουρκογιώργη) παρέα στο θρανίο και μου λέει ο Αντώνης, ρε συ … βρήκα αυτό τον τίτλο από ένα βιβλίο… να γράψουμε ένα τραγούδι πάνω σ αυτό ! εε σιγά σιγά εξελίχθηκε σε όνομα του group γιατί μας άρεσε πολύ… βέβαια μετά από λίγα χρόνια χάριν συντομίας που λένε έμεινε σκέτο Socrates! Εμένα προσωπικά μου θυμίζει λίγο ταβέρνα σε τουριστικό μέρος βέβαια… (γέλια)
Θα θελα να κλείσουμε την κουβέντα μας με την ίδια την μουσική. Να μας πείτε τι σημαίνει για εσάς, ήταν ανάγκη έκφρασης, ικανοποίηση ματαιοδοξίας, τρόπος προβολής, τίποτε απ΄ όλα αυτά ή όλα αυτά μαζί; Και για αντίο, μέχρι να σας απολαύσουμε στη σκηνή, τον αγαπημένο σας στίχο από τα κομμάτια που έχετε κατά καιρούς παίξει…
Όλη μου η ζωή ήταν είναι και θα είναι η ΜΟΥΣΙΚΗ. Μου άρεσε πολύ το γέλιο… το να περνάω καλά… σε όλη μου τη ζωή και τη καλλιτεχνική μου πορεία υπήρχαν μερικά άτομα τα οποία μπορούσαν να με κάνουν να γελάσω πολύ! Ένας απ αυτούς ήταν ο συχωρεμένος ο Σπύρος ο Ιωαννίδης, που έπαιζε μπουζούκι… ήμασταν πολύ φίλοι… σχεδόν αδέρφια! Μ αυτό το παιδί πέρασα πολύ καλά! Κάποτε από το πολύ γέλιο που έκανα με τον Σπύρο με έκανε παραλίγο να πεθάνω!!! Δεν μου είχε ξανασυμβεί ποτέ έως τότε κάτι παρόμοιο… είχα πάθει κράμπα στον αυχένα και το στομάχι ταυτόχρονα! Απ το γέλιο… Να ναι καλά αυτό το παλικάρι όπου κι αν βρίσκεται! Ήταν αδερφός… δεν ξέρω τι άλλο να πω… μόνο να είναι καλά εκεί που είναι!
Ένας ακόμα ήταν ο Πλούταρχος ο Ρεμπούτσικας… κι αυτό ήταν εκπληκτικό παιδί… και φυσικά και με τον Αντώνη.. με τους Socrates! Πέρασα πολύ καλά σε όλη μου τη καλλιτεχνική πορεία, γιατί είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει χιούμορ και γέλιο στη ζωή σου, και είναι σημαντικό να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που στο προσφέρουν απλόχερα αυτό! Νομίζω αυτό είναι το πιο σημαντικό!
Ματαιοδοξίες, προβολές και ιστορίες τέτοιες λίγο πολύ όλοι το έχουμε μέσα μας! Εκείνο που πρέπει να έχουμε μέσα μας είναι χιούμορ… να σατυρίζουμε και λίγο την όλη κατάσταση… για να μπορούμε να αντέχουμε!
Όσο για τον αγαπημένο στίχο… είναι πάρα πολλοί… και θα τα πούμε όλα πάνω στη σκηνή του eightball τη Παρασκευή 29 Μαίου! Εμείς θα το γουστάρουμε… το σίγουρο είναι ότι θα το γουστάρετε κι εσείς!
Σας ευχαριστούμε θερμά και περιμένουμε την 29η Μαϊου!
