Μεταφράζω και μοιράζομαι γιατί…
μου θύμισε τις δικές μου μικρές «Αγγλίες», τα σκοτεινά δειλινά του μελαγχολικού μου παραμυθιού, την αναμονή της αγάπης, του έρωτα, την απέραντη μοναξιά, τα δάκρυα, τη Σιμόν ντε Μποβουάρ και τον Αλκίνοο.
Αυτό που έκανες δεν ήταν τόσο κακό.
Στεκόσουν σε ένα μικρό δωμάτιο, αναμένοντας τον ήλιο.
Τουλάχιστον είχες το γνώθι σαυτόν.
Το ξέρω ότι ήταν μικρό,
αλλά υπήρχε κάτι, σαν από πολτό λεμονιού,
στη χαμηλότερη άκρη του ουρανού.
Όχι, έχεις δίκιο, ήταν απαίσιο.
Απαίσιο να ζεις χωρίς αγάπη
σε μικρά δωμάτια με στόρια
ακούγοντας μουσική κρυφά,
την κρυφή μελωδία που έχουμε στο κεφάλι μας
και δε μοιράζεται.
Ένα όνειρο είναι ο μόνος τρόπος να αναπνεύσεις.
Αλλά πρέπει
να βρεις έναν πιο χρήσιμο τρόπο για να ζεις.
Υποθέτω πως έχεις δίκιο
ήταν μια αποτυχία: να στέκεσαι εκεί
τόσο ατάραχος, περιμένοντας για… τι;
Όταν σκέφτομαι αυτή τη ζωή,
τη ζωή που έκανες, σκέφτομαι την Αγγλία,
τους μυστικούς κήπους που δεν άνοιξαν ποτέ
και τα μυθιστορήματα να γλιστρούν από το κρεβάτι
τη νύχτα που το μικρό μαντήλι
του σκοταδιού εναποτίθεται
στο πρόσωπο.
Meghan O'Rourke