ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Ουκρανία, Ρωσία 2016, του Στήβεν Κάντορ
Ο Στήβεν Κάντορ, σκηνοθέτης του μουσικού ντοκιμαντέρ «loudQUEITloud» για τους Pixies, καταπιάνεται με τη ζωή και την καλλιτεχνική πορεία του Σεργκέι Πολούνιν, του νεότερου χορευτή στην ιστορία των Βασιλικών Μπαλέτων του Λονδίνου.
Αντισυμβατικός, γεμάτος τατουάζ και εξαιρετικά ταλαντούχος, ο Πολούνιν αποτελεί την ιδανική πρώτη ύλη για τη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ που θα μπορούσε να είναι σπουδαίο. Ο Κάντορ όμως, προσπερνάει επιδερμικά τις πτυχές της προσωπικότητας που καθιστούν τον Πολούνιν ιδιαίτερο, καταλήγοντας να παραδώσει ένα άνευρο και συμβατικό ντοκιμαντέρ.
Έχοντας συλλέξει εντυπωσιακό υλικό από την παιδική του ηλικία, ο Στήβεν Κάντορ συστήνει τον «Χορευτή» από τα χρόνια που ζούσε στην Ουκρανία της φθοράς του πρώην ανατολικού μπλοκ. Τότε, που η οικογένεια του αποφάσισε να διασκορπιστεί σε όλες τις γωνιές της γης με σκοπό να στηρίξει οικονομικά την προσπάθεια του μικρού Σεργκέι να φοιτήσει στην Ακαδημία Χορού της Ουκρανίας. Προσπάθεια που θα ανταμειβόταν και με το παραπάνω, όταν ο Πολούνιν θα αποτελούσε την βασική πηγή εισοδημάτων στην οικογένεια. Και εκεί, είναι η πρώτη μεγάλη προσπέραση που κάνει ο Κάντορ. Η ευθύνη που καλείται να σηκώσει ένα έφηβο αγόρι στις πλάτες του δεν γίνεται ποτέ αντιληπτή στον θεατή, παρά μόνο από σκόρπιες φράσεις που ακούμε από το στόμα του ίδιου του Πολούνιν. Κάθε αντιδραστική απόφαση που πήρε στην ενήλικη ζωή του, φαντάζει στα μάτια των θεατών περισσότερο ως καπρίτσιο
παρά ως αποτέλεσμα μίας βίαιης και πρόωρης ενηλικίωσης.
Ο «Χορευτής» γίνεται σύντομα σπουδαίος, πρωταγωνιστεί στα Βασιλικά Μπαλέτα του Λονδίνου, πέφτει σε κατάθλιψη, κάνει χρήση ουσιών, παρατάει το Λονδίνο για να βρει τον εαυτό του στη Μόσχα και στα εντυπωσιακά μπαλέτα της. Εκεί, νοιώθει το ίδιο, εγκλωβισμένος μέσα στο ταλέντο του. Αποφασίζει να παρατήσει τον χορό με μία χορογραφία στο «Take me to Church» του Hozier και το βίντεο γίνεται viral, προσφέροντας στον Πολούνιν φήμη σε ένα κοινό που δεν τον είχε γνωρίσει πρωτύτερα. Δημιουργεί μία περσόνα, έναν rock star χορευτή μπαλέτου, που πολλοί σπεύδουν να ονομάσουν «James Dean του κλασσικού χορού».
Και όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι αυτά που καθιστούν το ντοκιμαντέρ ενδιαφέρον. Ο Σεργκέι Πολούνιν και οι χορευτικές φιγούρες του, η αντισυμβατική προσωπικότητα του, καταφέρνουν να δώσουν πνοή σε ένα συμβατικό ντοκιμαντέρ. που αδυνατεί να εστιάσει στο γεγονός ότι πέρα από όλα, ο Πολούνιν είναι ένα ακόμα παιδί που αισθάνεται μικρό απέναντι στο τεράστιο ταλέντο του. Αφήνοντας την κινηματογραφική αίθουσα η χορογραφία του Take me to Church μπορεί να ξεφτίσει από την μνήμη του θεατή, αλλά θα μείνει ανεξίτηλη η φράση «Πάντα ευχόμουν να τραυματιστώ για να μην μπορέσω να χορέψω ποτέ ξανά» που μονολογεί ο Πολούνιν λίγο πριν το φινάλε.
Στη Θεσσαλονίκη παίζεται στις αίθουσες: Μακεδονικόν
