H Μάχη των ήχων: Εξερευνώντας τα μουσικά αρχεία μνήμης από τη Μάχη Ντόλκου
Κάθε εβδομάδα η Μάχη Ντόλκου ξεφυλλίζει το μουσικό της ημερολόγιο και περιγράφει ιστορίες μουσικών αλλά και τραγουδιών που στιγμάτισαν τον κόσμο αλλά και την ίδια.
Από τα βινύλια και τις κασέτες στο Spotify και το YouTube ταξιδεύουμε, νιώθουμε και ζούμε παρέα με τον κολλητό μας φιλαράκι, τη μουσική.
Στις Σέρρες, στη γειτονιά του Αϊ Γιώργη βρισκόταν ένα σπίτι με μεγάλη αυλή, γεμάτο λουλούδια, βγαλμένο από τα παραμύθια. Εκεί, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και τα καλοκαίρια, όσο ήμουν μικρή και αργότερα λίγο μετά την ενηλικίωσή μου, είχα ένα καταφύγιο που αυτόματα μου έλυνε οποιοδήποτε πρόβλημα προέκυπτε.
Κάποια από αυτά τα αγαπημένα καλοκαίρια λοιπόν σε αυτό το σπίτι, είχα μαζί μου τις κασέτες του Bryan Adams! Ήταν από εκείνα τα καλοκαίρια που είχαν αρχίσει οι πρώτοι έρωτες και οι πολυπόθητες βόλτες χωρίς συνοδεία ενηλίκων.
Παρόλα αυτά, τα περισσότερα απογεύματα περνούσαμε τις ώρες μας στη γειτονιά παίζοντας μήλα, τζαμί, κρυφτό κτλ. Ο ήλιος μπορεί να έκαιγε, αλλά ποιος νοιαζόταν; Ούτε αντηλιακά ούτε τίποτα. Πόδια γεμάτα γρατζουνιές και πληγές, αλλά μια φορά την εβδομάδα φορούσαμε (κρυφά από τον παππού) τα κοντά μας μπλουζάκια, βάζαμε λίγο μαύρο μολύβι και ήμασταν έτοιμες για τα Goodies!.
Και άμα βαριόμασταν εγώ και η φίλη μου η Αφροδίτη να κάνουμε το οτιδήποτε καθόμασταν στο μαγικό σπίτι και ακούγαμε Bryan Adams κάνοντας όνειρα και σχέδια!
Ο Bryan Guy Adams γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου το 1959. Είναι Καναδός κιθαρίστας και τραγουδιστής της μουσικής ροκ. Είναι επίσης γνωστός φωτογράφος στον χώρο της μόδας και του θεάματος.
Ως καλλιτέχνης, έχει ασχοληθεί εκτενώς με σοβαρά θέματα που αγγίζουν όλον τον κόσμο, όπως η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το δράμα των παλαιστινίων προσφύγων, την φροντίδα σεισμοπαθών, κ.ά. Ως φωτογράφος έχει παρουσιάσει έργα του σε περιοδικά μόδας, σε βιβλία, καθώς και σε αίθουσες τέχνης και μουσεία.
Ο Bryan Adams έχει μπει κυριολεκτικά μέσα στο πετσί μου. Αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι στο προσωπικό μου soundtrack και αυτό γιατί βρίσκεται στις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου. Στο μαγικό σπίτι που σε αγαπούσαν ακόμα και οι πέτρες. Στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού!
Αφού σουρούπωνε, κάθε ηλικία είχε τα στέκια της εκεί στον Αϊ Γιώργη. Εμείς, τα παιδιά, ανεβαίναμε πάνω σε μια χτιστή στάση, (καμιά δεκάρια 12χρονα ), λέγοντας τρομακτικές ιστορίες.
Οι γιαγιάδες παίρνανε αγκαζέ τα σκαμνάκια τους και καθόντουσαν στο πεζοδρόμιο της κ.Θεοπούλας. Αντιλαμβάνεστε ότι τα θέματα συζητήσεων τους ήταν άκρως ενημερωτικής κουτσομπολίστικης φύσεως με δόσεις CIA μεθόδων και μέσα σε αυτό το φόντο λίγο πιο πέρα ένας χαμογελαστός κοιλαράς με μουστάκι καθόταν στην αυλή του, παρέα με το καθημερινό του τσιπουράκι, να λέει ιστορίες σε φίλους του. Κάθε απόγευμα ήταν διαφορετικοί οι φίλοι αυτοί. Από όλο τον νομό Σερρών, αλλά και από άλλες πόλεις, ο κόσμος πάντα είχε στο μυαλό του να περάσει να πει ένα γεια στον μπάρμπα-Μήτσο!
Αυτός ήταν ο υπέροχος παππούς μου! Ήμουν τόσο περήφανη για τον μπάρμπα-Μήτσο από τότε που ήμουν μικρό παιδάκι. Καμάρωνα που αυτός ο άνθρωπος ήταν Ο ΔΙΚΟΣ μου παππούς. Ακόμα και την ημέρα της κηδείας του, μέσα στη θλίψη μου, ένιωσα έντονη περηφάνεια, όταν παιδιά της ηλικίας μου (21 χρονών ήμουν όταν έφυγε) άγνωστα σε μένα, τον φιλούσαν και έκλαιγαν. Έκλαιγαν για τον δικό μου παππούκα.
Η αγαπημένη μου ιστορία ήταν αυτή που ξεκινούσε με την πρόταση «Οταν γεννήθηκες, μου χάρισες χρόνια ζωής». Τη μέρα που γεννήθηκα στο νοσοκομείο των Σερρών, πέρασα τις πρώτες 40 μέρες της ζωής μου στο μαγικό σπίτι. Ο παππούς ήταν φανατικός καπνιστής. Κάπνιζα καπνό με το κιλό, έλεγε.
“Με το που μπήκες μέσα στο σπίτι, αναρωτήθηκα πώς θα ζήσει αυτό το μωράκι μέσα στους καπνούς; Βγήκα έξω, έκανα το τελευταίο τσιγάρο και πέταξα όλο τον καπνό. Από τότε δεν ξανακάπνισα ποτέ”
Όταν λοιπόν ξεκίνησα κι εγώ, με τη σειρά μου να καπνίζω, εννοείται κρυφά, δε με άγχωσε τόσο πολύ το ενδεχόμενο να το μάθει ο αυστηρός πατέρας μου. Υπήρχε φόβος μη το ανακαλύψει βέβαια, αλλά όπως είπα φόβος.
Ο παππούς όμως είχε κερδίσει τον σεβασμό μου, και σε αυτήν την περίπτωση δε θα ήθελα με τίποτα να τον απογοητεύσω. Έτσι, ακόμα και τη μέρα της κηδείας του, κάθε φορά που ένιωθα την επιθυμία του τσιγάρου (που ήταν έντονη λόγω κλάματος και στεναχώριας) άνοιγα την καγκελόπορτα και εξαφανιζόμουν μακριά από το σπίτι.
Στην πρόσφατη συναυλία του Bryan Adams στο Paok Sports Arena, αναβίωσα τόσα όμορφα, αξέχαστα, αξεπέραστα συναισθήματα. Η φωνή του παππού βούιζε στα αυτιά μου μαζί με το “When You Love Someone”.
Να αγαπάτε, όσο μπορείτε να αγαπάτε. Ακόμα και τον εχθρό, δώστε του μια ευκαιρία. Μπορεί να μετανιώσει, έλεγε. Η αγάπη του για τη γιαγιά μου μέχρι το τέλος τον έκανε στα μάτια μου πρότυπο ιδανικού συζύγου/συντρόφου.
Το “Everything I Do” με πήγε εκεί, σκαρφαλωμένη στο παραθυράκι μου, να κοιτάζω τον ξάστερο ουρανό και να αναρωτιέμαι πώς να είναι άραγε το πρώτο μου φιλί…
Το “Please Forgive Me” να το ακούω καθισμένη ανάμεσα στις αμέτρητες ντάλιες του, βιώνοντας την πρώτη ερωτική μου απογοήτευση που ως δια μαγείας, το μαγικό σπίτι γιάτρευε τον κάθε μου πόνο.
Το “Baby When You’re Gone” με πήγε στην εποχή των πανελληνίων, όταν είχα κρυφτεί πάλι στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς για να μπορέσω να διαβάσω με την ηρεμία μου.
Το “Heaven” με ταξίδεψε μέσα στο πούλμαν του ΚΤΕΛ από Θεσσαλονίκη για Σέρρες, όπου με έπιανε ο ύπνος. Πάλι ως δια μαγείας, τα μάτια μου ανοίγανε μόλις φτάναμε στο Λευκώνα, λίγο πριν μπούμε Σέρρες, γιατί ήμουν πεπεισμένη πως άλλαζε η μυρωδιά του αέρα πλησιάζοντας τη γειτονιά Αϊ Γιώργη.
Το τραγούδι του Bryan Adams που με σημάδεψε όμως και μπορεί να περιγράψει σε 10 στίχους όλα τα παραπάνω είναι το “A Day Like Today”.
‘Somewhere there’s a place for you
I know that you believe it too
Sometimes if you wanna get away
All ya gotta know is what we got is here to stay’
Παππού κοίτα! Γράφω για χιλιοστή φορά για σένα.. Αλλά αυτή τη φορά ξέφυγα από το ημερολόγιο. Θα τα δώσω στον εξώστη! Μου λείπεις…
