Κάθε εβδομάδα ένας/μία συγγραφέας απαντά σε 15 ερωτήσεις.
Κάθε εβδομάδα ένας συγγραφέας απαντά σε 15 ερωτήσεις.
- Γιατί γράφετε;
Γράφω γιατί με εξιτάρει ο φόβος του λευκού χαρτιού. Αυτό με κρατάει στην ζωή. Η γραφή είναι ένα από τα μέσα δημιουργικής έκφρασης που χρησιμοποιώ για να ανοίξω τα φτερά μου προς τον κόσμο.
- Τι κάνετε όταν δεν γράφετε;
Γράφω στίχους και μουσική. Τραγουδάω. Σχεδιάζω. Συνθέτω. Επιλύω αρχιτεκτονικά προβλήματα. Σκέφτομαι. Κι όταν ηρεμώ, ακούω μουσική, διαβάζω, βλέπω ταινίες και σειρές.
- Είστε πρωτίστως αναγνώστης/τρια ή συγγραφέας;
Είναι μια αμφίδρομη διαδικασία. Διαπιστώνω μεγαλώνοντας πως είναι ευχή και κατάρα να δημιουργείς αλλά συγχρόνως να είσαι αναγνώστης, ακροατής, χρήστης, κ.λπ. Με τα χρόνια και λόγω εμπειρίας, η ματιά προς τα δημιουργήματα γύρω μου, κρύβουν μία κριτική διάθεση. Άλλοτε είναι ευχάριστο άλλοτε γίνεται κουραστικό, διότι χάνεται η απόλαυση της Τέχνης.
- Τι διαβάζετε αυτό το διάστημα;
Θεσσαλονίκη Νουάρ – Η πόλη κάτω από την πόλη. Το τρίτο μέρος της τριλογίας, στην οποία είχα τη χαρά να συμμετέχω στο πρώτο μέρος της με ένα αστυνομικό διήγημα και ήρωα τον ντετέκτιβ μου, Φάνη Ντούρο. Σειρά μετά έχει ο Ian Rankin.
- Με ποιες προσωπικότητες της Λογοτεχνίας θα βγαίνατε για ποτό;
Έχω βγει με τον Πέτρο Μαρτινίδη, ο οποίος ήταν και Δάσκαλός μου στις σπουδές μου στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Α.Π.Θ. Αυτό και μόνο μου αρκεί. Έχω βγει με τον Γιώργο Σκαμπαρδώνη και την Ευτυχία Γιαννάκη. Παρόλα αυτά αν ζούσα σε άλλη εποχή θα ήθελα να είχα βγει για ποτό με τον Σεφέρη, τον Ρίτσο και τον Καρυωτάκη. Στο σήμερα, θα ήθελα να βγω για ποτό με τον Ian Rankin.
- Ισχύει ακόμα ο «θάνατος του συγγραφέα» στην εποχή των social media;
Αυτό που σίγουρα ισχύει είναι η «μη ζωή» στα κοινωνικά δίκτυα. Συνεπώς, με προβληματίζει η ουσία της γραφής και όχι η πληθώρα των προσωπικοτήτων που ανθούν στα κοινωνικά δίκτυα. Η παρουσία μας πλέον είναι παντού στην καθημερινότητα και χάνεται το ενδιαφέρον για αναζήτηση.
- Γίνεται να βιοπορίζεσαι στην Ελλάδα μόνο από τη συγγραφή;
Αδύνατον αλλά όχι ακατόρθωτο. Είναι όμως ένα συνολικό πρόβλημα και παγκόσμιο φαινόμενο. Η απαξίωση των Τεχνών. Η αποδόμηση του καλλιτέχνη. Δεν εξυπηρετεί ο «λόγος» των σύγχρονων δημιουργών. Ενοχλεί. Παράγεται μουσική αλλά δεν την αγοράζουμε. Το ίδιο συμβαίνει και με την λογοτεχνία. Ζούμε στην εποχή της γαστρονομίας. Είναι μόδα να δοκιμάσεις κουζίνες, να φας στο εστιατόριο του τάδε. Παλιά, έβγαινες για βόλτα και συζητούσες για τον καινούργιο δίσκο των Depeche Mode ή για το νέο βιβλίο του Σκαμπαρδώνη και για την ποίηση του Καββαδία ή του Χριστιανόπουλου.
- Διδάσκεται η γραφή;
Ναι. Και, όχι. Κάποια πράγματα είναι έμφυτα στον άνθρωπο (αν όχι, όλα). Αρκεί, λοιπόν, να καλλιεργηθούν. Υπάρχει, δηλαδή, μια ροπή προς τις Τέχνες. Όσο κανείς ακολουθεί την ροή της ζωής του, βρίσκει διδάγματα, αποκτά εμπειρία και πορεύεται προς ένα δημιουργικό μονοπάτι. Ο καθένας από εμάς στο τέλος αφήνει το δικό του αποτύπωμα.
- Ποιο θα ήταν το δικό σας «γράμμα σ’ ένα νέο ποιητή»;
Ψάξε και βρες το Φως. Αγάπα με όλη σου την ψυχή. «Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα και ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει».
- Η Λογοτεχνία είναι ενιαία ή επιδέχεται διακρίσεων;
Συνολικά είναι ενιαία, όπως είναι και η μουσική και η αρχιτεκτονική. Οι διακρίσεις γίνονται προκειμένου να καθοριστούν οι περίοδοι, οι κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί, να δημιουργηθούν ρεύματα και τάσεις που καθορίζουν και επηρεάζουν και το εμπορικό κομμάτι της Τέχνης.
- Υπάρχουν must read βιβλία; Ποια είναι για εσάς;
Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών και γενικώς ο Τόλκιν. Τα αστυνομικά μυθιστορήματα του προαναφερθέντος Πέτρου Μαρτινίδη. Το κοράκι και γενικώς ο Edgar Allan Poe. Arthur Conan Doyle και Agatha Christie. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω βιβλία. Είναι όπως με τον Woody Allen. Ή σου αρέσει ή δεν σου αρέσει.
- Πώς είναι να γράφεις στον καιρό της πολιτικής ορθότητας;
Τρομακτικό και βαρετό. Αλλά ποτέ δεν σκέφτομαι να μιλήσω πολιτικά ορθά. Οι κοινωνίες κάνουν κύκλους. Βρισκόμαστε στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Όσο κυριαρχεί το σκοτάδι, κάποιες φορές γίνεται επικίνδυνο να μιλήσεις. Η δική μου Τέχνη, είναι η καταγραφή της δικής μου αλήθειας.
- Γιατί οι Έλληνες γράφουν περισσότερο απ’ ό, τι διαβάζουν;
Γιατί καταναλώνουμε περισσότερο από όσο παράγουμε, γιατί έχουμε περισσότερα έξοδα από ότι έσοδα, κ.ο.κ. Γενικώς στην χώρα αλλά και παγκοσμίως, έχει χαθεί το μέτρο και η κοινή λογική. Υπάρχει η ανάγκη για τηλεοπτικό χρόνο ή ακόμη χειρότερα για κοινωνικό χρόνο. Σαν επεισόδιο της σειράς “Black Mirror”: θα ήταν ιδανικό όλοι να έχουμε μια τηλεοπτική εκπομπή και να βγάζουμε τα εσώψυχά μας, να κριτικάρουμε, να κράζουμε, να κουτσομπολεύουμε.
- Πώς σας επηρεάζει η πολιτική επικαιρότητα;
Προσπαθώ να έχω πολιτική άποψη με την έννοια του κοινωνικού ενδιαφέροντος και της εξέλιξης της καθημερινότητας μου και της ζωής του πολίτη. Έχω σταματήσει, όμως, να επηρεάζω την ψυχή μου με ανούσια πράγματα.
- Η Λογοτεχνία, τελικά, σας έχει αλλάξει τη ζωή;
Δεν είναι κάτι που μπορώ να απαντήσω με ένα ναι ή με ένα όχι. Σίγουρα η λογοτεχνία έχει χαράξει και έχει καθορίσει την ζωή μου. Τον τρόπο που σκέφτομαι και δημιουργώ. Τον τρόπο που συμπεριφέρομαι στην κοινωνία. Δεν νιώθω, όμως, πως είναι μόνο η Λογοτεχνία. Είναι ένα μείγμα υλικών. Η οικογένεια, το σχολείο, η Λογοτεχνία, η Μουσική, ο Κινηματογράφος, γενικώς οι Τέχνες, είναι αυτές που σμιλεύουν συνεχώς την προσωπικότητά μου. Δεν έχω μέτρο σύγκρισης, πως θα ήμουν χωρίς το πάντρεμα όλων αυτών, ή ακόμη καλύτερα με την ισορροπία τους, στη ζωή μου.
Ο Γιώργος Οικονόμου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Φοίτησε στα Αρσάκεια Σχολεία και πήρε το πτυχίο του με άριστα από το Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης (Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών). Από το 2005 ασκεί το επάγγελμα του αρχιτέκτονα μηχανικού. Έχει κυκλοφορήσει τέσσερις προσωπικούς δίσκους. Έχει συνθέσει μουσική για το θέατρο και για τον κινηματογράφο. Έχει ανεβάσει δύο ανεξάρτητες μουσικές παραστάσεις για το θέατρο. Στον ελεύθερο χρόνο του ασχολείται με τη φωτογραφία. Είναι παντρεμένος με την αρχιτέκτονα Ανδριάνα Λίμπα και έχουν έναν γιο.
www.giorgosoikonomou.gr
