θυμάται και γράφει η Βαρβάρα Δουμανίδου
Συνήθως εμείς οι άνθρωποι όταν θέλουμε να νιώσουμε ασφαλείς, καταφεύγουμε σε έναν στέρεο, εξιδανικευμένο τόπο. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τις αναμνήσεις των παιδικών, εφηβικών, νεανικών μας χρόνων, που λειτουργούν σαν ένα μαγικό καταφύγιο όπου κανείς δεν μπορεί να πειράξει, κανείς δεν μπορεί να αλλοιώσει, κανείς δεν μπορεί να καταστρέψει. Είναι ο χωροχρόνος που ανθίσαμε και που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα που έχουμε ως ενήλικες.
Αυτόν τον χωροχρόνο, μου ζητήθηκε να θυμηθώ και να καταγράψω, και ομολογώ πως είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που σε αυτή τη ζωή, οι στιγμές που έζησα σε αυτόν, ήταν πολλές και πολύ όμορφες.
Μεγάλωσα σε μια περιοχή του κέντρου της Θεσσαλονίκης όπου όλα ήταν 10 λεπτά με τα πόδια. Η περιοχή γύρω από την εκκλησία των 12 Αποστόλων που τώρα σφύζει από μαγαζιά, ήταν τότε η παιδική μας χαρά. Ξέγνοιαστα και χαρούμενα χρόνια.
Ο πρώτος μας χορός στο Γυμνάσιο, ήταν στη Disco Golden Gate στο υπόγειο που βρίσκεται τώρα το Hondos Center. (νομίζω πως σε αυτή τη φάση έχουν φρικάρει οι νεότεροι που διαβάζουν αυτές τις γραμμές. Ναι, είμαστε η γενιά των δεινοσαύρων)
Θυμάμαι που οι γονείς μας, μας πήγαιναν στο παγοδρόμιο, εκεί που τώρα βρίσκεται το WE και που κάποια στιγμή έγινε Traffic (του Αντώνη Κανάκη) και τρώγαμε τα μούτρα μας είτε με τα παγοπέδιλα είτε με τα πατίνια.
Και μετά αρχίσαμε να ξεμακραίνουμε από τη γειτονιά, ανακαλύψαμε την Προξένου Κορομηλά. Τη Βογατσικού. Το ξέρω πως είναι cult πλέον όλα αυτά τα μέρη που συχνάζαμε όλοι εμείς που γεννηθήκαμε τη δεκαετία του ’70, αλλά ποιος από μας θα ξεχάσει την Ωραία για το παγωτό της, το στενόμακρο Movie που στοιβαζόμασταν όλα τα πιτσιρίκια του Γυμνασίου και κοπανιόμασταν, το καλαίσθητο Charlie, το Za Za, το Ακρόαμα, το Buzios. Την Amnesia τη Swing τη LaPose. Που κλέβαμε (ντρέπομαι το ξέρω) σήματα της Volkswagen και τα περνούσαμε με αλυσίδες στο λαιμό. Με παραμάνες στα γιλέκα μας, κλειδαριές στα Doc Martens, μαύρα ζιβάγκο, τζιν παντελόνια και κοντές φούστες με κάλτσες μέχρι τον μηρό.
Θυμάμαι 17 χρονών να βγαίνω από το σπίτι και να με ρωτά η μητέρα μου τα γυαλιά ηλίου τί τα θέλεις βραδιάτικα; Κι εμείς να βγαίνουμε 7 το πρωί από το Μπουντρούμ στην περιοχή του αεροδρομίου ή το Cocos στη στροφή Επανωμής και να στριμωχνόμαστε στο πρώτο λεωφορείο της ημέρας όχι για τα σπίτια μας, αλλά για να προλάβουμε τα πρώτα τσουρεκάκια στο φούρνο της Προξένου Κορομηλά.
Τώρα που τα θυμάμαι, δεν αφήσαμε club για club στην εποχή μας. Μα πάνω από όλα θυμάμαι τον χορό. Πόσο χορεύαμε Θεέ μου. Μετά το λύκειο γνωρίσαμε το I.D, το Troll, το Soho και το Doc.
Και μετά ξημεροβραδιαζόμασταν στο ιστορικό Μπανάλ. Με τον Ηρακλή στα πρώτα και τελευταία Drag shows της πόλης και τον φίλο μου τον Νίκο Ιωσήφ ως ηθοποιό στα νούμερα του. Τί μαγικές στιγμές ζήσαμε κι εκεί μέσα. Πόσο τυχεροί ήμασταν.
Και μετά γίναμε λίγο πιο κουλτουριάρηδες. Η εποχή της εσωστρέφειας. Με θυμάμαι με μακριά boho φορέματα, τα Walkman στα αυτιά, να ακούω Χατζιδάκι και να κάνω βόλτες στην παραλία και μετά να πίνω τσάι μαζί με τους παππούδες στο Majestic στη Λεωφόρο Νίκης. Μόνη, εντελώς μόνη. Τί ιστορίες άκουγα εκείνη την περίοδο από τα διπλανά τραπέζια. Και μετά ανακάλυψα τη Ζώγια.
Πέρασα νομίζω τη μισή μου ζωή στα τραπέζια της Ζώγιας στην Κομνηνών με τσάι καραμέλα, ζεστή σοκολάτα και εκείνα τα υπέροχα μπισκοτάκια κανέλλας, να διαβάζω και να γράφω. Βρέθηκα στον Παπαγάλο, στο Άλλοθι της Δεσπεραί, στη Βεντέτα.
Έπειτα συναυλίες (έχω ακούσει τον Μάλαμα με άλλα 30 άτομα στο πατάρι της Ραψωδίας, νύχτες και νύχτες στον Μύλο, εκατοντάδες live, εκατοντάδες θέατρα, σε αυτή τη μαγική, ζωντανή πόλη.
Και μετά ξαφνικά, όπως γίνεται με όλα τα ξέγνοιαστα πράγματα, μεγαλώσαμε. Και η αλήθεια είναι πως ζω το ίδιο όμορφα και έντονα. Η νιότη όμως θα είναι πάντα το ανέμελο καταφύγιο μας. Εκείνη η μικρή πόρτα που βγάζει στον μικρό ονειρικό μας τόπο και που θα την ανοίγουμε κάθε φορά που την έχουμε ανάγκη.
Ζήσαμε έντονα και μαγικά τα νεανικά μας χρόνια. Και το άδικο είναι πως δεν έχουμε σχεδόν καμία φωτογραφία από όλα εκείνα τα μυθικά πράγματα που ζήσαμε. Δεν υπήρχαν κινητά με κάμερες και δεν κουβαλούσαμε φωτογραφική μηχανή στις εξόδους μας. Έχουμε μόνο τη μνήμη μας. Και είναι πολύτιμη σαν θησαυρός. Μακάρι να σας άγγιζα και να νιώθατε κι εσείς ό,τι νιώθαμε όλοι εμείς που ζήσαμε τη συναρπαστική εποχή των ‘80s – ‘90s.
