Επόμενος Σταθμός: Ουτοπία, του Απόστολου Καρακάση
ΕΠΑΝΑΠΡΟΒΟΛΗ:
Σάββατο 19 / 12.00/ Τζον Κασσαβέτης
3.5/5
Το εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ στην Θεσσαλονίκη είναι ένα από τα πολλά εργοστάσια τα οποία κήρυξαν πτώχευση και κλείσανε την εποχή της κρίσης στην Ελλάδα αφήνοντας δεκάδες εργαζόμενους χωρίς δουλειά και με απλήρωτους μήνες εργασίας. Όμως η συνέχεια μετά το κλείσιμό του θα το διαφοροποιούσε από τα άλλα και θα το αναδείκνυε σε πρότυπο στην Ελλάδα και παγκοσμίως. Οι περίπου 40 απλήρωτοι εργαζόμενοι αρχικά πραγματοποιούν κατάληψη του χώρου και κατάσχουν τα περιουσιακά στοιχεία του εργοστασίου θεωρώντας τα δικά τους, ως αποζημίωση για την εργασίας τους και στην συνέχεια αποφασίζουν να λειτουργήσουν οι ίδιοι το εργοστάσιο. Έτσι συμβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα κάτι που μέχρι τώρα ελάχιστες χώρες έχουν καταφέρει: το πρώτο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο.
Η κάμερα του Απόστολου Καρακάση καταγράφει από την αρχή τις προσπάθειές των εργατών. Η αρχή φέρνει και μεγάλες δυσκολίες. Η έλλειψη νομικού προσώπου, η παράνομη κατάληψη γης και περιουσίας, η νόμιμη παροχή ρεύματος και νερού είναι λίγα μόνο από τα προβλήματα που καλούνται να λυθούν. Το μεγαλύτερο όμως είναι το ακόλουθο: εργάτες ηλικίας 40-50 πρέπει να μάθουν για πρώτη φορά στην ζωή τους να λειτουργούν σε συνελεύσεις, να πάρουν αποφάσεις συλλογικά και να μοιράζονται την ευθύνη των επιλογών τους. Είναι, επαναλαμβάνω, ένα εγχείρημα που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα. Ευτυχώς, αυτή η χώρα έχει ακόμα γόνιμο έδαφος για την αλληλεγγύη. Μέσα σε 3 μήνες ξεκινούν πολλές επιτροπές αλληλεγγύης, ακόμα και σε διεθνές επίπεδο, με σκοπό να υποστηρίξουν το σκοπό των εργατών. Σύνθημά τους: Δεν μπορείτε εσείς, μπορούμε εμείς.
Οι εργάτες αποφασίζουν να αλλάξουν την λειτουργία του εργοστασίου. Από κόλλα για πλακάκια που ήταν η αρχική χρήση του τώρα παράγει καθαριστικά οικιακής χρήσης με φυτικά συστατικά και τα διοχετεύει σε μικρές τοπικές αγορές αφού δεν έχει νομική υπόσταση για να τα πωλεί κανονικά ενώ μπορούν να γίνουν παραγγελίες μέσω internet από την σελίδα της ΒΙΟ.ΜΕ σε πολύ χαμηλές τιμές. Σήμερα, 2 χρόνια μετά και αφού το εργοστάσιο το έχουν επισκεφτεί δεκάδες πρόσωπα (Αλέξης Τσίπρας, Ναόμι Κλάιν και εργάτες αντίστοιχων εργοστασίων της Αργεντινής) η παραγωγή συνεχίζει στα όρια της νομιμότητας και οι εργάτες απειλούνται με έξωση και μηνύσεις. Το ντοκιμαντέρ του Καρακάση αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία για να μαθευτεί το πρόβλημά τους και να δοθεί η μοναδική απάντηση. Αυτή της αλληλεγγύης. Οι εργάτες αρνήθηκαν να αποδεχτούν την ύφεση και την καταστροφή και πήραν την μοίρα στα χέρια τους χαράζοντας βαθιές τομές για το μέλλον της ελεύθερης παραγωγής. Το παράδειγμά τους, δύσκολο και σκληρό πολλές φορές, μεταθέτει το ερώτημα στους καταναλωτές και τους ανθρώπους σε αντίστοιχες θέσεις. Εσύ, τι θέση θα πάρεις; Ποια είναι η δική σου ευθύνη σε αυτόν τον κόσμο; Ένα διαφορετικό μέλλον σήμερα συγκρούεται με το παρελθόν. Από τη μία τα απρόσωπα μεγέθη και τα οικονομικά κουστούμια και από την άλλη η αληθινή ελπίδα των ανθρώπων για μια δική τους παραγωγή, και μέσω αυτής, για ελευθερία και αυτοδιάθεση.
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
19.45 Η κοιλάδα του Άλατος ,STAVROS TORNES
20.00 Σιωπηλός μάρτυρας ,TONIA MAΡΚΕΤΑΚΙ
21.00 Εδώ εξορία: Ημερολόγια από παιδιά πρόσφυγες FRIDA LIAPPA
22.30 Λευκή Οργή, JOHN CASSAVETES
