Στην ανεξάρτητη ταινία τρόμου Good Boy, ο τρόμος έχει τέσσερα πόδια, χρυσό τρίχωμα και βλέμμα που δεν αμφισβητείται. Ο Indy, ένα Nova Scotia Duck Tolling Retriever, έχει γίνει το νέο «αστέρι» του φεστιβαλικού σινεμά – ένας τετράποδος πρωταγωνιστής που κάνει κοινό και κριτικούς να μιλούν για «μία από τις πιο εκφραστικές ερμηνείες της χρονιάς».
Η ιστορία του φιλμ είναι απλή, αλλά ιδιοφυής: ο Todd, ένας άντρας που πάσχει από μια αδιευκρίνιστη ασθένεια, μετακομίζει με τον σκύλο του στο απομονωμένο σπίτι του παππού του. Όμως κάτι σκοτεινό καραδοκεί, κι αυτός που το αντιλαμβάνεται πρώτος είναι – ποιος άλλος; – ο Indy. Για πρώτη φορά, μια ταινία τρόμου αφηγείται τα γεγονότα μέσα από τα μάτια ενός σκύλου.
Ο σκηνοθέτης Ben Leonberg εμπνεύστηκε την ιδέα βλέποντας για πολλοστή φορά το Poltergeist: «Ο σκύλος εκεί νιώθει πρώτος την παρουσία του φαντάσματος. Κι αναρωτήθηκα: γιατί κανείς δεν έχει πει την ιστορία από τη δική του οπτική;». Ο Leonberg δεν χρειάστηκε να ψάξει μακριά για τον πρωταγωνιστή του – ο Indy είναι ο δικός του σκύλος. Με το “ανθρώπινο” βλέμμα του και μια φυσική ένταση, γοητεύει την κάμερα χωρίς κόπο.
Τα γυρίσματα διήρκεσαν τρία χρόνια. Ο Leonberg και η σύζυγός του, Kari Fischer, κατέγραψαν τον Indy σε δεκάδες στιγμές, αφήνοντάς τον να αντιδρά αυθόρμητα. Με προσεκτικό μοντάζ, οι κινήσεις και τα βλέμματά του συνθέτουν μια «ερμηνεία» γεμάτη συναίσθημα. Όπως λέει ο σκηνοθέτης: «Δεν του επιβάλαμε τίποτα. Απλώς περιμέναμε τη σωστή στιγμή για να αφήσουμε το ένστικτό του να μιλήσει».
Το αποτέλεσμα είναι μια παράξενη, συγκινητική εμπειρία: ένας τρόμος που δεν βασίζεται σε κραυγές και αίμα, αλλά στη σιωπηλή κατανόηση ενός πλάσματος που βλέπει τον κίνδυνο και δεν μπορεί να τον εκφράσει.
Η επιτυχία του Good Boy έρχεται να προστεθεί στο πρόσφατο κύμα «ζωικών ερμηνειών» που μαγεύουν τη μεγάλη οθόνη: ο γάτος Tonic στο Caught Stealing του Darren Aronofsky, ο διάσημος Messi από το Anatomy of a Fall, αλλά και η μικρή Pipa από το ισπανικό Sirât, που τιμήθηκε μεταθανάτια στις Κάννες με το Palm Dog Award – το βραβείο που τιμά τις καλύτερες κινηματογραφικές ερμηνείες σκύλων από το 2001.
Η κριτικός Wendy Mitchell μιλά για μια «αναγέννηση των σκύλων στο σινεμά»:
«Οι σκύλοι δεν είναι πια απλώς χαριτωμένα διακοσμητικά στα πλάνα. Αντικατοπτρίζουν συναισθήματα που οι άνθρωποι συχνά δεν μπορούν να δείξουν».
Ο βετεράνος εκπαιδευτής ζώων Bill Berloni, ωστόσο, υπενθυμίζει ότι πίσω από κάθε “ερμηνεία” κρύβεται τεχνική και φροντίδα: «Οι σκύλοι δεν παίζουν ρόλους. Παίζουν παιχνίδια. Το μυστικό είναι η σχέση, η εμπιστοσύνη, η χαρά».
Ίσως τελικά να μην χρειάζονται Όσκαρ για να αναγνωριστούν. Ο Indy έχει ήδη κάτι πιο σπάνιο: τη συγκίνηση του κοινού, που βλέπει στο βλέμμα του όχι απλώς έναν σκύλο, αλλά έναν καθρέφτη του ίδιου του φόβου – και της αγάπης.
