Το ‘Παραρλάμα’ ήταν, η γωνιά όπου οι ήχοι του Μισισίπι συναντούσαν τις ψυχές των Θεσσαλονικέων! Σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια από το κλείσιμό του, το όνομά του εξακολουθεί να προκαλεί νοσταλγία και δέος.
Η ιδέα γεννήθηκε από τρεις διαφορετικούς πυρήνες που συγκλόνισαν την underground μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης τη δεκαετία του ’80. Ο πρώτος ήταν ο Νίκος Στεφανίδης, υπεύθυνος λειτουργίας του θρυλικού ‘Lucky Luke’ στην οδό Κορομηλά. Ο δεύτερος, ο Γιώργος Τσακαλίδης, ιδιοκτήτης του δισκάδικου ‘Bebop’ και δημιουργός της ‘Άνω Κάτω Records’, της εταιρείας που πρωτοέβγαλε τους Blues Wire. Και ο τρίτος, η ίδια η μπάντα των Blues Wire (πρώην Blues Gang), που βρήκε στο Παραρλάμα το σπίτι της.
Το 1983 ήταν μια κομβική χρονιά: οι Blues Gang ηχογράφησαν τον πρώτο τους δίσκο για την Άνω Κάτω Records, ενώ η αλλαγή του ονόματός τους σε Blues Wire σήμανε μια νέα εποχή. Το Παραρλάμα έγινε η έδρα τους, ένας χώρος όπου μπορούσαν να παίζουν ελεύθερα και να εξελίσσουν τον ήχο τους. Εκείνοι που πέρασαν το κατώφλι του ένιωσαν αμέσως πως βρίσκονταν σε κάτι μοναδικό.
Το Παραρλάμα είχε τη δική του φάση – ήταν ένας τόπος συνάντησης για μουσικούς, καλλιτέχνες και λάτρεις του blues. Δεν φιλοξένησε μόνο τους Blues Wire, αλλά και μεγάλες μορφές της διεθνούς blues σκηνής, όπως ο John Hammond Jr, ο Louisiana Red και η Katie Webster. Οι βραδιές εκεί είχαν μια ατμόσφαιρα σχεδόν τελετουργική: το κοινό δεν ήταν απλώς ακροατές, αλλά συμμέτοχοι σε μια εμπειρία.
Ο Νίκος Στεφανίδης σε συνέντευξή του είχε πει πως η δημιουργία του Παραρλάμα ήταν σχεδόν τυχαία. Ενώ σκεφτόταν να ασχοληθεί με κάτι τελείως διαφορετικό, όπως ένα τυροκομείο, βρέθηκε μπροστά στην ευκαιρία να αποκτήσει ένα κέντρο διασκέδασης… Το blues μπήκε στη ζωή του όταν είδε μια παρέα μουσικών –ανάμεσά τους ο Σταρόβας, ο Ζήσης και ο Ζάικος– να τζαμάρουν στον Λευκό Πύργο. Το υπόλοιπο είναι ιστορία.
Το όνομα του club, όπως λέει, τους επέλεξε εκείνο. Ήταν μια ιδέα της πρώτης παρέας που έκανε τον χώρο καφεθέατρο. Όταν ο Στεφανίδης και ο Τσακαλίδης το πήραν στα χέρια τους, δεν είχαν χρήματα ούτε για να αλλάξουν την ταμπέλα. Στην αρχή τους φαινόταν δύσκολο, αλλά σύντομα το Παραρλάμα έγινε σημείο αναφοράς. Αν και ελάχιστοι το πρόφεραν σωστά (άλλοι το έλεγαν ‘Παρλάραμα’ ή ‘Παρλαράμα’), τελικά το όνομα έμεινε στην ιστορία.
Στο Παραρλάμα, κάθε βράδυ ήταν διαφορετικό. Οι Blues Wire έπαιζαν έξι μέρες την εβδομάδα, αλλά ποτέ το ίδιο setlist. Η ενέργεια ήταν απίστευτη: άνθρωποι όλων των ηλικιών, από 16 μέχρι 80 ετών, γίνονταν ένα σώμα μπροστά στη σκηνή. Πολλοί μουσικοί περνούσαν από εκεί, από τον Νώντα Ερκ. με τη φυσαρμόνικά του μέχρι τον Γιάννη Ντοκ. και τον Τζούλη. Οι βραδιές συχνά κατέληγαν σε after-hours τζαμαρίσματα, με τον Στεφανίδη στο μπαρ και μια ατμόσφαιρα που θύμιζε περισσότερο μυσταγωγία παρά απλή διασκέδαση.
Το Παραρλάμα έκλεισε το 1991, αφήνοντας όμως ανεξίτηλο το σημάδι του στην πολιτιστική ιστορία της Θεσσαλονίκης. Όπως λένε όσοι το έζησαν, εκείνες οι βραδιές ήταν διαφορετικές από κάθε άλλη μορφή διασκέδασης που γνωρίζουμε σήμερα.
