Περιπέτεια, 2013, ΗΠΑ, 115
λεπτά
Σκηνοθεσία: Μίκαελ
Χάφστρομ
Πρωταγωνιστούν: Συλβέστερ
Σταλλόνε, Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ, Τζίμ
Καβίζελ, Σαμ Νιλ
Αίθουσες:
Odeon Πλατεία 5, Village Cosmos 7-9, Ster 1-2-4
Ο Ρέι Μπρέσλιν, ένας
μηχανικός που κερδίζει τα προς το ζην
ανακαλύπτοντας τα κενά ασφαλείας σε
σωφρονιστικά ιδρύματα, θα βρεθεί
έγκλειστος σε μια φυλακή υψίστου
ασφαλείας και με τη βοήθεια του
συγκρατούμενού του Εμίλ θα προσπαθήσει
να δραπετεύσει.
Αν είσαι αρσενικός και
μεγάλωσες στα 80’s, όπου
οι φιγούρες τους μεσουρανούσαν στις
κινηματογραφικές αίθουσες ή στα 90’s
όταν το κινηματογραφικό πρόγραμμα των
ιδιωτικών καναλιών απαρτιζόταν στο
μεγαλύτερο ποσοστό από την παραγωγή
των 80’s, ο Σταλλόνε και ο
Σβαρτζενέγκερ είναι, πιθανότατα, οι
ήρωες των νεανικών σου χρόνων. Εκείνη
την περίοδο το δίλημμα Σταλλόνε ή
Σβαρτζενέγκερ αποτελούσε μόνιμο θέμα
συζητήσεων ανάμεσα στις νεανικές παρέες,
οδηγώντας σε φλογισμένες ανταλλαγές
ύβρεων ανάμεσα στους οπαδούς του ενός
και του άλλου.
Οι διαφορές ανάμεσα
τους πηγάζουν από την εποχή που τους
γέννησε. Ο Σλάι γεννήθηκε στα μέσα των
70’s, σε μια περίοδο
κοινωνικού αναβρασμού, όπου η ραγισμένη
υπερδύναμη προσπαθούσε να επουλώσει
τις πληγές του Βιετνάμ. Το τραύμα και
το φορτίο, που συνεπάγεται, είναι κοινό
χαρακτηριστικό των ηρώων του κι είναι
κι εκείνο που υπαγορεύει δραματικότερους
τόνους στις ταινίες του. Το άστρο του
Άρνι αρχίζει να ακτινοβολεί εντός της
ριγκανικής περιόδου, όταν η υπερδύναμη
βροντοφώναζε με μεγαλόστομες διακηρύξεις
την επάνοδό της, επιστρατεύοντας μια
επιθετική προπαγανδιστική εκστρατεία
από όλα τα μέσα, που στόχευε στον
εντυπωσιασμό, και εφαρμόζοντας μια
εξίσου επιθετική εξωτερική πολιτική
απέναντι στην «σοβιετική απειλή» αλλά
και σε κάθε πιθανό αντίπαλο. Έτσι οι
ήρωες του Arnie είναι
υπεράνθρωποι, «τσουβαλιάζουν» τον
αντίπαλο κι έπειτα τον εξευτελίζουν με
μια φαρμακερή ατάκα.
Εκείνο όμως που τους
ενώνει και τους κάνει σήμερα εξίσου
αγαπητούς- ανεξάρτητα από το ποιον
υποστήριζες στα σχολικά σου χρόνια-
είναι ότι εκπροσωπούν αμφότεροι ένα
ενήλικο, πιο «βρώμικο» σινεμά δράσης,
ένα σινεμά από άντρες για άντρες, με
συγκεκριμένο ηθικό κώδικα, προτού έρθει
ο Μάικλ Μπέι και αλλοιώσει το τοπίο με
ένα σινεμά άναρχο -όχι αναρχικό- και
φασαριόζικο, που παραπέμπει σε κακόγουστο
καρτούν.
Στο Escape
Plan υποδύονται
δύο ήρωες που ανταποκρίνονται στις
απαιτήσεις που έχει το κοινό τους για
αυτούς. Εν αντιθέσει όμως με τις πρόσφατες
κινηματογραφικές τους εξορμήσεις εδώ
δεν επιχειρείται ένα μεταμοντέρνο,
αυτοσαρκαστικό παιχνίδι με τις
κινηματογραφικές περσόνες τους. Το
Escape Plan είναι
μια straight περιπέτεια, που
θα μπορούσαν να έχουν γυρίσει, όταν
βρίσκονταν στην κορυφή του σταρσύστεμ.
Και διαφέρει σε σχέση με την σύγχρονη
mainstream περιπέτεια αλά
Μάικλ Μπέι, στο ότι στηρίζει περισσότερα
στον μαγνητισμό των σταρ του και στην
ανάπτυξη της πλοκής , παρά στην ομοβροντία
CGI και το oπτικοακουστικό
χάος. Και για αυτό χρωστούμε ευγνωμοσύνη
σε όλους τους συντελεστές του, έστω κι
αν δεν φτάνει σε μέγεθος τις μεγαλύτερες
επιτυχίες των δύο πρωταγωνιστών του.
Οι οποίοι, όπως διαπιστώνεις τώρα, που
μπορείς να τους απολαύσεις να κάνουν
παρέα στο πανί, τρώνε δέκα Βιν Ντίζελ
και The Rock
στην καθισιά τους.
