Δε συνηθίζω, γενικά, να ψάχνω πληροφορίες για κατι πριν πάω να το δω, είτε είναι παράσταση, για να μπω στον κόπο, να διαβάσω έστω το δελτίο τύπου, είτε είναι συναυλία, για να κάτσω την προηγούμενη μέρα στο στον υπολογιστή και να ποστάρω τραγούδια στο μαγαζο-facebook. Αυτό έκανα και αυτή τη φορά, πήρα απλά το δρόμο για το Θέατρο Αυλαία.
Μετά την έκδοση του «Πεθαίνω σαν χώρα», to 1980, o Δημήτρης Δημητριάδης άρχισε να μπαίνει στο μυαλό πολλών ανθρώπων που μέχρι τότε δε γνώριζαν καν την παρουσία του. Έκτοτε, αμφισβητήθηκε από πολλούς και στη συνέχεια χάθηκε, έμεινε στο μυαλό πολλών που τον έμαθαν τότε, ως ο πιο γνωστός – άγνωστος σύγρονος Έλληνας συγγραφέας.
Στα τέλη της δεκαετίας του '90 «Η ζάλη των ζώών πριν τη σφαγή» ανέβηκε στο θέατρο του Νότου, όπου κατέβηκε χωρίς πολύ σκέψη, 15 μέρες μετά. Το ίδιο έργο μετά από πολλές παραστάσεις, σκαμπανεβάσματα και λογοκρισία, ανέβηκε στα μέσα του μήνα στη Θεσσαλονίκη. Είναι το τρίτο (αν δεν κάνω λάθος) ανέβασμα αυτού του έργου στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μπίτου.
Έχω δει κάποια ακόμα έργα του Δημήτρη Δημητριάδη στο παρελθόν, οπότε ήξερα τι περίπου θα πάω να συναντήσω. Δε ξέρω κατα πόσο η πραγματικότητα μπορεί να γίνει τόσο ακραία και το σκέφτομαι αυτό σε κάθε μία από τις παραστάσεις του Δημητριάδη που έχω δει. Σίγουρα είναι ένα έργο βαρύ, σίγουρα θα κατακριθεί από πολλούς και σίγουρα σε κάποια σημεία ο συγγραφέας υπερβάλει, κάθε φορά όμως που βλέπω και ένα δικό του έργο μπαίνω και πιο βαθιά στο μυαλό του, κάθομαι και σκέφτομαι πόσο δίκιο ή πόσο άδικο μπορεί να έχει, γράφοντας όλα αυτά τα κείμενα.
Η «ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή», είναι το καλύτερο έργο του Δημητριάδη, σε σύγκριση με αυτά που έχω δει μέχρι τώρα, εννοείται. Δεν ακούς πουθενά μέσα στο έργο τις λέξεις «ζάλη» ή «σφαγή», αλλά καταλαβαίνεις τι τελικά είναι αυτη η σφαγή, είναι όλα αυτά που βιώνουμε ή έτσι νομίζω τουλάχιστον.
Ίσως να φταίει που, μάλλον, ο Δημητριάδης έχει διαβάσει πολύ Φροϋντ στη ζωή του, γι’αυτό και διατυπώνει έτσι κάποια πράγματα. Άλλωστε, το’χε πει ο Πιέτρο Αρετίνο «Αντί να κρύβουμε τα όργανα που γέννησαν τόσο όμορφες υπάρξεις, όπως είναι η γυναίκα και ο άντρας, θα έπρεπε να κρύβουμε τα χέρια μας που δίνουν συχνά ψευτικους όρκους» ή κάπως έτσι τέλος πάντων.
Όχι, δεν είμαι αυτός που υποστηρίζει το «γυμνό» ή την «υπερβολή», δε μου άρεσε ούτε εμένα ο «Κυνόδοντας», όποιο βαθύτερο νόημα και αν ήθελε να βγάλει. Μήπως είναι καιρός όμως να γνωρίσουμε τους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς που υπάρχουν, δίνοντας τους, για αρχή, μια ευκαιρία να μας δείξουν το έργο τους;
Ίσως. Τι να πω; Άλλωστε ποιος είμαι εγώ για να κρίνω, δεν έχω ιδέα από θέατρο. Ο καθένας το βλέπει διαφορετικά, μπορεί να φταίει και η ζωή που κάνει. Για κάποιο λόγο, κάθε φορά που σκέφτομαι κάτι από τα έργα του, μου φαίνονται όλο και πιο ρεαλιστικά όλα αυτά. Το ξέρω, μάλλον θα πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ, αλλά δεν πειράζει, ότι είναι να γίνει, θα γίνει!
Πληροφορίες παράστασης
Θέατρο Αυλαία, Κτίριο ΧΑΝΘ, πλευρά Τσιμισκή, Θεσσαλονίκη
Ημερομηνία: 29 Ιανουαρίου- 2 Φεβρουαρίου 2014
Τετάρτη- Σάββατο 21.00, Κυριακή 20.00
Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό 15€, Μειωμένο 12€
Πληροφορίες: 2310237700
www.avlaiatheatre.gr
