γράφει η Σοφία Μαχαίρα
«Βιβλίο από αίμα» – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Ο/η/το* De L’Horizon αποφασίζει να γράψει ένα autofiction μυθιστόρημα για τη ζωή του. Το παιδί του βιβλίο-έτσι αποκαλείται χωρίς να χαρακτηρίζεται ως αγόρι ή κορίτσι- γράφει γράμματα προς τη γιαγιά του που έχει άνοια και εξομολογείται όλα όσα δεν μπορεί να της πει κατά πρόσωπο. Ανοίγεται και μιλά για τις επιλογές,τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τους φόβους του αλλά και τη σχέση του με τη “Meer”(μητέρα) και τη “Grossmeer”(γιαγιά) του.
«Το βιβλίο από αίμα» μιλά όντως για το αίμα-το μητρικό του αφηγητή. Ανακαλύπτει το γενεαλογικό του δέντρο από την πλευρά της μητέρας του που αφορά μόνο τις γυναίκες προγόνους του. Στα τριάντα του χρόνια ψάχνει να βρεις πως έχουν επηρεάσει τη ζωή του και τις επιλογές του οι γυναίκες της οικογένειας του.
Ο/η/το De L’Horizon χρησιμοποεί μια γλώσσα χωρίς όρια, ηθικούς φραγμούς και αναστολές, μια μίξη γερμανικών/ελβετικων/αγγλικων για να γράψει για το σεξ, τη μητρότητα, τα φύλα και τη κοινωνία. Πως άνθρωπος δεν προσδιορίζεται από κάποιο συγκεκριμένο φύλο καθώς δεν πιστεύει στη δυαδικοτητα τους. Αγανακτεί με τους χαρακτηριστικά που χρησιμοποιεί η κοινωνία για τις γυναίκες αλλά και για τους άντρες για αυτό ασκεί τη κριτική του.
«Μα για να είμαι άνθρωπος, έπρεπε να έχω φύλο,το αρσενικό φύλο. Οι γυναίκες κινδύνευαν να μείνουν πράγματα ή να γίνουν ωκεανοί.»
Η ζωή που επιλέγει να κάνει φαίνεται πως δεν είναι εύκολη και χωρίς προβλήματα. Έχει ανάγκη να μιλήσει για αυτό και γράφει. Η γραφή είναι πάντα πιο εύκολη.
Μεταξύ άλλων τονίζει τη κτήση του σώματος μας. Δυστυχώς όπως λέει έχει την αίσθηση ότι το σώμα του δεν του ανήκει. Ανήκει στους γονείς μας και στους γυρω μας που μας «γεμίζουν» με τα δικά τους προβλήματα, άγχη, σκέψεις,απόψεις.
Σε πολλά σημεία είναι φανερό τπ αδιέξοδο που βρίσκεται κατά καιρούς,η απογοήτευση του για την κοινωνία και καμία φορά την ίδια του την οικογενεια. Η ανάγκη του για κατανόηση και αποδοχή από τους δικούς του. Η αγαπη του για τη μητρική γλώσσα και η αξία της αφού «ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα χωρίς τη μητρική του γλώσσα»
Πρόκειται για ενα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία που έχω διαβάσει και το πρώτο στο οποίο τα επίθετα και τα ουσιαστικά γράφονται και στα δυο γενη(πχ εργάτης/ εργάτρια), όπως κανονικά θα έπρεπε να γίνεται όταν αναφερόμαστε σε όλους τους ανθρώπους γυναίκες και άντρες. Έχει αναφορές και στην Ernaux και για αυτό το αγάπησα λίγο παραπάνω.
Δεν είναι ένα ακόμα βιβλίο για τον ρατσισμό απέναντι στα φύλα και την ομοφοβία. Είναι μια κατάθεση ψυχής από ένα άτομο ππυ βιώνει τέτοιες ρατσιστικές συμπεριφορές και προσπαθεί να ζήσει στην κοινωνία μας φυσιολογικά όπως όλοι μας.
*επιλεγω και τα 3 γένη γιατί μέσα στο βιβλίο κάνει αναφορά στον εαυτό μου και με τα 3.
