της ipolinstinplage
Το γαλλικό σινεμά δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε το καλοκαίρι (αν κρίνουμε από τις ταινίες που παίζουν ή ξαναπαίζουν – βλ. την επαναπροβολή του αισχρού “Θεέ μου τι σού κάναμε 1” που θα γίνει φέτος – τα θερινά σινεμά), αλλά είναι, σε μεγάλο βαθμό, κι ένα “σινεμά του καλοκαιριού”, όχι απαραίτητα γιατί ασχολείται με το καλοκαίρι αυτό καθαυτό, αλλά γιατί χρησιμοποιεί το καλοκαίρι ως εργαλείο για να εξερευνήσει διάφορες θεματικές
Ι. ΣΧΕΣΕΙΣ
Δεν είναι σπάνιο να δούμε γαλλική ταινία με σχέση, αλλά το καλοκαίρι προσφέρει μια εξαιρετική ευκαιρία ως – σεναριακή – εποχή για να εξερευνηθεί το θέμα – όταν οι ήρωες είναι σε διακοπές, επόμενο είναι να ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με προσωπικά ζητήματα. Αυτό το είχαν καταλάβει και ο Ρομέρ (“Η Πολίν στην πλαζ”, “Η πράσινη ακτίνα”, “Ιστορίες του καλοκαιριού”, υπέροχα παραδείγματα σινεμά χαρακτήρων), και ο Κρίστοφερ Φρανκ (“Το χάδι της μέδουσας”, ωραία οπτική στην εφηβική σεξουαλικότητα), και ο Μαρσέλ Ζιλιέν (“L’été de nos quinze ans”, απλοϊκή, εξιδανικευμένη βερσιόν του εφηβικού έρωτα, με ήρωες της ανώτατης τάξης χωρίς καμιά σχέση με τον έξω κόσμο και τα θέματά του – ο Ντερέ στην “Πισίνα” κάνει μια παρομοίως αποστασιοποιημένη κοινωνικοπολιτικά καλοκαιρινή ιστορία σχέσεων, αλλά ο ερωτισμός της ταινίας, το βάθος του σεναρίου, κι η ικανότητα της σκηνοθεσίας του να μετατρέψει μια – σίγουρα αρκετά περίπλοκη από μόνη της – ιστορία απιστίας σ’ ένα επικίνδυνο και περίπλοκο ηθικά ερωτικό παιχνίδι αποζημιώνουν την όποια σεναριακή αδιαφορία για τα προβλήματα εκτός της έπαυλης των Ντελόν και Σνάϊντερ). Το καλοκαίρι των σχέσεων α λα γαλλικά δεν έχει κάτι το έμφυτα γαλλικό, δείχνει, όμως, την ικανότητα ορισμένων σκηνοθετών του σινεμά αυτού, να φτιάξουν πραγματικά κινηματογράφο για ανθρώπους, κι όχι κινηματογράφο με ανθρώπους – όπου αυτοί είναι απλά εργαλεία μιας πλοκής. Αυτό δεν συμβαίνει ιδιαίτερα στο… πιο ελαφρύ γαλλικό καλοκαιρινό σινεμά
ΙΙ. ΣΕΞ & ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ (μακάρι να’ ταν όντως ερωτικό κι αστείο)
Τέτοιες ταινίες υπάρχουν αρκετές, όχι ότι αντέχονται να ιδωθούν στο σύνολό τους. Ως προς την κωμωδία, μπορούμε να αναφέρουμε το αρκετά υπερβολικό, μα τρυφερό στο τέλος “Ο μικρός Νικόλας πάει διακοπές” – αφιερωμένο από τον σκηνοθέτη στη Μπερναντέτ Λαφόντ, εξπέρ, σε αντίθεση με τον ίδιο, στο λεπτό χιούμορ… -, το σατιρικό της γαλλικής μεσαίας τάξης των σέβεντις και των πρακτικών της στις διακοπές “Ξέγνοιαστες διακοπές”, και το κακογραμμένο, παρωχημένο και άκομψο “Κουμπούρες στα θρανία 2”. Ως προς το σεξ, μπορούμε να αναφέρουμε την “Σεντροπεζική τριλογία” του Μαξ Πεκάς (γιατί τριλογίες δεν κάνουν μόνο οι auteurs και ο Πίτερ Τζάκσον…), – “Les branchés à Saint-Tropez”, “Deux enfoires à Saint-Tropez” και “On se calme et on boit trop à Saint-Tropez” -, εφηβικές ταινίες με πολύ σεξ, λίγη σεναριακή ποιότητα, κι ακόμα λιγότερο σεβασμό προς τον οποιονδήποτε πέραν του μέσου Γάλλου εφήβου – αν κρίνουμε απο την πρώτη, αφού μόνο αυτή άντεξα να δω. Είχα κακομάθει, βλέπετε, με τον Ρομέρ… -. Από αυτές τις κωμωδίες λίγα μένουν, αλλά σημαντικά: 1) ο ερωτισμός και το σεξ δεν είναι το ίδιο – γι’ αυτό η “Πισίνα” είναι ασύγκριτα πιο ερωτική από οποιαδήποτε σεξοκωμωδία, με τα παιχνίδια με το φως και τις σκηνές στο νερό, που λίγα δείχνουν, ακόμα περισσότερα βέβαια υπονοούν… – και 2) οι διακοπές όπου υποτασσόμαστε σ’ένα σύνολο δραστηριοτήτων και προβλέψιμων χειρονομιών (το χειροκρότημα μετά από κάθε σπορ κι οι ζητωκραυγές μετά από κάθε δραστηριότητα, στο Κλαμπ Μεντιτερανέ των “Ξέγνοιαστων διακοπών”) ίσως δεν είναι τόσο ελεύθερες τελικά…
ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ:
“Η Πολίν στην πλαζ” (“Pauline à la plage”) του Ερίκ Ρομέρ
“Η πράσινη αχτίδα” (“Le rayon vert”) του Ερίκ Ρομέρ
“Ιστορίες του καλοκαιριού” (“Conte d’été”) του Ερίκ Ρομέρ
“Το άγγιγμα της μέδουσας” (“L’année des méduses”) του Κρίστοφερ Φρανκ, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του
“L’été de nos quinze ans” (“Το καλοκαίρι των δεκαπέντε μας χρόνων”, δεν έχει βγει στην Ελλάδα) του Μαρσέλ Ζιλιέν
“Η Πισίνα” (“La piscine”) του Ζακ Ντερέ
“Ο μικρός Νικολας πάει διακοπές” (“Le petit Nicolas en vacances”) του Λοράν Τιράρ
“Ξέγνοιαστες διακοπές” (“Les bronzés”) του Πατρίς Λεκόντ
“Κουμπούρες στα θρανία 2” (“Les sous-doués en vacances”) του Κλοντ Ζιντί
“Les branchés à Saint-Tropez” (“Οι μοδάτοι στο Σεν Τροπέ”, δεν έχει βγει στην Ελλάδα) του Μαξ Πεκάς
“Deux enfoires à Saint-Tropez” (“Δύο καθάρματα στο Σεν Τροπέ”, δεν έχει βγει στην Ελλάδα) του Μαξ Πεκάς
“On se calme et on boit trop à Saint-Tropez” (“Ηρεμούμε και πίνουμε πολύ στο Σεν Τροπέ”, δεν έχει βγει στην Ελλάδα) του Μαξ Πεκάς
